Opvallende rode oogjes en lange goudkleurige wimpers, dat zijn de kenmerken van de Geoorde Fuut. Een beetje knappe foto van deze vogel stond al een poosje op mijn verlanglijstje, maar veel hoop om dat ooit te bewerkstelligen had ik niet. Ze komen namelijk niet in grote aantallen voor in Nederland en al helemaal niet in mijn directe woonomgeving. In Drentse en Brabantse vennen of in de Zeeuwse delta zou je ze kunnen vinden en er werden er wel eens een paar gemeld in de Groene Jonker, maar daar heb ik ze zelf nooit gezien.
Dit jaar was het dan ook voor mij een grote verrassing dat op fietsafstand van mijn huis een vijftiental exemplaren werd waargenomen. Ze zaten daar al enkele jaren, maar dat was mij kennelijk ontgaan. Ze leken daar zelfs te broeden, dus met wat mazzel worden het er steeds meer. Op een mooie dag in april besloot ik het er maar eens op te wagen en fietste ik aan het eind van de middag richting de betreffende plas..
< TIP: voor een grotere en betere weergave loont het de moeite een foto even aan te klikken! Wil je alle foto’s uit dit blog in groot formaat bekijken, maak dan gebruik van de beeldencarrousel aan het eind van dit blogbericht>
Ik hoefde niet lang te wachten voor ik er de eerste zag. Vijftien zag ik er niet, maar wel een stuk of vier. Meer dan genoeg als ze maar een beetje meewerken. En dat deden ze.
Ze zwommen niet echt heel dichtbij, maar dichtbij genoeg om niet al teveel te hoeven croppen. Er werd zelfs vanuit de verte naar me gezwaaid:
Ze hadden mij dus ook gezien. Ik ging lekker op mijn gat zo laag mogelijk langs de waterkant zitten en wachtte af wat er verder zou gebeuren. Hoewel ze bekend staan als schuwe vogels, leken ze van mijn aanwezigheid niet erg onder de indruk. Er begon zelfs een stelletje baltsgedrag te vertonen.
Ze werkten dus goed mee, hoewel het niet spannender werd dan dit. Ik vond het al heel wat.
Het was al na vieren en in april staat de zon dan al aardig naar het westen, dus van opzij. Toch was het licht nog akelig hard en dat leverde geen echt hele fraai plaatjes op, maar voorlopig maalde ik daar nog niet om. Het werd iets beter toen een koppeltje wat meer naar de zijkant van de plas zwom.
Het zijn echt prachtige beestjes en de weerspiegeling van het lover op het water maakte het beeld net iets zachter, mooier.
Geoorde futen zijn ietsje groter dan dodaarsen, maar beduidend kleiner dan gewone futen. Net als de dodaars duiken ze om de haverklap onder water, op zoek naar voedsel en dan is het maar weer afwachten waar ze weer boven komen. Het hart klopte dan ook in mijn keel toen er plotseling eentje op slechts een paar meter afstand boven water kwam. Zo dichtbij krijg ik ze vast niet meer, en dat gewoon zonder camouflage of wat dan ook.
Ik schrok meer van hem dan hij van mij en langzaam zwom hij/zij weer richting open water. Ondertussen vergat ik niet de camera overuren te laten maken. Nog een drietal foto’s.
Ik was voorlopig erg in mijn sas met de opbrengst van vandaag. Dit was slechts een kleine selectie, want ze lijken uiteindelijk natuurlijk wel erg veel op elkaar.
Het smaakte desondanks naar meer en drie dagen later besloot ik ‘s-avonds na het eten nog eens een poging te wagen, hopend op mooier licht. Dat was inderdaad nu een stuk warmer, dus beter, maar de futen zaten nu verder weg. Het zit niet altijd mee…
Ze verdwenen geregeld richting de begroeiing…
… soms met een omtrekkende beweging…
Na verloop van tijd werd duidelijk waarom: er werd aan nageslacht gewerkt! Echt sublieme plaatjes kon ik er niet van maken: takkenfoto’s van een duister plekje en van grote afstand. Het duurde even voor hij door had wat de bedoeling was, maar na verschillende pogingen kwam het er dan toch van:
Niet heel goed zichtbaar, maar een beetje privacy mag natuurlijk ook wel. Het is allemaal weer voorbij voor je er erg in hebt:
De avonden zijn in april nog niet zo lang, dus na een uurtje moest ik helaas al weer huiswaarts.
