In mijn blog van twee weken geleden plaatste ik deze foto van een moervos die ik in de AWD tegen het lijf liep:
Deze ontmoeting vond eind april plaats en gezien haar toestand was het misschien vanaf die datum tijd om eens op zoek te gaan naar een vossenburcht. Er waren duidelijk mondjes die gevoed moesten worden en vermoedelijk waren ze inmiddels al groot genoeg om de burcht af en toe te verlaten.
Nou wist ik – via een ingewijde – een burcht waar vorig jaar welpjes ter wereld waren gekomen.Ik was daar ook een paar keer geweest, maar zonder succes. Later staakte ik mijn pogingen wegens de enorme drukte die daar ontstond. Het leek wel een openluchttheater vol fotograferende lieden, vermoedelijk hetzelfde publiek dat ook altijd op de bekende vossenplekken te vinden is. Dat is niet mijn kopje thee.
Dit jaar probeerde ik het nog eens, want één keer vossenwelpjes fotograferen leek me toch wel een belevenis. Ik vatte twee avonden post bij dezelfde burcht als vorig jaar, maar geen teken van leven. Ik was er ook steeds de enige, dus dat was natuurlijk wel verdacht. Via dezelfde ingewijde kwam ik erachter dat deze burcht verlaten was en dat het festijn ergens anders plaats vond. Niet ver daar vandaan en met de juiste aanwijzingen niet moeilijk te vinden. Ik besloot er op een avond met minder mooi weer (koud en winderig) naar toe te gaan en hoopte – mede gezien corona – op niet al te veel publiek.
Voor een kwalitatief betere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken!
Dat viel toch nog een beetje tegen. Er zat een mens of 20 in een halve cirkel rondom de plek waar het kennelijk moest gaan gebeuren. En – waar ik op hoopte – wél op ruime afstand van elkaar. Dat gaf wel een prettig gevoel en gelukkig kon ik nog een ruim plekje vinden op de rechterflank. De zon, die naar mijn smaak helaas iets te uitbundig scheen een beetje schuin opzij.
Na een kwartiertje wachten, kwamen stuk voor stuk de hoofdrolspelers uit hun holletje gekropen. Het bleken er vijf te zijn. Van dat holletjes was overigens niets te zien; als er geen mensen hadden gezeten was je er zo aan voorbij gelopen.
Kennelijk waren ze net wakker, want ze waren erg lamlendig. Een beetje hangen tegen elkaar…
… en een beetje gapen. Je zou er bijna aan meedoen.
Maar na een poosje kwam er toch wat leven in de brouwerij. Ze gingen op stap, sommige alleen, maar deze zochten elkaars gezelschap.
Zoals te zien is, was het gras vrij hoog, stonden er struiken en lag er veel dood hout rondom de burcht. Niet erg bevorderlijk voor mooie plaatjes als ze daar tussen zouden blijven. Ik heb veelal gekozen het meeste storende materiaal weg te snijden. Er blijft dan wel vaak weinig ruimte over rond de dieren, maar je moet toch wat.
Na wat noodzakelijke rek- en strekoefeningen leek er leven in de brouwerij te komen.
Na wat voorzichtig snuffelen en heen en weer lopen, werd toch weer besloten te gaan liggen. Oortje knabbelen is kennelijk een geliefde bezigheid onder vossenwelpjes. Of het slachtoffer daar ook zo overdenkt, betwijfel ik…
Even kwam een derde broer of zus kort buurten en werden de koppen bij elkaar gestoken. Geen idee waarvoor, maar het leverde wel een leuk plaatje op.
Plotseling viel het oog van dit welpje op de grote kring belangstellenden. Wat doen jullie daar? Heb ik iets van je aan?
In navolging van het merendeel van het publiek besloot hij/zij om er ook maar even bij te gaan liggen. Kijken wie dat het langste volhoudt?
Tsjongejonge, wat een slaapverwekkende vertoning! Hoelang liggen jullie daar al? Liggen jullie daar wel lekker? Wel een beetje koud, hè?
11 Slaapverwekkende vertoning… 
12 Grote gaaaap…
Ik ga er weer even bij zitten. Zie ik dat nou goed? Hebben jullie iets lekkers mee genomen? Ik zou wel wat lusten….
13 Dat liggen is ook niet alles 
14 Dat likken ook niet…honger!
Ondertussen ontstond elders op het veldje voor de burcht enige actie!
Eén van deze twee welpjes had duidelijk meer zin in stoeien dan de ander. Die liet het maar een beetje over zich heenkomen.
Toch weer dat oortje bijten…
…maar een hap in z’n neus is ook leuk, toch?
Je kunt ook te ver gaan, natuurlijk! Dit pik ik niet!
Dit begon op bekvechten te lijken. Het leek een serieuze zaak te worden, maar het kon ook show zijn. Wel leuk voor de fotografen.
Het is maar net hoe je naar zo’n foto kijkt: het lijkt in eerste instantie een ernstige situatie, maar als je er met andere ogen naar kijkt, zou je ook kunnen denken dat ze hartelijk schaterlachen om één of ander flauwe mop.
Nog even kort nastoeien…
… en toen keerde de rust weer. Wel jammer.
Of toch niet?
Zo langzamerhand begon het tot ze door te dringen dat ze toch wel erge honger hadden. Waar bleef mama toch?
Dit welpje ging er even voor zitten. Lang voor zich uit starend en alles rondom opnemend. Het leverde me serie mooie portretjes op, waarvan dit er één is.
Vier broertjes en of zusjes hadden elkaars gezelschap opgezocht tussen het kreupelhout vlak bij de burchtingang en besloten hetzelfde te gaan doen. Een mooie foto om dit blog mee te eindigen.
Moeder vos heb ik deze avond niet gezien, laat staan de vader. Dus helaas geen voedermomenten of andere moeder-kind interacties. Maar daarom niet getreurd. Ongeveer een uurtje fotograferen leverde een dikke 2000 foto’s op, waarvan er – na een paar selectierondes – een stuk of 300 overbleven die ikzelf het bekijken waard vond. En dat zijn er dus veel meer dan ik ooit kan laten zien laat zien. Maar dat er t.z.t. nog een tweede blog gaat komen, zit er wel in… Ik hoorde iemand zeggen dat-ie er al vier weken bijna ieder dag zat. Het lijkt dus enigszins een verslavende bezigheid. Het is dan ook best leuk om te zien, maar ik denk dat ik het bij deze ene keer laat. Hoewel… misschien zijn iets jongere welpjes nóg leuker…
Voor nu was dit met 27 foto’s wel weer even genoeg vossengeweld… (of… gewelp?) Een ieder weer dank voor het lezen en kijken. Tot een volgende keer.
Voor wie alle foto’s in betere kwaliteit wil zien is hier
DE BEELDENCAROUSSEL
Voor wie de foto’s in betere kwaliteit én in een sfeervolle omgeving wil zien, is hier:
DE LICHTBAK
Yemrev Kiekt 