Tijdens de intelligente lock-down mocht er elke dag een frisse neus gehaald worden, zolang je dat maar op een intelligente manier deed. Dus op veilige afstand, dicht bij huis en bij voorkeur alleen. Tijdens mijn fotografie-uitstapjes was dat altijd al zo ongeveer mijn werkwijze, dus na een paar weken thuisblijven, ging ik steeds vaker weer de deur uit. De potentieel drukke locaties en tijdstippen probeerde ik daarbij te vermijden.
In de maand april was er in de achtertuin al iets meer te beleven, maar niet alleen in de tuin, ook in huis vond ik wat mogelijkheden. In dit tweede Thuisblijfblog wil ik daarvan wat resultaten laten zien.
Voor een kwalitatief betere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken!
Allereerst was daar de ontmoeting met onze kleinste asielzoeker. Zo af en toe zie ik namelijk wel eens een springspinnetje (een Schorsmarpissa om precies te zijn), meestal in de slaapkamer, maar deze keer in de woonkamer. Ik weet niet of het steeds dezelfde is, maar ik vermoed het wel. Het is een blijvertje en dat mag, want ze maken geen webben en zijn verder uiterst nuttig.
De Schorsmarpissa heeft naast zijn twee opvallende ‘koplampen’ nog 6 ogen (waarvan 4 aan de achterkant) en kan rondom kijken. Hij bejaagt zijn prooi uiterst behoedzaam en bespringt hem vervolgens van afstand.
Ze zijn zeer fotogeniek en bijna aaibaar, maar niet bepaald van het meewerkende soort. Ze zien jou namelijk ook goed en kunnen tamelijk snel sprinten. Raak je ze eenmaal uit het oog dan kan het soms maanden duren tot de volgende ontmoeting. Het exemplaar op deze foto’s is volgens mij overigens een vrouwtje.
Je kunt deze spinnensoort niet alleen in huis aantreffen, maar ook in de tuin. Bij voorkeur op zonnige verticale vlakken zoals schuttingen of muren, mits er een gaatje in de buurt is waar ze bij onraad snel kunnen wegkruipen.
Nu we het toch over de tuin hebben: de volgende 7 foto’s zijn in de achtertuin gemaakt. Te beginnen met een foto van een uitbundig blauw bloeiende bodembedekker, waarvan ik de naam niet met 100% zekerheid kan geven. Vermoedelijk gaat het om Lithodora Diffusa ‘Heavenly Blue’ (NL naam: Steenzaad). Het plaatje is in ieder geval diffuus…
De volgende twee foto’s zijn van Amandelwolfsmelk, bekend uit mijn eerste Thuisblijfblog.
Beide foto’s zijn close-ups van de bloeiwijze zoals die er een week of 5-6 later uitzag. Ook weer ietwat diffuus; het boterhamzakje doet zijn werk goed…
Eind april was ook het Ooievaarsbekje tot bloei gekomen. Of beter gezegd een Ooievaarsbekje, want het is één van de vele soorten van dat geslacht. In ieder geval een lage en compacte soort waarvan de bloemen er dus zo uitzien. Misschien moet ik voortaan niet direct de naambordjes weggooien als ik nieuwe plantjes in de tuin zet…
Na de Wolfsmelk en de Ooievaarsbek is het volgende dierproduct de Paardepluis (bewust zonder tussen-n). Is aan komen waaien en dat mag. Alles wat onze tuin weet te bereiken en zich daar thuis voelt, mag blijven, mits het zich maar aan de richtlijnen houdt. Geldt dus niet voor katten!
De Akelei is ook zo’n asielzoeker. Een prachtig bloeiende, meerjarige plant die zichzelf uitzaait. Ze zijn dan ook inmiddels verspreid over de hele tuin in diverse kleuren te bewonderen is. Ik maak geen onderscheid, maar deze paarse vind ik wel één van de mooiste…
Ik heb me er voorgaande jaren niet aan gewaagd, maar ja: met zo’n lock-down ga je er toch anders naar kijken. Het kan natuurlijk aan mij liggen, maar zo makkelijk te fotograferen vind ik ze nog niet.
Dat vind ik ook van de meeste Orchideeën. Niet de wilde soorten, maar de kamerplanten, die je zowat bij elke supermarkt kunt kopen. Ik heb me maar eens aan een paar close-ups gewaagd.
Dat kan nog dichterbij, zodat het bijna een abstract plaatje wordt. Ik vind dit zelf wel wat hebben en zou aan de muur niet misstaan (zei hij bescheiden…)
En dat is dan gelijk weer een mooi bruggetje naar de laatste serie foto’s. Hiervoor ben ik even tekeer gegaan met een bos tulpen in een poging wat abstracte platen te maken.
De betreffende bos tulpen stond bij schoondochterlief in de keuken. Het was een zeer kleurrijk ietwat rommelig geheel, maar misschien juist daardoor bood het goede mogelijkheden.
Nou hoor ik mensen al roepen: “het was toch een Thuisblijfblog?” Klopt, maar daar reken ik ons oppasadres ook toe.
Nadat kleindochterlief twee weken lang niet naar de dagopvang was geweest en de hele familie klachtenvrij was, leek het ons verantwoord om onze oppasbeurten te hervatten.
Om papa en mama – die allebei thuis moesten werken – een beetje te ontlasten, maar natuurlijk niet alléén daarom…
De kleine meid kreeg natuurlijk alle aandacht, maar soms moest ze even een slaapje doen. En dan grijpt opa zijn kansen…
We hervátten niet alleen ons oppasrooster, maar intensiveerden het zelfs. Daarbij hielden we de richtlijnen zoveel mogelijk aan, maar afstand houden tot de kleine was natuurlijk niet vol te houden (en zou later blijken misschien ook niet nodig…)
Hoe dan ook leverde het – naast natuurlijk vele foto’s van de kleine meid – een leuke serie abstracte plaatjes op. Het is weer eens wat anders en ik ben er zelf niet ontevreden over.
Tot zover dit tweede Thuisblijfblog. Wat macrofotografie betreft gaat het hier bij blijven. Er volgt waarschijnlijk nog een derde deel met daarin alleen (nogmaals) tuinvogels.
Een ieder weer dank voor het lezen en kijken en wie weet tot de volgende keer. Blijf gezond!
Voor wie alle foto’s in betere kwaliteit wil zien is hier
DE BEELDENCAROUSSEL
Voor wie de foto’s in betere kwaliteit én in een sfeervolle omgeving wil zien, is hier:
DE LICHTBAK
Yemrev Kiekt 