Eind vorig jaar boekten wij een vakantiewoning in Altenau, een klein plaatsje gelegen in de hoge Harz in Duitsland. Maar toen kwam begin 2020 Corona Virus op bezoek om voorlopig niet meer weg te gaan. Onze aankomstdatum zou 17 juni zijn en door de blaren op onze duimen te duimen, lukte het uiteindelijk het virus precies op tijd onder de duim te krijgen. Op 15 juni ging de grens met Duitsland weer open en mocht er weer gereisd worden, voorzichtig uiteraard. Met dank aan iedereen die zich aan de adviezen en regels van de overheid heeft gehouden…
We verbleven in een ruime, eigen verdieping van het huis, zagen de gastheer en -vrouw amper, deden keurig mondkapjes op als we moesten winkelen, vermeden restaurants en terrasjes en waren vooral in de natuur te vinden, wandelend, fietsend en natuurlijk zoveel mogelijk fotograferend.
Van dat laatste doe ik verslag in een drietal blogjes en ik begin in dit eerste deel met louter flora. Degenen die niet zo van deze tak van de natuur houden, kunnen dit dan ook rustig overslaan…
Voor een kwalitatief betere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken!
We wandelden om de dag en dan ging de camera altijd mee, want je weet maar nooit wat je tegenkomt… Kleine witte bloemetjes bijvoorbeeld, die opvallend genoeg waren om mij er toe te brengen er foto’s van te maken. Dat viel behoorlijk tegen, maar deze vond ik wel aardig gelukt. Het bleek om Bosmuur te gaan (in het Duits heet dat natuurlijk geen Waldmauer aber Hain-Sternmiere oder Wald-Sternmiere. Auch gut!).
Vergeet-me-nietjes (Vergissmeinnicht in het Duits, echt waar!) zag je te pas en te onpas en ook dat vind ik een verleidelijke soort. Of eigenlijk een geslacht met allerlei verleidelijke soorten, waaronder dit – volgens waarneming.nl – Zompvergeet-me-nietje.
Volgens hetzelfde waarneming.nl zou de volgende dan het Akkervergeet-me-nietje moeten zijn…
… en dit het Moeras-vergeet-me-nietje:
Hoe je op basis van één zo’n beroerde foto een determinatie kunt doen is mij een raadsel. De waarschijnlijkheden zijn dan ook niet bijster groot (rond de 85% maximaal) en gaat het volgens mij in alle drie de gevallen om hetzelfde Bosvergeet-me-nietje. In ieder geval Vergeet-me-nietjes en dat kan ik nu voorlopig wel even onthouden…
Tijdens een avondwandeling langs de door Altenau stromende rivier de Oker, die vlak onder ons huis langs liep, zag ik deze Dagkoekoeksbloem. Ze had bezoek van een paar kleine kevertjes en stond mooi te wezen tegen een achtergrond die bepaald werd door een deels rood geverfd huis.
En dan weer terug naar het bos, dat hier overigens voornamelijk uit naaldhout bestaat. Of beter: bestond, maar daarover later meer…
Een ander onopvallend klein wit bloeiend plantje nodigde me uit tot het maken van wat foto’s. Heel anders dan die van de eerste foto, maar zeker niet makkelijker. Een laag kruipende witte Walstro-soort, maar welke precies is niet te zeggen (Weißes Labkraut, sagt man hier).
Maar de meest opvallende witte bloempjes behoorden toe aan de Zevenster. Een – iets grotere – soort die ik niet kende en dus ook nog nooit had gefotografeerd.
Heet in het Duits gewoon Siebenstern en dankt zijn naam aan de zeven bloemblaadjes. Dat is een gemiddelde, want 6 en 8 komt ook voor. Het is een 5-20 cm hoog kruipertje en een echte voorjaarsbloeier.
Zoals gezegd bestaat de Harz voornamelijk uit naaldhout, een echt productiebos. Maar er speelt zich hier een ware ramp af, veroorzaakt door een klein kevertje. Een schorskever die vernietigend uithaalt en hele groene berghellingen aantast en verandert in grijsbruine hellingen. Een voorbeeldje:
In zo’n dicht op elkaar staande monocultuur kan het kevertje rustig zijn gang gaan. Wat dat betreft is er niet veel verschil met een coronavirusje, om maar wat te noemen…
Met man en macht is men bezig om alle aangetaste bomen om te zagen en op de openvallende plaatsen verschillende loofbomensoorten aan de planten. Het lijkt onbegonnen werk. Niet alleen in de Harz is dit kevertje actief, ook op andere plaatsen zagen we aangetaste bossen en ook in ons schone Limburg schijnt het al foute boel te zijn. Gelukkig is daar ook veel bronsgroen eikenhout…
Maar elk nadeel heb ze voordeel (zei JC), want op de stronk van één van die afgezaagde naaldbomen deed een Rood Bekermos (Echte Scharlachflechte in het Duits) het erg goed. Daar was ik erg mee in mijn sas, want dit is een soort waar ik in Nederland al jaren naar op zoek ben en tot nu toe niet heb kunnen vinden. Daar ging ik dus vol enthousiasme even helemaal op los:
We vonden ze aan het eind van een zonovergoten wandeldag, maar gelukkig stond de stronk net in de schaduw van… hoge naaldbomen!
