Het schrijven van mijn Spaarbranderblog heeft mij heel veel tijd en moeite gekost, maar dat ei is gelegd en de reacties zijn tot dusverre mooi en bemoedigend, waarvoor hartelijk dank.
Ik besloot mijn vorige post met de hoop uit te spreken dat dit mogelijk een nieuwe start is. Ik kruip inmiddels weer wat vaker achter de PC en het componeren van dit blog was redelijk snel klaar. En dan nu waar het om gaat: mijn eerste blogpost sinds maanden!
Het is weer een blogje uit de ‘Los Zand’ serie geworden: deze keer wat oude, losse foto’s uit de zomerperiode (juni en juli) van 2020 op diverse locaties in mijn directe omgeving gemaakt. Omdat de aanvoer van nieuw materiaal nogal stagneert, zal ik in de toekomst ook af en toe uit mijn archief moeten putten. Bijkomend voordeel is dat de blogachterstand dan niet hard zal groeien…
Voor een kwalitatief betere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken!
Leyduin 03 juni 2020: De vlucht van de Meikever…
Ik wil beginnen met wat beelden van een zonnige lente-ochtend in Leyduin, De zon scheen achter een lichte sluierbewolking. Zo zie ik het graag. Ik liep langs de grote velden met ontluikende Adelaarsvarens in het zuidelijke stuk van het landgoed en het viel me op dat er regelmatig een Meikever zat. En dat nog in juni!
Zoals mijn trouwe volgers wel weten, heb ik dit jaar een aanvang gemaakt met het me proberen te bekwamen in het maken van vliegbeelden van met name vlinders en libellen, daarbij geholpen door de ProCapture functie van mijn Olympus E-M1M3. In een eerder blog (Harz-vlinders) heb ik al iets laten zien van de resultaten van mijn geploeter. In dit blogje komt het ook weer uitvoerig voorbij.
De volgende drie foto’s had ik al laten zien in een eerder blog en zouden sommige mensen dan ook bekend voor moeten komen. Het was een ochtendje in Leyduin en er waren nog veel meikevers te zien. Daar wilde ik wel even werk van maken. Het leverde helaas nog net géén vliegende Meikever op. Alle begin is moeilijk!
Op onderstaande foto was het bijna zover. Zij was bijna los: net één of twee foto te weinig gemaakt! Volgend jaar gaat dit hopelijk wél lukken, zeker als het weer zo’n goed Meikever-jaar gaat worden.
Door het observeren van deze kevers kon ik inmiddels wél aan zien komen wanneer het beestje plannen had het luchtruim te kiezen. Dat maakte het natuurlijk een stuk makkelijker.
10 juli 2020: Op zoek naar Grondeekhoorns in het Groenendaalse Bos
In het voorjaar brachten wij een bliksembezoek aan de bossen rondom Tilburg. Midden in de eerste corona brandhaard. Maar ja, net na het hoogtepunt van de eerste golf en enigszins verblind door de gedachte aan het fotograferen van Siberische Grondeekhoorns, vergeet je dat wel eens en neem je (on)bewust toch een misschien iets te groot risico. Als je je een beetje intelligent aan de adviezen hield, leek het aanvankelijk wel mee te vallen, maar nu zou ik dat toch niet meer zo gauw doen. Niet iedereen bleek namelijk even intelligent…
Achteraf hoorde ik dat op loopafstand van mijn huis, in het Groenendaalse Wandelbos al jaren ook een paar exemplaren van deze koddige beestjes verblijven. Hoewel het volgens Waarneming.nl om de Chinese Gestreepte Boomeekhoorn zou gaan, maar ik zie het verschil niet. Voordat ze in winterslaap zouden gaan, ben ik ben een paar keer op zoek geweest, maar heb ze helaas (nog) niet kunnen vinden.
Wél een wat minder aansprekende diersoort, de Pissebed.
Een stuk kleiner, maar ook minder beweeglijk, waardoor ze wat makkelijker vast te leggen zijn. Duidelijk minder aaibaar, maar zeer intrigerende, voorhistorisch aandoende diertjes die bovendien uiterst nuttig werk leveren in de natuur en daarbij – op hun manier – toch ook best mooi zijn. Omdat ze daglicht schuwen en erg op vochtige plaatsen gesteld zijn, zie ik ze niet zo vaak als ik zou willen. Dat is kennelijk niet wederzijds.
De klein grondeekhoorntjes houden zich blijkbaar graag op tussen en op houtwallen. Hetzelfde geldt voor Winterkoninkjes. Maar die zijn een stuk kleiner en beweeglijker en daardoor nog moeilijker vrij te fotograferen. Deze vond ik nog best redelijk gelukt. Kennelijk zat er dichtbij een nest met hongerige Winterprinsjes en/of -prinsesjes… Dat leverde al genoeg stress op, dus liet ik hem/haar verder maar snel met rust.
