Terwijl de hele wereld zich al maanden lang bijna alleen maar druk maakt over covid-19 (wel of niet griep, wel of niet dodelijk, wel of geen 1,5m, wel of geen mondkapje, wel of geen advies of toch verplichting? Viruswaanzin of -waarheid, etc. etc.), gaat het vernietigen van de wereld als gevolg van klimaatverandering onverminderd verder. Zolang het bij één of twee weekjes hittegolf per jaar blijft, zal het iedereen een worst wezen. Je blijft binnen en je zet toch gewoon de airco aan?
Was het maar zo eenvoudig. Maar de zomers lijken niet alleen heter, maar ook steeds langer te worden en in ieder geval steeds droger. Ook dit jaar was dat weer het geval. Het is nu half november en van echt herfstweer is nog steeds weinig sprake. Oké, het regent gelukkig wel weer af en toe, maar nog steeds te weinig en de temperaturen zijn ook nog steeds niet ”het oude normaal”. Niet bepaald bevorderlijk voor de groei en bloei van paddestoelen. Liefhebbers als ondergetekende worden daar niet bepaald vrolijk van.
Ik struinde inmiddels toch weer geregeld de bossen in mijn omgeving af, maar veel paddo’s zijn er nog steeds niet. Vliegen- en Rodekoolzwammen heb ik nog amper gevonden. Vroeger, in ‘normale’ jaren, begon het bij mij altijd halverwege augustus al te kriebelen en begon ik met zoeken. Ik kon ze wel de grond uit kijken! Want niets – of bijna niets – is zo leuk als het bekijken en fotograferen van de wonderlijke paddowereld. Toch?
Na de lange en – zeker in Nederland – extreem warme maand juni (wekenlang >31°C) viel er begin juli een paar dagen achtereen wat lichte regen (enkele mm’s per dag). Lang niet voldoende, maar toch zag ik al snel paddofoto’s voorbij komen. Ja, en dan kan ik me niet meer inhouden. Zodoende lag ik op 7 juli in het Groenendaalse Bos alweer een paar uur op de knieën tussen vochtig gras, mos en bladeren te zoeken naar fraaie exemplaren of composities. Het was nog niet om over naar huis te schrijven, maar toch had ik voldoende plaatjes kunnen maken om er een eerste paddoblogje mee te vullen. Herfst in juli: wordt dat het nieuwe normaal? Niet zo heel erg mits dat maar niet ten koste gaat van de echte herfst…
Voor een kwalitatief betere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken!
De oogst bestond voornamelijk uit Wieltjes én nog een tweede mooie soort. Wieltjes deden en doen het opvallend goed dit jaar (ook in de Harz zagen we ze in juni al veel).
Wieltjes, heel veel wieltjes…
Het zijn op zich leuke zwammetjes, niet in het minst door hun kleine formaat. Dat hebben macrofotografen het liefst, tenminste: ik wel. Hoe kleiner hoe fijner is het devies! Tussen het mos staand is dat kleine formaat wel een nadeel, maar groeiend op stukken dood hout in een houtwal, zoals hier, is eigenlijk perfect. Je kan zo’n stukje hout bovendien makkelijk even ergens anders neerleggen, net zolang tot je een mooie compositie en achtergrond hebt gevonden. Bij voorkeur, maar niet altijd per se noodzakelijk, met mooie bokeh bollen…zoals in onderstaande foto.
Nou is één Wieltje wel een beetje mager, dus ik ging snel op zoek naar wat soortgenoten; een andere kleine soort zou ook mogen, misschien was dat nog wel beter. Ik vond echter allen maar wieltjes, voor de andere soorten moet ik kennelijk nog wat geduld zien op te brengen… Ik doe het er maar mee.
Hoewel het nog vroeg in het seizoen was, begon ik toch alvast wat te goochelen met de twee stukje hout die ik gevonden had. Het was nog niet hoogstaand, maar deze combinatie vond ik niet onaardig:
Ik heb inmiddels wel geleerd dat je niet meteen tevreden moet zijn en altijd ook de gemaakte compositie eens van een andere kant bekijken. Dat levert niet alleen een soms heel verrassend ander beeld op, maar ook vaak een andere en soms betere achtergrond. Dat laatste vind ik hier niet, maar het effect op het achterliggende groepje van 5 vond ik wel gaaf. Of lag dat groepje nou juist op de voorgrond? Ik weet het niet meer. Het lijkt wel achterliggend, maar dat kan gezichtsbedrog zijn. Het is in ieder geval het onscherpe groepje.
Net op het moment dat ik het tijd vond om de goocheldoos weer eens open te trekken, was dat al niet meer nodig. Even herschikken en een ander standpunt was voldoende om in één keer dit leuke effect te bereiken: de 5 onscherpe wieltjes hadden zich ‘spontaan’ opgesplitst. Het waren er nu veel meer dan 5! Soms ben je ik weet niet hoe lang op zoek naar dit effect en nu was het er gewoon in één keer.