Kortom: soms zit het mee! Maar natuurlijk niet meteen alles, want de afgezaagde stronk was bijna 2 meter hoog. Vanaf het pad kon je er prima bovenop kijken, maar met je macrolens er vlakbij was het echt op het puntje van je tenen balanceren. Zelfs met een kantelbaar scherm geen ideale positie voor macrofotografie, maar toch was ik erg in mijn sas met de resulterende plaatjes.
Na deze Bekermos-exercitie weer terug naar het ‘gewone’ werk: de Bosaardbeitjes begonnen hier en daar al goed op kleur te komen. Eetbaar waren ze nog niet.
De volgende deed mij denken aan Mannetjesereprijs dat ik wel eens in de AWD had gefotografeerd. Het bleek inderdaad familie te zijn, nl. de Blauwe Waterereprijs. Inderdaad ietwat waterig blauw…
Dan is de Gewone Ereprijs een stuk aansprekender. Ook in de Harz ruim voorhanden.
De in mijn ogen oer-Hollandse Boterbloem ook maar eens geprobeerd. Altijd lastig, die gele bloemen.
Tegen het einde van de vakantie kreeg ik ineens het plan om nog eens werk te gaan maken van het Rode Bekermos. Ik wist nu immers waar te vinden en of dat ooit nog eens gaat gebeuren, was nog maar de vraag. Daarom pasten we één van de laatste wandelingen een beetje aan, zodat die ons ook via de bekende plek leidde.
Het Bekermos was er niet beter op geworden, maar toch… de volgende twee – tevens laatste – plaatjes vind ik niet slecht. Door hun eenvoud misschien wel de twee mooiste.
Het Rood Bekermos zorgde al voor de nodige kleur in dit blog, maar de volgende overtreft dat makkelijk. Oranje Havikskruid zou dit moeten heten en oranje is het zeker!
Bovenstaande foto zou ik normaal gesproken niet geplaatst hebben. Het standpunt is misschien wel apart, maar van veel te dichtbij genomen. Met een beetje geknutsel op de PC kan je toch wel iets leuks van zo’n foto maken. Moet kunnen voor een keertje…
Opvallend vonden wij het aantal paddestoelen dat hier al bloeide. Oké, we arriveerden hier dan wel in de regen, maar zo heel erg nat was het nou ook weer niet. Vooral de Wieltjes waren in groten getale aanwezig. Daar moest ik natuurlijk wel wat mee doen, maar zoals zo vaak maken grote aantallen het er niet makkelijker op.
Er waren niet alleen Wieltjes, maar ook andere soorten, waarvan ik de naam niet kan achterhalen. De volgende zou één of andere Taailing kunnen zijn. Ik vond het wél een mooi plaatje opleveren en begon alweer zin in het Paddoseizoen te krijgen…
En wat te denken van deze twee vermoedelijke Mycena’s die groeiden op een met mos begroeide boomstam. Het is toch net herfst? Pas thuis zag ik dat er van rechtsonder iets opkwam wat me sterk deed denken aan een Kleine Stinkzwam.
![24 Mycena sp [+KSZ?]](https://mobydixer.files.wordpress.com/2020/09/2020-06-19-14-26-32mycenasp-p6191014dev_1080p.jpg)
Op de laatste zwammenfoto staat vermoedelijk weer een Mycena. Een eenvoudig plaatje met het onderhangende kevertje als extra.
Als dit blog gepubliceerd wordt, lijkt de zomer in Nederland al afgelopen. De R is in de maand en heb ik mijn eerste paddestoelenrondje alweer gemaakt. Helaas met nog weinig succes, maar dat gaat vast nog goed komen (zei hij hoopvol). De vijf voorgaande foto’s passen in ieder geval goed in dit jaargetijde.
Tot slot een foto die niet mag ontbreken in een blog over de Harz: de streek is er naar vernoemd! Een dikke druppel hars stroomt traag langs de bast van een spar naar beneden. Het zou leuk geweest zijn als er een vliegje in gevangen had gezeten, maar dat mocht helaas niet zo zijn.
Tot zover dit eerste Harz-blogje, dat enkel gevuld is met wat flora die we tijdens onze wandelingen tegenkwamen. Het is slechts en kleine greep. In deel twee komen de – al dan niet vliegende – fladderaars aan de orde. Een ieder weer dank voor het lezen en kijken en wie weet tot dan.
Voor wie alle foto’s in betere kwaliteit wil zien is hier
DE BEELDENCAROUSSEL
![24 Mycena sp [+KSZ?]](https://mobydixer.files.wordpress.com/2020/09/2020-06-19-14-26-32mycenasp-p6191014dev_1080p.jpg?resize=810%2C810)
Voor wie de foto’s in betere kwaliteit én in een sfeervolle omgeving wil zien, is hier:
DE LICHTBAK
![24 Mycena sp [+KSZ?]](https://mobydixer.files.wordpress.com/2020/09/2020-06-19-14-26-32mycenasp-p6191014dev_1080p.jpg?w=1080)
Yemrev Kiekt 