10 juli 2020: Rondom huis
Teruglopend naar mijn fiets kwam ik op de Vrijheidsdreef, een lange brede Heemsteedse laan met ooit enorme kastanjebomen. Ooit elke herfst vaste prik voor de kanstanjes-rapende jeugd.
Deze bomen hebben enkele jaren geleden echter wegens de kastanjebloedingsziekte het veld moeten ruimen. NH-Nieuws kopte: “Het zal nooit meer hetzelfde worden”. Dat geloof ik zeker, maar misschien wél mooier: er zijn namelijk vele nieuwe bomen van verschillende soorten teruggeplaatst, maar of ik die ooit groot ga zien worden is nog maar de vraag. Nu al helemaal.
Als de gemeente Heemstede echter doorgaat met het inzaaien van de nu nog kale bermen, dan zal je mij niet horen klagen. Het zag er dit jaar alvast prachtig uit: één grote bloemenzee, waar je je even heerlijk op kunt uitleven. Vooral Klaprozen hebben dan mijn belangstelling:
Toen ik bijna thuis was, zag ik in de Glipper Zandvaart een Fuut zwemmen. Deze vaart – een zijsloot van de Ringvaart Haarlemmermeer – loopt bijna langs mijn huis en ik ga er geregeld even buurten. Er zijn altijd wel wat Wilde Eenden, Soep- en andere Ganzen, Meerkoeten en Waterhoentjes, maar Futen zie ik er jammer genoeg bijna nooit.
Bovendien zag ik vanuit mijn linker ooghoek dat er iets bijzonders was met deze Fuut: hij/zij bleek namelijk zojuist een visje te hebben gevangen. En niet zomaar eentje: nee, een forse Baars was het slachtoffer. Avondmaal verzekerd! In allerijl de camera uit de tas gesjord, beetje op goed geluk ingesteld en het zat mee: ik was best blij met dit redelijk unieke plaatje van een Baars (een primeurtje!) waar ik niet veel meer aan hoefde te doen. Oké, als ik meer tijd had gehad (of genomen) had een lager standpunt natuurlijk beter geweest, maar helaas kan je niet altijd alles hebben. Veel meer tijd kreeg ik trouwens niet, want de Fuut wist niet hoe snel hij weg moest komen met zijn vette buit!
Voor de volledigheid fietste ik hierna nog even een straatje om, naar de rietlanden aan de Fazantenlaan om te kijken hoe het met de familie Ooievaar was. In 2016 heb ik ze een half jaar gevolgd, van paring tot en met uitvliegen van de toen drie jongen. Dit jaar kon ik alleen het onderdeel vliegoefeningen kort gadeslaan en ook vastleggen. Dat is een blijft een prachtig en soms ook vermakelijk gezicht om te zien. Er is ook dit jaar weer een nieuwe generatie klaargestoomd. De ouders zijn er nu nog steeds: ze lopen een beetje te blauwbekken in de weilanden in de buurt. Heen en weer vliegen naar het warme zuiden doen ze tegenwoordig niet meer… en gelijk hebben ze.
Tot slot van deze toch al afwisselende dag ging ik nog even een half uurtje in de achtertuin bij de vijver zitten. Het was heerlijk weer en er was een (groot?) Koolwitje druk bezig met de bloemen van het Paarse Snoekkruid. ProCapture aan en dan maar proberen wat vliegbeelden vast te leggen.
Na een half uurtje dacht ik genoeg bruikbare beelden te hebben verzameld, want ik wilde wel eens proberen om een reeksje te combineren tot één foto. Dat zal met bijv. Photoshop vast wel te doen zijn, maar ik ben niet in het bezit van dat voor mij te dure en te ingewikkelde programma en ik had ook geen zin om er al teveel tijd in te stoppen. Ik zocht drie foto’s uit, waarbij de vlinder steeds op een andere positie zat en gebruikte Helicon Focus (een Focus stacking programma) en dat bleek een gouden greep: voila! Die vlinders in één plaatje! Niet omdat het moet, maar omdat het kan (goed om te weten ook).