Twee weken later, begin mei, was ik er weer. Wederom aan het eind van de middag, nu onder iets minder zonnige omstandigheden. Vandaag maakten de meerkoeten echter de dienst uit en kwam slechts een enkele geoorde fuut dichterbij:
Inmiddels had ik via Facebook van Loes (die wat vlotter met bloggen is) de tip gekregen dat in de ochtenduren het licht best goed is, mits je aan de andere kant van de plas gaat zitten. Dat is niet de plek waar hun broedplaatsen zijn en het is maar afwachten of ze daar ook dichtbij genoeg zullen komen. 15 Mei waagde ik het er op. Omdat het toch nog een kilometertje of 18 fietsen is en ik ’s morgens vroeg niet op mijn best ben, was het half negen voor ik ter plaatse was. De zon deed zijn best en ik zocht een mooi laag plekje op en wachtte geduldig af wat er gebeuren ging. Het licht was inderdaad niet verkeerd en het leverde – met het blauwe water – totaal andere plaatjes op:
Ik zag er nu beduidend meer zwemmen, maar helaas speelde de meeste activiteiten zich midden op de plas af. Een enkel keertje kwam er eentje dichterbij, soms zelf zo dichtbij dat ik uit moet kijken niet teveel dode takken in beeld te krijgen die daar langs de kant boven water uitsteken.
Hoewel het doel voor vandaag de geoorde fuut was, werd ik ook nog op een aantal andere mooie dingen getrakteerd, waaronder een indrukwekkende paringsdans van knobbelzwanen, maar daarover in aan ander blog meer. Zoals gezegd speelde de futenacties zich veelal wat verder weg af. Nou moet je je daarbij niet al te veel voorstellen: het bleef bij wat poetswerk…
… en wat synchroon zwemmen…
… en natuurlijk het eindeloos duiken. Ik kreeg genoeg kansen om in ieder geval te proberen dat laatste redelijk goed vast te leggen. Het moment van een aanstaande duik is meestal goed te zien aan de houding van de fuut:
Met een spiegelreflex-camera is het al moeilijk om op het juiste moment af te drukken, met een systeemcamera vereist de timing nog meer concentratie.
Gelukkig kan ik 10 beeldjes per seconde maken. Dat lijkt veel, maar het gaat allemaal rokend snel en dan is het resultaat soms 10 foto’s van bewegend water.. Deze keer ging het goed:
Eenmaal weer boven water moesten de veertjes natuurlijk even worden uitgeschud. Of is dit indruk maken op een vrouwtje? Of dreigen naar een ander mannetje?
Twee maanden later – 13 juli – ging ik voor de voorlopig laatste keer dit jaar nogmaals op bezoek. Stiekem hoopte ik op jonge fuutjes, maar ik kan meteen al verklappen dat ik die niet heb gezien. Ik installeerde me weer aan de oostkant van de plas met de zon in de rug. De zon die er nog niet was, maar in de loop van de ochtend door zou moeten breken. Maar je voelt het al aankomen: die kwam niet en dat scheelde een slok op een borrel. Niet alleen qua sfeer, maar ook wat betreft sluitertijden.
Ik moest het er maar mee doen. Tussen acht en tien uur heb ik me met de futen bezig gehouden, maar veel opzienbarende acties waren er niet. Misschien is het daar al te laat in het jaar voor. Een beetje de veren uitschudden…
… waarbij de spetters flink in het rond vlogen:
Een beetje persoonlijke verzorging:
En wat dit voor moest stellen, weet ik niet. Het deed me sterk aan admiraalzeilen denken, maar een andere fuut was niet in de buurt:
Misschien alvast oefenen voor volgend jaar? Ik vond het wel indrukwekkend om te zien. Dan ook nog even een dreigende houding aannemen…
En vervolgens een beetje in het rond kijken of iemand het gezien heeft. Volgens mij was ik de enige…
Tot slot richtte ik mijn camera nog op een laatste exemplaar, op een ander plekje met andere lichtval:
Hierna vond ik het welletjes en ging op zoek naar wat anders. Dat vond ik in de vorm van een vertederend duinkonijn, een koppeltje putters en wat macrowerk, maar daarover meer in een ander blog. Tot zover iedereen weer dank voor het lezen en kijken. Tot een volgend blog.
Voor wie alle foto’s nogmaals in groot formaat wil zien is hier tot slot de beeldencarrousel: klik op een willekeurige cirkel om deze te starten en blader vervolgens met pijltjestoetsen of muisklikken door alle foto’s van dit blog.
Yemrev Kiekt 