Eind augustus – begin september verbleven we voor het tweede achtereenvolgende jaar in een gite in Lau-Balagnas, een dorpje vlak onder Argelès-Gazost, hetgeen op zijn beurt weer een stadje is dat 15 km ten zuiden van Lourdes ligt. Aan de rand van de Franse Pyreneeën dus. En mooie uitvalsbasis voor wandelingen en voor het bedwingen per fiets van enkele bekende Tour de France beklimmingen. Bijkomend voordeel voor mij was dat ik de verloren uurtjes zo even een naastgelegen natuurgebiedje – deel uitmakend van de Vallée des Gaves – kon inlopen op zoek naar boeiende foto-objecten.
Vorig jaar leverde het genoeg materiaal op om enkele blogjes te vullen en ook dit jaar heb ik me er prima kunnen vermaken. Het risico van twee keer naar dezelfde plaats toegaan, is dat je in herhaling valt. Deels is dat inderdaad het geval: zo zag ik ook dit jaar weer Kolibrievlinders en een Koninginnepage kruiste een paar keer mijn pad, daarentegen lieten de vogels het een beetje afweten. Er zaten er duidelijk minder in de vallei dan vorig jaar, maar dat gold eigenlijk ook een beetje voor insecten. Het zag er door de aanhoudende droogte en warmte van de (bijna) afgelopen zomer dan ook allemaal vrij troosteloos en dor uit. Toch zag ik dit jaar weer een aantal nieuwe soorten en door de blogjes deze keer niet naar soort in te delen, hoop ik het toch een beetje aantrekkelijk te houden.
< TIP: voor een grotere, mooiere én vooral scherpere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken! >
Ik begin met een wants. Een Pyjama Schildwants om precies te zijn. Een prachtige soort die nog op mijn wensenlijstje stond en nu dus afgevinkt kon worden. Deze zag ik niet in de Pyreneeën, maar in de Brenne. Normaal gesproken overnachten we ergens halverwege in een hotelletje langs de snelweg als de bestemming zover weg ligt, deze keer kozen we voor een Chambre de Hôte. Gevonden via Facebook werd dat Brenne & Berry, gelegen in Ligné, midden in het regionale Park van de Brenne, een gebied met honderden meren en een Walhalla voor vogelaars en natuurfotografen. Dat wilden we wel eens met eigen ogen zien en boekten er twee nachten.
Toen we arriveerden was het ruim 35º C en dat werd niet minder. Veel te heet om iets actiefs te ondernemen en daarbij ook veel te hard licht. Om toch nog wat aan fotografie te doen, besloot ik twee keer achter elkaar (!) de wekker ruim voor zonsopkomst te laten aflopen en de tijd tot het ontbijt te gebruiken. Een goed besluit want het licht was prachtig en de temperatuur nog redelijk aangenaam.
De eerste ochtend vermaakte ik me in de grote (moes)tuin rondom ons verblijf. Ook deze gaf een troosteloze aanblik en de oogst was jammerlijk mislukt. Ik hoopte hier de prachtige rups van de Koninginnepage te spotten, maar dat zat er niet in, helaas. Ik moest het doen met de ruim aanwezige Heidelibellen. Ook mooi, maar daar hoef je niet zover voor te reizen…
Op de Facebookpagina van de Belgische heer des huizes, tevens fanatiek natuurliefhebber en -fotograaf, passeren o.a. veel mooie vlindersoorten “uit eigen tuin”, maar daar was nu niet veel meer van over. Boomkikkertjes lieten zich wel af en toe horen, maar niet zien. Ook geen ramp, want die kan ik vlak bij huis wel vinden. Helaas ook geen ochtenddauw, maar – zoals gezegd – wél mooi licht.
