In mijn blog van 29 januari j.l. “Duivelsberg en Overplaats“ beloofde ik in mijn slotwoord voorlopig niemand meer te zullen vervelen met paddestoelenfoto’s. Maar hebben we niet allemaal wel eens dat je iets belooft en dat je op hetzelfde moment – of anders kort daarna – al weet dat je dat eigenlijk niet kan waarmaken? Nee? Nou, ik ook meestal niet, maar deze keer wél.
Kort na het publiceren van genoemd blog kwam ik op mijn harde schijf een nog maagdelijk mapje tegen met foto’s uit oktober, met daarin… paddo’s! Begin van die maand was ik door collega-blogger en -fotograaf Kees getipt over een bijzondere en zeldzame paddestoel in de Amsterdamse WaterleidingDuinen: de Duinstinkzwam. Deze paddestoel staat op de Rode Lijst en is alleen te vinden tussen helmgras in de buitenduinen, dezelfde woon- en verblijfplaats als van de eveneens zeldzame Duinfranjehoedjes en Zandtulpjes. Laatstgenoemde soorten had ik al vaker gezien en er ook over geblogd, zoals in 2018 en ook dit jaar, maar de Duinstinkzwam kon ik maar niet vinden. Dus terug naar ‘de zandbak’, of – zoals Kees het noemt – ‘de woestijn’. Kenners van de AWD weten vast wel waar dat is…
Voor een kwalitatief betere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken!
Ik was niet direct na het mailtje van Kees in staat om naar de woestijn te gaan, maar pas een week later. Het was duimen of ze er nog zouden staan, want zoals veel stinkzwammen hebben ze maar een kort leven. Voor niets zou ik sowieso niet gaan, want Duinfranjehoedjes vind je er altijd wel in deze tijd van het jaar.
Op de eerste foto is te zien dat er die dag veel wind stond. Ik werd bijna gezandstraald. Het is jammer dat ik pas thuis de vliegende zandkorrels zag, want anders had ik daar – met langere sluitertijden – meer werk van kunnen maken. Iets om te onthouden voor volgend jaar.
Nog een drietal Duinfranjehoedje om als mini-galerij te bekijken.
De ene Duinfranjehoed is de andere niet. Je kunt ze in allerlei vormen tegenkomen.
Deze twee zijn duidelijk ouder. De onderkant van de hoed is zwart van de sporen.
Met zijn tweeën is altijd leuker dan alleen, zeker voor een foto. Je treft ze echter meestal alleen aan.
Kees had de vindplaats van de Duinstinkzwammen uitgelegd aan de hand van een cirkel van stenen. Of hij die zelf gemaakt heeft of dat die er al lag, weet ik niet. Het duurde even voor ik hem gevonden had, maar van daar uit liep ik met zijn beschrijving erbij recht op mijn doel af.
Ik had mazzel dat ze er inderdaad nog – of weer – waren. Ik vond een paar exemplaren, de meeste al op leeftijd, want in liggende houding. Deze had nog bezoek van wat strontvliegjes, ondanks het feit dat hij niet stonk.
De volgende stond nog min of meer overeind, maar had er wel een zwaar hoofd in of hij dat nog lang kon volhouden. Ik was er in ieder geval blij mee, want dit was één van de mooiere exemplaren. Deze foto is overigens ‘Foto van de Maand’ geworden op de AWD_Waternet site…
Andere exemplaren stonden goed verstopt tussen helmgras en vooral ook duindoornstruiken. Daar was verder geen garen mee te spinnen.
Op deze na, die wel redelijk vrij stond. Daar was niet veel tuinierswerk voor nodig om er toch een toonbaar plaatje van te maken. Het is een nog vrij jong exemplaar, want de zwarte, slijmerige sporenlaag is nog deels aanwezig. Het zal vermoedelijk aan de wind gelegen hebben, dat ik ook deze niet vond stinken…
Tot slot een detailfoto van de kop. Ik vond er ook een paar waar de resten van het duivelsei (waar ze uitgekomen zijn) goed zichtbaar waren, maar dat leverde geen plaatjes op die te moeite van het tonen waard zijn.
Na het afvinken van deze mooie vondst ging ik op zoek naar Zandtulpjes, want die had ik dit jaar nog niet kunnen vinden. Maar eerst weer een Duinfranjehoed.
Eindelijk vond ik de eerste van dit jaar. En als je er eenmaal één gevonden hebt, volgen er al gauw meer.
Het duurde even voor ik er nog meer vond. Ondertussen vermaakte ik me weer met de alom tegenwoordige Duinfranjehoedjes. Deze stond er een beetje hulpeloos bij, bijna geheel bedolven onder het zand. Moet je maar niet hier gaan staan…
Ik ben kennelijk nogal makkelijk af te leiden, want de ene na de andere Duinfranjehoed kwam voor mijn lens terecht.
Omdat ze zo verschillend zijn, leverde het steeds weer andere plaatjes op.
En hop, wéér op de knieën…
Drie bij elkaar is echt een zeldzaamheid. De vlieg op de hoed voegt hier wel iets toe. Hij bewoog druk met zijn vleugeltjes en dat is als gevolg van het focus-stacken goed te zien (in de vergroting…).
Tot slot de kers op de taart: twee Zandtulpjes vlak naast elkaar. Ook heel bijzonder.
En dit waren dan voorlopig écht de laatste paddo’s. Hoewel? Buiten lijkt het aanhoudend op herfst. Zouden ze de kop weer niet opsteken?
Een ieder weer dank voor het lezen en kijken. Tot een volgende keer.
N.B.: hieronder volgen nog de inmiddels oude, vertrouwde BEELDENCAROUSSEL én de nieuwe, gelikte LICHTBAK. Ik weet zelf nog niet welke van de twee ik het mooist vind, vandaar dat ik voorlopig beide mogelijkheden aanbied.
Het heeft overigens weinig zin dit op een mobiele telefoon te gebruiken, want dan blijven het gewoon kleine plaatjes. Wie echt kwaliteit wil zien bezoekt deze blog dan ook via een PC, laptop of – desnoods – een tablet.
Voor wie alle foto’s in betere kwaliteit wil zien is hier
DE BEELDENCAROUSSEL
Voor wie de foto’s in betere kwaliteit én in een sfeervolle omgeving wil zien, is hier:
DE LICHTBAK
01. Duinfranjehoed 
02. Duinfranjehoed 
03. Duinfranjehoed 
04. Duinfranjehoed 
05. Duinfranjehoed 
06. Duinfranjehoed 
07. Duinfranjehoed 
08. Duinstinkzwam 
09. Duinstinkzwam 
10. Duinstinkzwam 
11. Duinstinkzwam 
12. Duinfranjehoed 
13. Zandtulpje 
14. Zandtulpje 
15. Duinfranjehoed 
16. Duinfranjehoed 
17. Duinfranjehoed 
18. Duinfranjehoed 
19. Duinfranjehoed 
20. Zandtulpjes
Yemrev Kiekt 