Op het moment van schrijven heb ik het paddestoelenseizoen 2018 afgesloten. Het kwam door de droogte maar langzaam op gang en ging door de – nu nog steeds – aanhoudende droogte als een nachtkaars weer uit. De maanden september en oktober gaven de burger soms wat moed als er af en toe een buitje viel. Dan ging ik er toch weer op uit om te proberen wat leuke plaatjes te scoren, maar het was eindeloos zoeken naar bijzondere en/of gave exemplaren. Toch heb ik de afgelopen maanden genoeg materiaal verzameld om een paar blogs te vullen die – denk ik – het aanzien wel waard zijn.
De slachtoffers van mijn strooptochten vond ik steeds dicht bij huis. De ene week een rondje landgoed Leyduin/Woestduin, de ander week een rondje Groenendaalse Bos. In dit blog de opbrengst van Leyduin/Woestduin op 19 september.
< Voor een grotere en beduidend betere weergave loont het de moeite een foto even aan te klikken! Wil je alle foto’s uit dit blog in groot formaat bekijken, maak dan gebruik van de beeldencarrousel aan het eind van dit blogbericht>
Ik begon met een rondje Woestduin. Voor het eerst dit jaar vond ik daar – op een onverwachte plek – een stel grote en gave Porseleinzwammen. Half onder gemene braamstruiken, zodat enig voorzichtig tuinieren wel vereist was.
Op een donker plekje vond ik een groepje Gewone Zwavelkopjes (als ik me niet vergis). Ik vond een wat koelere kleurtemperatuur (witbalans) wel goed bij ze passen.
Een dikke boleet stond – niet veel verderop – met zijn kleinere soortgenoot op een stronk hout en vroeg om aandacht. Nou, die wilde ik ze graag geven. Gave exemplaren waren het niet, maar de compositie en de achtergrond konden mij wel bekoren. Van verschillende kanten legde ik ze vast; dit was m.i. de mooiste.
Het was vandaag voor de verandering eens zonnig en nog steeds vrij warm. Veel heidelibellen waren nog actief. Deze poseerde op een al bruin verkleurd varenblad. Het was echt wel herfst…
Als de varens hun herfstkleuren krijgen, worden ze gelijk fotogenieker. Ach, ik ben hier nu toch en zolang ik geen paddo’s zie…
Ah, eindelijk weer een paddestoel die er wel goed uitzag. Op een lange witte steel met uitgevouwen hoed, op de achtergrond twee jongere exemplaren… of was dat er nou toch één? De soortnaam weet ik helaas niet.
Een hele grote Elfenbank (zo heet-ie vast niet…) trok mijn aandacht. Een reusachtig exemplaar, te groot om in volle glorie te fotograferen. Dan maar een detail van de rand.
De volgende knaap stond er ook tamelijk uitnodigend bij. Dat is al gauw het geval als er zo weinig paddestoelen zijn: zodra je er eentje ziet, lig je meteen weer op de knieën. Ik vermoed dat dit een Russula-soort is…
Ik herken niet veel paddestoelen met zekerheid in het veld. Ook met behulp van een aantal boeken lukt het me meestal niet. Naast – uiteraard – de Vliegenzwam is de Porseleinzwam er één waar geen twijfel over mogelijk is.
Het was vandaag echt Porseleinzwammendag: het volgende trio mocht er ook zijn (en ze waren er gelukkig ook). Ik maakte er dankbaar gebruik van om er even lekker mee te stoeien.
Nog een Porseleinzwam, wat afgezonderd van de rest en vol in de zon. Stevig onderbelichten dan maar. Na nog wat aandikken in de nabewerking leverde het deze Low-Key plaat op.
Moge het vinden van gave zwammen niet lukken, dan liggen er altijd nog wel enkele omgevallen (of omgeschopte) oudere exemplaren waar je wat mee kan. Andere krullen hun grote hoed verleidelijk omhoog om hun lamellen te tonen. Ik ben daar kennelijk tamelijk gevoelig voor, want ik stort mij er direct vol overgave op om al dat moois vast te leggen. De sporen zijn hier duidelijk zichtbaar.
Ook bij deze zwartgerande hoed was dat het geval. Niet alleen sporen, ook spinrag-achtige draden waren hier te zien, hetgeen mij op de gedachte bracht dat dit misschien wel een soort Gordijnzwam moest zijn.
Vlakbij stond nog een ander exemplaar wél rechtop. Geen draderige resten of sporen meer te zien. Dat maakte het wel weer wat onzeker… misschien toch gewoon spinrag?
Veel minder fotogeniek vind ik de buisjes, maar ik wil niet discrimineren, want voor je het weet krijg je een stempeltje… Buisjeszwammen (of Boleten) worden door sommige mensen toch al op één hoop gegooid en al snel uitgemaakt voor Eekhoorntjesbrood. Zo eenvoudig is dat natuurlijk niet, we hebben hier wél met de natuur te maken… bovendien levensgevaarlijk als je al plannen had om ervan te gaan snoepen.
Na mijn rondje Woestduin vervolgde ik mijn gestruin in Leyduin. Ook hier was niet veel te vinden, maar dit stelletje was gaaf en ik vond ze wel aandoenlijk samen.
Op een dikke boomstam stond dit kleine zwammetje helemaal alleen. Of dit een kenmerkende hoedvorm was, betwijfel ik: het kan zomaar ook verschrompeling zijn als gevolg van vochtgebrek. Ik vond het net een gebreide wollen muts, vandaar ook de naam…
Aan de onderkant van dezelfde dikke boomstam, een beuk, groeide uit een spleet een groepje opvallend fraaie zwammetjes. Een close-up van een paar jonge hoedjes.
Ook hier vroeg ik me af of het patroon op de hoed een kenmerk was of toch verschrompeling. In ieder geval: omdat ik de naam niet kon vinden, maakte ik er dankbaar gebruik van om er zelf één te verzinnen.
Hier een groter deel van hetzelfde groepje van wat grotere afstand gefotografeerd. De witte steel is nu zichtbaar; op een gestackte versie van dit plaatje (niet in dit blog) was te zien dat de steel gestreept is. Voor wat het waard is.
Ik begin misschien een beetje door te slaan in het zelf verzinnen van paddestoelensoortnamen, maar je moet toch wat. In een paar Facebook(determinatie)groepen kreeg ik namelijk het verwijt te horen dat mijn manier van paddestoelen fotograferen geen basis is voor enige serieuze vorm van determinatie. Ik wil echter wel graag een titel onder mijn foto’s zetten, dus tenzij ik het – zo goed als – zeker weet, verzin ik wel wat. De volgende denk ik wel te kennen:
Het gaat mij voorlopig nog wat te ver om gewapend met een loep en een spiegel de gefotografeerde objecten nader te bestuderen. Om over microscopisch onderzoek nog maar te zwijgen.
De laatste van dit blog is dan ook weer een grote onbekende. Het ging hier echter om het sfeertje.
Tot zover dit blog over mijn septembergezwam in Leyduin. De volgende keer is Groenendaal aan de beurt. Een ieder weer dank voor het lezen en kijken en wie weet tot een volgend blog.
<Voor wie alle foto’s van dit blog nogmaals in groot formaat wil zien, is hier de beeldencarrousel: klik op een willekeurige cirkel om deze te starten en blader vervolgens met pijltjestoetsen of muisklikken door de foto’s>
Yemrev Kiekt 