26 mei 2016, Amsterdamse WaterleidingDuinen
Nadat ik vorige week op een enerverende dag in de AWD voor het eerst een Witsnuitlibel heb gespot, wil ik daar zo snel mogelijk nog eens heen.Vandaag wordt misschien weer een mooi dagje om te gaan struinen in de duinen: een aangename temperatuur, weinig wind en hopelijk in de ochtend nog niet teveel zon. We zullen zien. Ik ga om 8 uur van huis en fiets richting Panneland. Voordat ik daar ben, zie ik onderweg vanuit een ooghoek iemand een telelens op een grote boom richten. Ik weet dat op die plek wel eens bosuilen zijn gesignaleerd, dus stap ik af en informeer daarnaar. Het blijkt inderdaad het geval en ook ik richt mijn telelens omhoog, tot zowat in de kruin van de boom. In een holte zit inderdaad een bosuil te dutten.
< TIP: voor een grotere, mooiere én vooral scherpere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken! >
Niet heel erg spectaculair, wél tamelijk uniek om dit te zien. Nu ik dit weet ga ik vast vaker even buurten… maar nu op naar de AWD.
Ik heb het plan om vandaag via het Eiland van Rolvers naar de poeltjes op het Groot Zwarteveld te lopen. Onderweg daar naartoe heb ik mijn eerste fotomoment: een Boomleeuwerik – uiteraard in een boom – die ik niet kan laten lopen:.
En wéér heb ik me door de weervoorspellers laten misleiden, want zoals te zien op deze foto is de lucht al behoorlijk blauw. De natuur zelf vindt dat niet erg, gezien deze damhertendame die ligt te genieten in de ochtendzon. Met haar winterjas nog aan (het is toch al eind mei!) doet ze wel een beetje uit de hoogte, zo lijkt het…
Een vers uitgeslopen juffer is natuurlijk ook niet te versmaden. Het merk en type weet ik niet, dat is al moeilijk genoeg als ze wél al op kleur zijn en dat is deze duidelijk nog niet. Onder in beeld is zijn larvehuidje nog net zichtbaar…
Nu kom ik zo langzamerhand in het gebied waar je boomkikkertjes zou kunnen tegen komen. Meestal zie ik die pas wat later in het jaar, maar 2016 verloopt – wat dat betreft – anders: ik heb de eerste foto al binnen en ook laten zien in een eerder blog. Wel weer zo’n typische boomkikkerfoto: dom zittend op een blaadje of tak en met wat geluk op een braam. Bramen zijn er nu nog niet, maar misschien speelt het weer me vandaag in de kaart. De zon begint namelijk steeds nadrukkelijker te schijnen en misschien nemen de kikkertjes dan hun favoriete posities in.
Nou heb ik dat al vaker bedacht, maar dan waren ze nergens te bekennen.Vandaag echter lijkt die redenering te kloppen, want ik zie er al meteen eentje die bezig is omhoog te klauteren. Nou moet je je daar niet teveel bij voorstellen: hij maakt aanstalten om langzaam op weg te gaan van de ene tak naar een wat hoger gelegen tak, maar dat is in ieder geval al meer actie dan ik ooit gezien heb bij deze beestjes.
Gelukkig zit de macrolens al op de camera en kan ik gauw proberen een gunstige positie te kiezen om dit – hopelijk – vast te leggen. Dat valt nog niet mee in een bramenstruik, maar ik ben net op tijd om het laatste deel van zijn exercitie vast te leggen:
<< klik op een cirkel voor een grotere weergave >>
Ik betwijfel echter of zijn plan succesvol is, want hij zit nu in de schaduw van een bramenblad en dat kan toch niet de bedoeling zijn. Terwijl ik even niet op hem let, maar de struik afstruin naar soortgenoten, heeft hij inderdaad een zonniger plekje opgezocht.
Op de foto lijkt het geen zonnig plekje, maar ik heb de mazzel dat er net een wolkje voor de zon schuift. Daar ben ik heel blij mee, want dan glimt-ie niet zo.