Een mooie reeks is het niet geworden, dit vraagt om een herhaling. Het is nog een beetje een rommeltje, maar wel net alsof er heel veel vlinders in mijn tuin komen. Was dat maar waar. Ik doe er alles aan, maar de natuur laat zich door mij niet sturen (of ik doe iets niet goed, dat kan natuurlijk ook nog…)
13 juli 2020, Veur-Lent
Drie dagen later was het eindelijk weer eens oppasweekend in het Rijk van Nijmegen, dus hup naar stadseiland Veur-Lent. De laatste paar jaren voor mij dé plek om Koninginnepages te spotten. Vermoedelijk als gevolg van het maaibeleid van de gemeente Nijmegen in combinatie met de droge, warme zomers lag dat dit jaar echter anders. Ze waren er niet of nauwelijks, ook weinig bloemen trouwens! Slecht één zag ik er vliegen. Misschien waren er wel meer, maar als ze niet vliegen, dan zie ik ze niet.
De enige die ik wél zag vliegen, werkte gelukkig even mee; lang genoeg om in enkele minuten een paar vliegbeelden te kunnen maken. Ik zal er een aantal hier onder laten zien, want een Koninginnepage is op vlindergebied toch wel het summum, al zeg ik het zelf. Al helemaal in Nederland en dan ook nog eens vliegend.
Ik kan zo nog wel even doorgaan. Mocht je het niet meer kunnen aanzien: gewoon door scrollen naar beneden. Daar eindigt het wel een keertje.
Omdat het maar één vlinder was die voornamelijk aandacht had voor dezelfde distel leverde dat helaas niet veel variatie in de beelden op. Ook de bloemetjes in de achtergrond werkten wat dat betreft niet erg mee. Jammer, maar helaas.
Nog twee en dan stop ik ermee.
17 Koninginnepage 
18 Koninginnepage
Al met al heb ik dit jaar toch al een paar mooie soorten in de vlucht kunnen vastleggen: Groot Geaderd Witje, Groot Koolwitje en deze Koninginnepage. Allemaal wat grotere soorten. Nu alleen nog een Keizersmantel zien te scoren in de AWD.
Er is echter nog meer mooie natuur om te laten zien dan alleen dat nerveuze gefladder van vlinders. Reeën bijvoorbeeld zijn van een heel andere orde en vragen een duidelijk andere benadering. Op slechts een paar honderd meter van mijn huis verschijnt er ’s zomers bijna elke avond wel een groep van 2 tot soms wel 12 stuks. Bok, geiten en ook jonkies zitten daar dan tussen.
30 juli 2020: De Reeën van de Kadijk
Ik ga dan een paar avondjes tegen zonsondergang een uurtje posten bij een bollenperceel aan de Kadijk, hopende dat het licht goed is en blijft en het niet snel te donker wordt om nog te kunnen fotograferen. Ik begin altijd standaard met een vrij hoge ISO (1600), maar moet dat ik al snel opvoeren naar 3200 of zelfs nog hoger. Niet bevorderlijk voor de uiteindelijke kwaliteit, maar de nieuwe EM1mk3 doet dit beduidend beter dan zijn voorgangers en ook de EM5mk3. Zelfs ISO6400 is vaak nog goed bruikbaar. Als desondanks de sluitertijden te lang worden, houdt het natuurlijk gewoon op.
Bij langer dan 1/60s levert bijna elke beweging een onscherp beeld op en is het tijd om naar huis te gaan. Volgende keer beter…
…maar vaak blijf ik toch nog even hangen en gelukkig staan ze dan soms even net lang genoeg stil om toch nog een fraai plaatje te kunnen maken.
Soms echter kan je juist gebruik maken van de iets langere sluitertijd, maar dan moet er ook iemand of iets meewerken en het op een lopen zetten. Dan is het vervolgens een kwestie van goed oefenen met meetrekken. Ook dat moet je leren, maar veel kansen krijg je natuurlijk niet op een avondje. Een flinke dosis geluk is dan mooi meegenomen. Bij onderstaande foto was dat laatste het geval en was de eerste foto die ik eigenlijk best wel redelijk geslaagd vond. Met deze techniek gaan we zeker nog vaker aan de slag. Smaakt naar meer! Er is weer genoeg te doen en te leren volgend jaar…
Hier wilde ik het maar bij laten, want het is weer een veel te lang blog geworden. Een ieder weer dank voor het lezen en kijken en wie weet tot een volgende keer. Ik ga proberen dit nog voor het eind van dit jaar te bewerkstelligen. Mocht dat niet lukken dan wens ik bij deze een ieder alvast prettige feestdagen toe met een ondanks alle coronagesodemieter een fantastisch etensmaal… mét spekjes….!
Voor wie alle foto’s in betere kwaliteit wil zien is hier
DE BEELDENCAROUSSEL
Voor wie de foto’s in betere kwaliteit én in een sfeervolle omgeving wil zien, is hier:
DE LICHTBAK
Yemrev Kiekt 