De tweede ochtend stapte ik op de fiets om bij één van de meren te gaan kijken. Onderweg daar naartoe hoopte ik op Koereigers. Die had ik voor dit jaar namelijk – samen met de Groene Specht en de Waterspreeuw – tamelijk hoog op mijn verlanglijstje gezet. Bovendien zagen we er gisteren, tijdens een rustig fietstochtje (het is hier gelukkig redelijk plat!) een aantal in een weide vlakbij. Daar zaten ze nu natuurlijk niet meer… en ook elders waren ze niet te bekennen.
Bij het meer aangekomen zag ik ver weg Grote Zilverreigers en er dobberde van alles op het water. Iets dichter bij de kant vlogen Sternen, die duidelijk aan het jagen waren.
Volgens mij zijn het Witwangsternen, de symboolvogel van de streek, tevens het logo van B&B. Het ging allemaal razendsnel en net iets te ver weg. Het licht van de net opkomende zon was prachtig, maar nog vrij zwak, alles bij elkaar niet makkelijk om te focussen. Ze vlogen echter af en aan en ik kreeg kansen genoeg. Een enkele keer lukte het redelijk.
Veel tijd had ik niet, want om half negen werd ik alweer aan het ontbijt verwacht. Op de weg terug fietste ik snel nog wat zijweggetjes in, want er vloog net een hele zwerm Koereigertjes over en je weet tenslotte maar nooit. Ik had de hoop al bijna opgegeven toen ik dit tafereeltje zag:
Geen plek waar je ze wil zien, maar toch een Koereiger! Samen met een Blauwe reiger in een boom in de ochtendzon. Wens vervuld? Een beetje wel, maar toch niet echt. Ik vink hem nog niet af.
Na het ontbijt reden we weg richting ons hoofdverblijf in de Pyreneeën. Onderweg zie je ze dan natuurlijk wel staan, redelijk dichtbij en tussen de koeien, maar ja… geen tijd meer… Misschien moeten we nog eens terug naar Brenne & Berry. Het verblijf was er sowieso best aangenaam: mooie kamer, goed van eten, aardige mensen en schitterend gelegen. Dan wel in een andere tijd van het jaar als het er nog groen is en er veel meer te zien is.
De rest van dit blog is ingeruimd voor beelden uit de Vallée des Gaves. In een weiland vlak bij het huis van de buren bleek tijdens één van de eerste namiddagwandelingen een Torenvalkenfamilie te huizen. Hoog in een paar enorme bomen kon je er af en toe eentje zien vliegen en ook lieten ze zich horen. Het geluid dat ze daarbij produceerden bleek trouwens verdomd veel op het gelach van een Groene Specht….
Ik weet niet of dit de moeder van het nest is, maar zij was de enige die soms wat lager op een elektriciteitsmast of -kabel kwam zitten, op zoek naar een prooi:
Ik weet ook niet of ze van SM houdt, maar ik denk dat de leren riempjes aan haar beide poten de restanten uit een valkeniersverleden zijn. Waarschijnlijk ontsnapt uit een roofvogelshow. Dat heeft ze dan goed gedaan!
Het jagen was ze in ieder geval niet verleerd.
Van het gevogelte weer even terug naar het macrowerk. Op de knieën in het droge gras voor een steeds wegfladderende micro-vlinder. Een prachtig motje dat ik nog niet eerder gezien had, met een toepasselijke naam: Prachtmot!
Als een mooi sprinkhaantje zich dan zo angstvallig vastklemt op een bloemknop, dan neem je die ook gelijk even mee.
Ook tijdens ons verblijf hier kregen we nog met behoorlijk wat zeer warme dagen te maken, in ieder geval was het veelal zonnig. Prachtig weer voor hoge wandelingen en het maken van wat pittige fietstochtjes, maar niet altijd fotogeniek. Meestal ging ik aan het eind van de dag eropuit, een paar keer ook voor dag en dauw. Hoewel er van dat laatste meestal geen sprake was. Je moest er snel bij zijn om de net ontwakende Icarusblauwtjes vast te kunnen leggen.