In dezelfde struik ontdek ik nog twee kikkertjes. De eerste zit heel tevreden op een mooi plekje wat dieper verscholen in het struweel en is niet van plan ook maar een spatje te bewegen. Daar kan ik niet veel anders mee dan dit:
De tweede bezorgt me weer een paar leuke actiefoto’s. Ik heb het er maar druk mee. Niet dat ik dat erg vind, maar wel is het jammer dat ik net de sprong gemist heb.
Eenmaal op de tak geklauterd zoekt ie een beter plekje verderop.
De tak kruist een dikkere tak en dat lijkt zijn doel te zijn. Ik ben de enige fotograaf ter plekke en dat bevalt me wel. Dat is wel eens anders, maar nu kan ik op mijn gemak proberen een gunstiger standpunt in te nemen, zonder dat er iemand in de weg staat.
Eenmaal boven gaat-ie weer heerlijk zitten glimmen in de zon, met zijn kont naar mij toe. Na al deze enerverende actie besluit ik mijn geluk eens op een ander plekje te beproeven. Zoveel boomkikkerdrukte heb ik nog niet eerder meegemaakt en als ze toch zo actief zijn, levert dat tussen de varens misschien ook nog wat leuke plaatjes op. Ik heb geluk, want ook hier zie ik er al gauw eentje zitten. Kennelijk op een mooi plekje voor hem, maar niet voor mij…
Ik laat hem lekker zitten en zoek verder. Wat dieper in het gebladerte lijkt er een op weg naar boven, maar bij het zien van de camera verandert-ie van gedachte en verdwijnt uit zicht om nooit meer terug te komen.
Weer een stukje verderop speelt er eentje kiekeboe. Je oog moet er maar net op vallen!
Deze is niet zo schuw en besluit – ondanks mijn aanwezigheid – gewoon te gaan doen wat-ie van plan was: een plekje zoeken in de zon. Helaas zijn er veel takken en andersoortige vegetatie die mij het zicht belemmeren. Heel even zit-ie redelijk vrij:
Meer toonbare plaatjes kan ik niet schieten, maar ik ben toch al best tevreden met het resultaat tot nu toe. Tot slot nog een plaatje van de positie waar -ie naar toe wilde.
En zo eindig ik de boomkikker-reportage toch weer met zo’n dul plaatje. Zoals gezegd heb ik vandaag echt enorme mazzel: niet alleen zie ik in korte tijd (een half uurtje ongeveer) een stuk of zes kikkertjes, maar ook nog eens zoveel activiteit. Kennelijk spreken ze dat met elkaar af en was ik toevallig net op de goede tijd op de goede plaats. Nou maar hopen dat de rest van de natuur wat minder druk is…
Ik blijf nog even rondhangen bij het poeltje, want er is meer te zien dan alleen maar boomkikkers. Een roofvlieg bijvoorbeeld. Die zit tenminste wél lekker stil. Even…
En één van de vele mooie blauwe juffertjes. Ik hou het op een Watersnuffel:
Maar een combinatie van die twee is natuurlijk spannender: eten en gegeten worden…
Een spin kan soms ook leuk ogen. Met twee van de vier kijkt hij in de lens:
En als we toch met spinnen bezig zijn: een Strekspin ligt languit gestrekt, ook weer lekker rustig.
Zo, dan hebben we de ‘engerds’ gehad vandaag. Op zoek naar vlinders. Die zijn inmiddels vast wel actief, want de temperatuur loopt rap op. De eerste kom ik ergens halverwege Rolvers tegen en is een Sint-Jacobsvlinder. In principe een nachtvlinder, dus die mag nu uitrusten en dat doet-ie dan ook:
Ook een Vuurjuffer – toch wel één van de mooiere juffersoorten – wil even uitrusten en kiest daarvoor de hand van de fotograaf. Het lijkt wel een rugzakjuffer, zo tam! Wel moeilijk kieken met één hand!
Na al deze rustige types stuit ik op een duindoornstruik waarin twee Icarusblauwtjes druk doende zijn het nageslacht veilig te stellen. Nou ja, druk… heel erg heftig gaat het er niet aan toe.