Ik kreeg de smaak meteen weer te pakken en zocht nog wat verder. Weer wat herschikken, een ander stand- en focuspunt en hopla! De truc met de paddo’s werkte weer.
Genoeg gechoogeld voor vandaag, want het is wel leuk, maar kost ook veel tijd. Maar ik vond nog meer wieltjes. Een groepje van 6 deze keer. Hiermee kon ik echter niets ander verzinnen dan het veranderen van de positie en dat leverde de volgende drie foto’s op. Allemaal niet echt bijzonder. Ik weet zelf nog niet welke ik nu de mooiste vind. Ik neig naar #08…
Een nog wat lager standpunt dan maar? Dat was het ook niet helemaal. Soms maakt het niet uit wat je doet: het wordt niks.
Genoeg Wieltjes. Op zoek naar wat andere soorten. Maar dat viel niet mee. Een vlgs Obsidentify onbekende Mycena soort op een stevig bemoste boomstam…
En toen vond ik plotsklaps de eerste Gewone Wimperzwammetjes van het seizoen. Nooit eerder zag k die zo vroeg. Kleine oranje schijfjes van hooguit 3mm doorsnede. Ze zaten daarbij ook nog eens goed verscholen in een kleine holte op een boomstronk, een wonder dat ik ze zag! Het blijft echter een mooie soort die ik nog steeds graag mag zien. Ik heb ze al vele malen gefotografeerd, maar ik kon het nu toch weer niet laten ze door de macrolens te bekijken. dan gaat er een wereld voor je open!.
Ik maakte een aantal focusreeksjes om daarmee achteraf wat te spelen met de scherptediepte. Foto 11 is opgebouwd uit een stapel van 30 en die gebruikte ik allemaal: desondanks is nog niet de helft scherp.
Maar dat hoeft natuurlijk ook niet altijd. De volgende is een stack van 29 opnames en slechts één zwammetje is bijna helemaal schep; de rest is mooi uit focus. Dat heeft toch ook wel wat.
Ik speelde nog even verder. Het laatste plaatje is een combinatie van 2 reeksjes van elk 29 opnamen. Dat leverde genoeg scherptediepte op, maar niet het mooiste plaatje, vind ik zelf. Het is naar mijn smaak een beetje té rommelig geworden.
En dan zijn we nu toe aan het toetje. Ik ben gek op toetjes, al helemaal als daarbij ijs in het spel is, of daar deel van uitmaakt. Ik zag vandaag twee witte vlekken op dood hout die in eerste instantie aan de uitwerpselen van een houtduif deden denken. Dichterbij kijkend bleken het tot mijn verrassing Gewone IJsvingertjes te zijn, mijn tweede! vondst van dit jaar en van mijn leven, dus zo gewoon vind ik ze nog niet. Een heerlijk toetje gaat dat worden. Veel foto’s en weinig tekst; dat schiet lekker op zo…
IJsvingertjes, heel veel ijsvingertjes…
Die grote plakkaten zijn niet zo fotogeniek. Deafzonderlijke vingerrtjes zijn amper een milimeter hoog. Leuker als je de wat kleinere groepje eruit pikt, bij voorkeur ter plaatse of desnoods achteraf. Zo komen de vingertjes wat meer tot hun recht. Hieronder enkele voorbeelden.
Je kan je daar lang mee vermaken en dat deed ik graag, want hoe vaak krijg je nu zo’n kans? Toevallig waren de omstandigheden vanbdaag kennelijk perfect, dat kon morgen weer over zijn. Zo snel gaat het vaak met (slijm)zwammen.
Kijkt u even mee? Als ik zeg dat het mooier is in het groot, dan is dat vast geen groot nieuws, nietwaar [klik]?
Het ene vingertje is het ander niet. Net als bij mensenvingers bestaan er korte dikke en lang dunne vinger. Het lijkt wel de natuur die maar wat doet zo af e toe. Net waar ze zin in heeft.
Lange vingers zijn ook lekker!
Genoeg ijsvingertjes. Ik begin alweer een beetje zin in winter te krijgen (maar niet heus…). Lekker kieken bij vorst en sneeuw en dan zelf met ijsvingertje thuiskomen…brrrr! Tintelend onder de warme douche. Bedankt voor het lezen en kijken en wie weet tot een volgend blog.
Voor wie alle foto’s in betere kwaliteit wil zien is hier
DE BEELDENCAROUSSEL
Voor wie de foto’s in betere kwaliteit én in een sfeervolle omgeving wil zien, is hier:
DE LICHTBAK
Yemrev Kiekt 