Franse Varia – deel 2

Hier is alweer de tweede serie van 15 vakantiekiekjes, allemaal gemaakt in de Vallée des Gaves, op loopafstand van ons vakantieverblijf in Lau-Balagnas.  Ik begin met twee vlinderfoto’s, gemaakt op 29 augustus tijdens een ommetje aan het eind van de dag. Ik was vandaag vrijgesteld van culinaire diensten en dat hoeven ze maar één keer tegen me te zeggen en ik ben weg, zeker als de zon even niet schijnt…

< TIP: voor een grotere, mooiere én vooral scherpere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken! >

1. Icarusblauwtjes

Dit jaar zagen we beduidend minder vlindersoorten dan vorig jaar: amper Luzernevlinders en al helemaal geen (Knoopkruid)parelmoervlinders. Vooral dat laatste vond ik erg jammer, maar een doodgewoon Icarusblauwtje kan ook mooi zijn, als ze maar even meewerken.

De tweede is al iets minder gewoon. In eerste instantie dacht ik aan een Boomblauwtje, maar gezien de vorm van de vleugels en vaag nog iets van oranje vlekken, hou ik het nu toch maar op een Staartblauwtje, een soort die je in Nederland niet gauw zal tegenkomen.

2. Staartblauwtje

De volgende dag waren de omstandigheden heel anders: niet alleen had ik vandaag wél keukendienst (vakantie noemen ze dat!), het was ook nog eens bloedje heet en de zon scheen volop. Na afloop van een stevige wandeling maakte ik nog een extra lus door de vallei en kreeg een vreemd vogeltje in vizier. Nog nooit gezien en ook vorig jaar hier niet. De afstand was groot en het licht hard, maar toch hield ik twee redelijke plaatjes over van deze Tapuit, want dat bleek het te zijn. Een vrouwtje, boven op een hooiberg samen met een van links invliegend insect:

3. Tapuit op hooiberg

Later hetzelfde vogeltje op hoge poten, op de uitkijk op een rotsblokje:

4. Tapuit op steen

Een nieuwe soort, maar deze stond niet op mijn lijstje voor dit jaar, dus afvinken was niet nodig. Je kan wel van alles willen, maar zo’n onverwachte ontmoeting is toch eigenlijk veel leuker…

Twee dagen later ging ik al voor het ontbijt op stap. Het was inmiddels alweer september en dan duurt het hier tot  kwart voor negen voordat de zon over de bergkam het dal in schijnt. Helaas kon ik niet veel bijzondere onderwerpen vinden en moest het doen met een bij op wilde peen. Ik weet amper iets van bijen, maar ik vermoed dat dit een Kleine Sachembij is.

5. Bij op wilde peen

Van onderstaande vlieg kan ik zeker geen naam bedenken, maar dat hoeft ook niet altijd. Ik vond het wel een mooi beeld zo:

6. Vlieg op grashalm

Zolang de zon nog niet over de bergkam heen piepte, bleven de Icarusblauwtjes rustig op hun – blijkbaar vaste – slaapplek zitten. Het licht was nu wel bijzonder mooi.

7. Ontwakende Icarusblauwtjes

Weer twee dagen later – 3 september inmiddels – maakte ik weer een ochtendwandeling, deze keer ná het ontbijt. Zoals gezegd viel het met de vlinders wat tegen dit jaar, maar de Kolibrievlinder was nog goed vertegenwoordigd. Steeds als ik ze weer zag vliegen, kon ik het niet laten te proberen er een nog mooier plaatje van te maken.

8. Kolibrievlinder

Tijdens deze wandeling liet ik me vooral leiden door het lachende geluid van Groene Spechten. Net als vorig jaar was dat regelmatig te horen. Op een plaats waar je ze verwacht – een open plek in het bos – zag ik tot mijn grote vreugde er eindelijk eentje in het gras zitten. Maar zoals zo vaak: te ver weg en hoewel ik behoedzaam dichterbij probeerde te komen, leverde dat niet meer op dan een slecht bewijsplaatje. Dát telt natuurlijk niet!

Maar zoals ik in deel 1 al aangekondigde, kon er weer een wens worden afgestreept. Alweer op de weg terug hoorde ik nogmaals het – zo langzamerhand irritante – gelach en ja, verdomd: op de palen van een oude en gammele afrastering zag ik wat groens. Niet één, maar zelfs twee Groene Spechten.