Met heel veel moeite kan je bij de volgende wat minimale drupjes zien.
Andere vlinders zag je niet. Pas als het lekker opgewarmd was kwamen de Kolibrievlinders tevoorschijn en fladderden dan druk rond de vele vlinderstruiken. Waarschijnlijk ook als gevolg van de warme en droge zomer waren deze struiken echter al grootdeels uitgebloeid, hetgeen als voordeel had dat het aantal “landingsplaatsen” voor de vlinders beperkt was. Het vastleggen van deze drukke baasjes ging dan ook – mede door de vorig jaar opgedane ervaringen – een stuk makkelijker.
Ik ben eigenlijk al door het voorgenomen maximum aantal van 15 foto’s heen, maar ja, een limiet is er om te doorbreken, nietwaar. Een toegift:
En als we de grens dan toch eenmaal gepasseerd zijn, kan ik er net zo goed nog eentje plaatsen. Maar dat is dan wel echt de laatste en tevens een mooie afsluiter. Een vlinder die vorig jaar op mijn wensenlijstje stond was de Koninginnepage. Toen op de valreep nog net kunnen kieken, nu reeds op één van de eerste dagen. Midden op een zonnige dag, maar gelukkig een beetje in de schaduw:
Tot zover het eerste deel van Franse Varia. In deel 2 heb ik een onverwachte ontmoeting en kan ik weer een vogelsoort van mijn wensenlijstje afvinken. Blijf dus kijken. Tot zover bedankt voor het lezen en kijken.
Yemrev Kiekt 
Hoi Dick,
Zo’n uitstapje buiten Nederland levert over het algemeen wel een aantal bijzondere platen op. de sprinkhaan, mot en de vlinders zijn daar mooie voorbeelden van. Die torenvalk met riempjes vind ik ook heel bijzonder, vreemd ook. Ook de rest van het beeldverslag is het bekijken zeker waard.
groet, Kees
LikeLike
Prachtige reportage.
LikeLike
Goed…… je zal begrijpen dat het groen weer op mijn konen is verschenen nat het zien van de foto’s van de Koninginnepage!!!! Werkelijk een pracht vlinder. De foto’s van de Witwangstern met visje en ook de jonge zijn echt onwijs mooi. In de vergroting zijn deze echt nog vele malen mooier zeg! Ook je andere foto’s mogen er weer zijn zoals de libellen en de mot. Ik raak toch niet echt uitgekeken op deze diertjes hoor. Prachtig gewoon!
Groetjes, Helma
LikeLike
Hai Dick,
Ziet er goed uit en een toch een hoop mooie soorten om op de foto te krijgen. Vogel of insect het maakt niet uit, allemaal heerlijke soorten, behalve de libellen misschien, want die soort is in Nederland ook makkelijk te fotograferen. Witwangstern is natuurlijk een topsoort en ook de koereiger is altijd leuk. Jammer dat je ze hier niet op de wijze hebt platen zoals je gewenst had. Maar die page en de kolibrie zij natuurlijk helemaal top.
Prachtig.
Groet,
René
LikeLike
Hoi Dick,
Het zijn inderdaad witwangsterns, zowel adult als juveniel, prachtige vogels en foto’s. Koereiger, waar je voor ging is ook zo’n soort die je niet vaak ziet, ik moet mijn eerste nog op de gevoelige plaat zetten. Vreemd eigenlijk zo’n ontsnapte torenvalk, dat niet iemand de moeite neemt om zo’n vogel even te vangen en hem te verlossen van die stomme riempjes, ik vind het geen gezicht. Je insecten zijn ook prachtig vooral de kolibrievlinder met zijn ontzettend snelle vleugelslag en de koninginnenpage, een schitterende tropisch aandoende vlinder, die ik helaas alweer enkele jaren gemist heb in mijn tuin.
Groet,
Ad
LikeGeliked door 1 persoon