Het afgelopen (voor)jaar heb ik een paar keer aan de rand van een grote plas gezeten om Geoorde Futen te fotograferen. Als je daar dan enkele uren zit te wachten tot ze binnen schootsafstand komen, passeert er – gelukkig – ook soms iets anders dat de moeite waard is. De zogenaamde ‘bijvangst’.
< TIP: voor een grotere en beduidend betere weergave loont het de moeite een foto even aan te klikken! Wil je alle foto’s uit dit blog in groot formaat bekijken, maak dan gebruik van de beeldencarrousel aan het eind van dit blogbericht>
Zo kwam daar op een mooie zonnige ochtend in mei als uit het niets ineens een Witte Kwikstaart mooi op een tak in het water zitten. Ik heb ze er wel een slechter vastgelegd…
Op een ochtend in juli was het licht beduidend minder van kwaliteit. Dat geldt dan ook meteen voor deze foto van een landende Putter (Distelvink), maar het moment is prachtig. Een toevalstreffer.
Diezelfde ochtend kreeg ik plots een duinkonijn in het vizier. Druk bezig met toilet maken had hij of zij mij niet in de gaten. Dat leverde dit aandoenlijke plaatje op met een hoog aaibaarheidsgehalte. Toch een ondergewaardeerde soort.
Maar nu ter zake. Het is tijd om de hoofdrolspelers van dit blog voor te stellen en zoals de titel al doet vermoeden, zijn dat zwanen, knobbelzwanen om precies te zijn. Daar zwemmen er aardig wat van rond op het meer. Je zou het bijna een zwanenmeer kunnen noemen…. Een trio voert – waarschijnlijk onbewust – een leuke show voor me op.
Eerst lijkt het op een gezellig onderonsje, waarna ze tegelijk mijn kant op kijken, recht in de camera.
Dan gedrieën naar rechts kijken (voor de kijkers dus links)…
… en vervolgens synchroon naar links…
… alsof ze willen oversteken en kijken of er geen verkeer aankomt! Maar het kan natuurlijk ook het oefenen van een dansje zijn. Dan gaan ze weer in overleg, waarbij de twee rechtse een hartje vormen…. zou er iets meer aan de hand zijn?
Dat zou natuurlijk zomaar kunnen. Het is mei en de lentekriebels vieren immers hoogtij. Dat is goed te merken bij een ander stel, dat een uurtje later ineens voor mijn lens opdoemt.
Ook hier weer de hartvorming, dat kan niet missen: die zijn verliefd!
Er wordt een beetje om elkaar heen gedraaid…
… en ook nog wat gepoetst. Het zal allemaal bij het voorspel horen.
En dan ineens – als je even bent afgeleid door Geoorde Futen – is daar een hoogtepunt in de maak. Ik verleg meteen alle aandacht naar dit gebeuren en kan een complete zwanendans vastleggen. Nooit eerder gezien en ook niet verwacht.
De paring gaat gepaard met ogenschijnlijk bruut geweld, maar het naspel is daarentegen zeer vertederend om te zien.
Beide deelnemers aan dit ritueel komen torenhoog het water uit en voeren een zwanendans op.
Het inleidende gebeuren en de paring zelf, daar had ik wel eens foto’s van gezien, maar het naspel – dat een beetje doet denken aan de pinguinsdans van de futen – heb ik nog nooit ergens voorbij zien komen. Unieke beelden van een zwanendans dus?
In ieder geval uniek om te zien en bovendien zeer indrukwekkend. Maar… het gevolg van dit mooie spektakelstuk is misschien nog wel veel mooier en dat zal een aantal weken later blijken: meer zwanen! En ook daarvan heb ik beelden in de aanbieding. Niet van dezelfde zwanen als hierboven, maar van een ander koppeltje dat een nest had gebouwd op loopafstand van huis. Veel makkelijker natuurlijk en het gaat tenslotte om het principe.
Ik had het nest al een tijdje gevolgd en probeerde in te schatten wanneer daar de eerste jonge zwaantjes uit het ei zouden kruipen, Even zag het er naar uit dat dat precies in een weekje vakantie zou vallen, maar het ging net goed. Twee dagen daarvoor zag ik de eerste onder moeders veren vandaan kruipen.
Een kwartiertje later liet ook nummer twee zich zien. En misschien zelfs wel een derde.
Ja hoor. Het zijn er drie! Ik heb overigens begrepen dat vooral moeder zwaan op het nest zit om de eieren uit te broeden, terwijl vader meer een beschermende rol heeft en dreigend allerlei potentieel gevaar probeert af te wenden. Het is dan ook zaak om gepaste afstand tot het nest te bewaren! Niet alleen voor de rust van het jonge gezinnetje, maar in dit geval ook voor jezelf!
Ik had kennelijk een plekje gekozen dat de instemming van pa zwaan wel kon hebben, want hij besteedde geen enkele aandacht aan mijn aanwezigheid.
Ondertussen liep de teller gewoon door: na een uurtje wachten was daar ook de vierde. Het begon al een aardig groot gezin te worden.
Volgens buurtbewoners die ongeveer recht tegenover het nest woonden, zouden er 7 jonkies zijn. Ik heb ze nooit allemaal tegelijk in beeld kunnen krijgen, maar als moeder zwaan even ging verzitten, zag ik er inderdaad ook een stuk of 6-7 zitten.
Op de ochtend van vertrek naar ons vakantieverblijf ging ik nog gauw even langs bij het nest, maar ook toen kreeg ik ze niet allemaal te zien. Wel twee die een duidelijk grijzer donsdek hadden dan de vier hierboven. Staat de teller dan nu op zes? Mijn teller in ieder geval wel.
Meteen na de vakantie – 10 dagen later – was ik alweer ter plaatse. De jonkies zaten al niet meer op het nest, maar op een grasveldje in de buurt. Ze gingen net op weg naar de sloot.
Het waren er inderdaad zeven en wat waren ze al groot! En bovendien nog steeds compleet! Hier een drietal gezellig samen aan de slobber.
Ze groeien zo snel dat het ‘snoezige’er al gauw af is. Ik ben dan ook gestopt met het verder volgen. Met de camera wel te verstaan, want ik zag ze natuurlijk nog wel geregeld zwemmen. Aan het eind van de zomer waren ze al bijna even groot als pa en ma en… nog steeds met zeven! Een wonder want meestal vallen veel pulletjes al snel ten prooi aan allerlei liefhebbers (snoek, reiger…). Een mooie constatering om dit blog mee te beëindigen: een echt happy end dus.
Nog een paar snoezige plaatjes ter afsluiting. Een eerste poging tot vliegen. Het zit er al vroeg in.
Drie op een rij, veilig bij moeders op het nest.
Vanonder moeders vleugels nieuwsgierig de wereld in kijkend. Het plaatje dat ik van te voren graag had gemaakt. Helaas was de afstand hier groter dan gewenst en is dit een flinke crop.
Al een stuk beter is de laatste foto. Een High Key bewerking. Daar vragen dit soort foto’s wel een beetje om.
Einde van dit mooie sprookje. Dank voor het lezen en kijken en wie weet tot een volgend blog.
< Voor wie alle foto’s nogmaals in groot formaat wil zien is hier tot slot de beeldencarrousel: klik op een willekeurige cirkel om deze te starten en blader vervolgens met pijltjestoetsen of muisklikken door alle foto’s van dit blog.>
Yemrev Kiekt 