Eigenlijk zit er geen beweging in. Alleen als ik mijn eigen lijf in de strijd gooi om voor wat schaduw te zorgen, komen ze even in beweging.
Ik maak een flinke serie om er zeker van te zijn dat ik dit ook weer van mijn wensenlijstje kan afstrepen. Zo vaak kom je dit nou ook weer niet tegen.
Om even bij te komen van deze heftige beelden even een rustpuntje in de vorm van een minimalistisch plaatje: bloeiende Pitrus:
Ik ben inmiddels op het Groot Zwarteveld aangekomen, bij één van de poeltjes. Tijd voor de lunch tussen de libellen. Vorige week had ik hier voor het eerst een Witsnuitlibel gespot, maar helaas niet mooi kunnen kieken. Vandaag ga ik in de herkansing…. als ik hem weer zie. Voorlopig zie ik alleen maar Viervlekken en juffertjes, héél veel juffertjes. Allemaal druk bezig met het afzetten van eitjes, soms een hele serie op een rij, een ware legbatterij. Helaas doen ze dat meestal op een plek die niet erg fotogeniek is en bij voorkeur niet dichtbij de kant, zodat ik met de telelens aan de gang moet en dat is best moeilijk. De meeste plaatjes belanden dan ook in de prullenbak, maar deze vind ik redelijk gelukt. Het zijn slechts twee paartjes, maar – door een zo laag mogelijk standpunt te kiezen – wel mooi met spiegelbeeld:
De Viervlekken vliegen ook allemaal druk om me heen, maar gelukkig hebben die de foto-vriendelijke eigenschap om geregeld even op hetzelfde uitkijkpunt te gaan zitten. Kwestie van rustig afwachten dus:
Inmiddels heb ik tot mijn grote vreugde ook weer een Witsnuitlibel ontdekt. Evenals de Viervlekken druk vliegend en af en toe hetzelfde rustpunt opzoekend.
Er komen in Nederland drie soorten witsnuiten voor: de Noordse, de Gevlekte en de Sierlijk. De laatste is echter zeer zeldzaam. Het blijkt dat ik hier een Gevlekte Witsnuitlibel te pakken heb.
Waarschijnlijk twee verschillende want de onderstaande heeft vanaf de gele vlek een iets ander staarteinde. Wel allebei mannetjes.
En ik tref het, want ook de Noordse Witsnuit is aanwezig – ook een mannetje – en heeft een duidelijk voorkeur voor steeds dezelfde tak. Prettig om te weten, jammer genoeg voor een wat onrustige achtergrond.
Twee mooie waarneming toch weer. Oók in de AWD! Het is voor het eerst dat ik ze hier zie en vooral de Gevlekte schijnt best zeldzaam te zijn. Het is misschien ook wel voor het laatst dat ik ze hier zie, want een of andere onverlaat is zo gek geweest een twintigtal goudvissen in dit poeltje uit te zetten! En die lusten wel een libellenlarve! Ik heb het gemeld bij Waternet en die waren er ook erg van geschrokken, zeiden ze. Ze zouden ze vangen, maar dat is tot op heden nog niet gelukt. Zal ook niet eenvoudig zijn…
Mijn missie voor vandaag is geslaagd en ik bes;luit huiswaarts te keren via een andere route. Onderweg kom ik mijn eerste Grasmus van dit jaar tegen, luid zingend in de top van een struik. Helaas op iets te grote afstand, maar je kan niet alles hebben.
Op verschillende zanderig plekken die ik passer zie ik de Bastaard Zandloopkevers vliegen en lopen. Daar wil ik altijd wel even plat voor op de buik. Deze komt dichtbij genoeg. Het zijn met die enorme kaken toch monsterlijk mooie beestjes om te zien.
Op de zandhagedissenplek is het rustig. Slecht één exemplaar is te bewonderen, druk met zijn persoonlijke verzorging.
Met dat pootje omhoog is het net of hij dit blog uit wil zwaaien… Daar houden we het dan maar op. Bedankt voor het meelopen en kijken en wie weet tot een volgend blog.
Yemrev Kiekt 