9. Groene Spechten

Ze bleven lang genoeg zitten om mij de gelegenheid te geven wat dichterbij te komen. Metertje voor metertje, tussendoor steeds even klikken, kon ik zo dichtbij komen dat ik er een paar redelijke platen aan overhield, waarvan deze een voorbeeld is:

10. Groene Specht

Hoewel het natuurlijk altijd beter kan, goed genoeg om deze mooie soort af te vinken. Het dichterbij schuifelen was niet onopgemerkt gebleven door een waakhond die luid blaffend en hard rennend mijn kant op kwam. Wegwezen dus, niet alleen voor de spechten, maar zeker ook voor mij…

Drie dagen later hadden we weer een tropische dag. Te heet om iets actiefs te ondernemen. In de schaduw liggen met een koud biertje binnen handbereik hou ik niet de hele dag vol. Het enige dat nog redelijk te doen was, was heel rustig een beetje rondfietsen over de voie verte, een zo goed als vlak fietspad door het dal. Dat doe ik dan ook aan het eind van de middag, met een rugzakje met daarin de EOS+100-400mm op de rug, want je weet maar nooit.

Als ik – bijna aan het eind van het fietspad – besluit om terug te keren via het bijna 150m hoger gelegen Saint Savin moet ik halverwege de klim vol in de remmen. Aan de kant van de weg zie ik een Konininnepage (m/v) op apegapen liggen, kennelijk een verkeersslachtoffertje. Voorzichtig neem ik hem op mijn hand en breng hem naar de brede berm aan de overkant van de weg waar ik hem tussen wat planten deponeer. Terwijl hij langzaam omhoog begint te kruipen, grijp ik snel mijn camera uit de tas. Jammer dat ik nou de macro niet bij me heb, maar met de tele lukt het vast ook wel.
Het is vermoedelijk uit dankbaarheid dat hij zijn vleugels uitvouwt, zodat ik deze foto kan maken. Ook jammer van dat blaadje dat over de rechter bovenvleugel valt. Ik verwacht dat-ie elk moment kan weg fladderen, maar vooralsnog gebeurt dat niet. Er zit echter nog genoeg leven in, zodat het beestje het wel gaat redden, denk ik. Voordat ik weer op de fiets stap, geef ik hem nog het advies mee om voortaan beter uit te kijken met oversteken! Nu moet hij het verder zelf doen…

11. Koninginnepage

Ons verblijf in de Pyreneeën liep alweer bijna ten einde toen ik op de bewolkte ochtend van 8 september een laatste wandeling door de Vallée maakte. Het werd een verrassende wandeling met allereerst een ontmoeting met een Rode Wouw. De plaatjes daarvan bewaar ik voor een volgende keer. Hierna volgde een tweede ontmoeting met een Tapuit, nu onder duidelijk gunstiger omstandigheden en redelijk benaderbaar. En een mannetje bovendien. Met dit plaatje ben ik dan ook best in mijn sas. Eigenlijk best prachtige vogels, toch?

12. Tapuit op paaltje

De toegift was echter ook niet te versmaden: precies op het goede moment geklikt toen hij aanstalten maakte om er vandoor te gaan. Meer geluk dan wijsheid, maar toch.

13. Tapuit vliegt op

In een uithoek van het gebied, waar ik nog niet zo vaak was geweest, hipte een Grauwe Vliegenvanger van tak naar tak in de struiken. Ik had hem eerst al wat dichterbij kunnen vastleggen, maar deze foto – met wat meer omgevingsruimte – vind ik eigenlijk veel mooier.

14. Grauwe Vliegenvanger

Terwijl ik hier zo bezig was, hoorde ik vlak bij weer het lachen van een Groene Specht. Mijn ogen speurden razendsnel bomen en het omringende gras af naar iets groens tussen het groen. En ja hoor: bingo! In een boom deze keer. Door razendsnel te reageren en maar te klikken op hoop van zegen, zit ik nu mooi met dit plaatje. Een fractie later was-ie alweer verdwenen. Toch een mooie afsluiter van dit blog.

15. Groene Specht

Op de weg terug had ik nog een ontmoeting met een al redelijk bejaard Engels vogelaars-echtpaar. Zij kwamen hier elk jaar en hadden nog nooit zo weinig vogels gezien. Ze probeerden ze te lokken door het afspelen van een bandje met vogelgeluiden. Best irritant, want het lijkt net echt en dan kijk je toch voor Jan-met-de-korte-achternaam. Ze waren op zoek naar een ‘joenentie joenentie’ en als ik iets van vogels wist, dan zou ik toch moeten weten welke vogel ze bedoelden. Uitgesproken door een Engelsman herken je de Latijnse naam niet zo 1, 2, 3, maar iets zei me dat ze een tapuit bedoelden (Oenanthe oenanthe in het Latijn). Trots liet ik de foto’s zien die ik zojuist had gemaakt en ja hoor: dat was hem. Ik had de buit al binnen en keerde weer huiswaarts.

Voor het derde deel van mijn Franse Varia heb ik – naast een aantal macro’s – nog een paar mooie vogelsoorten bewaard, waaronder toch ook weer één die op mijn verlanglijstje voor dit jaar stond. Hou het dus in de gaten. Tot zover weer bedankt voor het lezen en kijken.