19 November 2018 werd voor het eerst een Notenkraker gemeld in Wageningen. Nu – bijna exact 2 maanden later – zit hij daar nog steeds, zij het de laatste dagen op een andere plek. Velen zijn mij al voor gegaan en er gewapend met een camera naar toe getrokken. Als ik een snelle rekensom maak moeten er al snel een paar honderdduizend foto’s van zijn gemaakt en dan heb ik het alleen over de gelukte foto’s. Tientallen blogjes moeten er over geschreven zijn en ook daarin ben ik geen uitzondering, getuige dit relaas.
Voor een kwalitatief betere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken!
Ik ben normaal gesproken niet iemand die achter elk bijzonder vogeltje aan holt. Ik hou ten eerste niet zo van de drukte en ten tweede ben ik niet van plan om er met de auto voor naar de andere kant van het land te moeten reizen en daarmee het milieu extra te belasten. Als er echter binnen een straal van – pak ‘m beet – 25 km iets leuks te kieken is én de kans op succes lijkt groot dan verandert dat de zaak. Dat leek deze keer het geval en het was bovendien slechts een kleine twintig kilometer van mijn tweewekelijkse oppas-adres.
Ik hou waarneming.nl nauwkeurig in de gaten en als hij er na een week of drie nog steeds zit én de ergste drukte achter de rug lijkt, onttrek ik mij een paar uurtjes aan mijn grootvaderlijke plichten.
Als ik ter plaatse kom hoef ik niet lang te zoeken. Een groepje van – toch nog – zo’n dertig fotografen verraadt de plaats waar de actie zich afspeelt. Ik hoef alleen maar te kijken in de richting waarin de grote teletoeters zich richten en zie hem dan ook al gauw. Poetsend op een tak van een grote boom. Meteen al geen onaardige plek en over de eerste paar foto’s mag ik dan ook best tevreden zijn
Ik had al vele mooie foto’s op Facebook voorbij zien komen, maar ook de bijbehorende opmerkingen en discussies gelezen. Af en toe kreeg in de indruk dat het een soort ‘rugzakvos’ zou zijn die voor een handvol lekkers leuke kunstjes uithaalt. Er worden hem inderdaad door enkele fotografen nootjes aangeboden,maar ook door de studenten van de naastgelegen studentenflat.
Aan de andere kant las ik ook dat Notenkrakers die soms op bezoek komen in Nederland vaker dit gedrag vertonen. Deze beestjes zien in de landen waar ze vandaan komen nauwelijks mensen en zouden daardoor niet bang voor ze zijn en zich ontzettend tam gedragen.
Hoe het ook zij, ik ben er nu eenmaal en profiteer er van. Het voordeel van het feit dat je niet meteen als eerste ter plekke bent, is dat er in de loop der tijd door collega-fotografen diverse attributen zoals takken op strategische plekjes geplaatst worden, waarop de vogel dan vervolgens dient plaats te nemen.
Het plaatsen van een paar nootjes wil dan wel helpen. Het is dan nog slechts het bepalen van een goede positie om een mooie achtergrond te krijgen. Als de collega’s het toelieten was dat vaak geen probleem.
Ik ben vooral op zoek naar foto’s waarbij de vogel geen nootje in zijn snavel heeft. Natuurlijk is dat wel iets wat bij het beestje hoort en waaraan hij ook zijn naam ontleent, maar ik vind het gewoon niet zo fraai. Soms ontkwam je er echter niet aan.
Het was niet alleen ontzettend leuk om het gedrag van deze vogel te zien, ook dat van de omringende meute. Zoals bijvoorbeeld de oude dame met rollator, gewapend met compactcamera. Ze wist echter donders goed waar ze mee bezig was, liet zich niet opzij drukken en had ook duidelijk verstand van vogels. Een echte ‘Wageningen bastard’, om zo te zeggen.
Het gedrag van een Notenkraker vertoont grote gelijkenis met dat van de eekhoorn. De aangeboden nootjes worden niet allemaal direct verorbert, maar ook verstopt in de grasbodem.
Daar was hij dan ook vaak te zien. Als het gras niet al te hoog stond, of liefst nog helemaal afwezig was, leverde dat toch aardige en
karakteristieke plaatjes op.
Soms kwam hij daarbij zo dichtbij – hij liep dan gewoon tussen de statieven door – dat je snel flink terug moest zoomen.
Maar ik zag hem toch liever op een tak met een fraaie achtergrond, zoals hier.
Zeker als je hem kan vangen op het moment dat-ie net wegvliegt.
Ik ben slechts een uurtje met onze wintergast bezig geweest, want de plicht roept weer. Het is natuurlijk wel een leuke vogel, maar uiteindelijk legt-ie het toch af tegen mijn vele malen leukere kleindochter.
Tot slot nog een kleine miniserie van vier foto’s waarin het wegwerken van een nootje te zien is. Ik dacht aanvankelijk dat het een borrelnootje was, maar het bleek later om een cashewnootje te gaan. Gelukkig maar.
En wég is-ie!
Als laatste wil ik dit portret laten zien. Een foto die de trouwe volgers van mijn blog al voorbij hebben zien komen in het jaaroverzicht van 2018 als foto van de maand december.
Zoals gezegd aan het begin: ik hou niet zo van dit soort kermis, maar toch heb ik er geen spijt van dat ik gegaan ben. Het is nou eenmaal een bijzondere vogel die erg koddig gedrag vertoont. Dat te zien was alleen al de moeite waard, de foto’s zijn een mooie bonus.
Bij schrijven van dit blog zit hij nog steeds in Wageningen, zij het in een andere buurt. Als er deze week serieuze sneeuw gaat vallen, zal hij misschien zijn biezen pakken, want dan vindt hij natuurlijk nooit meer zijn verstopte nootjes terug. Tenzij de mens een helpende hand biedt…
Tot zover dit blog. Een ieder weer bedankt voor het lezen en kijken. Tot een volgende keer.
Voor wie alle foto’s in betere kwaliteit wil zien is hier
DE BEELDENCAROUSSEL
Yemrev Kiekt 