11 en 19 augustus 2015 – Amsterdamse WaterleidingDuinen
Deze keer een blogje over twee bezoeken aan de AWD in de maand augustus en ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: ik heb ze weer niet gezien. Geen boomkikkers, geen ijsvogels, geen reeën en ook geen vossen. En ook heel veel andere dingen niet, maar gelukkig genoeg wél. Zoals de Keizersmantel, een zeldzame vlinder die zich sinds een aantal jaren steeds meer in Nederland laat zien en wel met name in de AWD. Ook dit jaar had ik er al verscheidene gezien, maar nog niet mooi kunnen kieken. Het was steeds te zonnig en te warm en dan zijn ze te actief om met een macro-objectief te benaderen. Vlinderfoto’s die ik met mijn telezoom maak, missen toch vaak net te veel scherpte naar mijn smaak.
Vanmiddag (11/08) zijn de omstandigheden – hopelijk – beter en ga ik eigenlijk alleen hiervoor op stap. Ver hoef ik niet te lopen, want vlak bij ingang De Oase is een veld met boerenwormkruid en daar lusten ze kennelijk wel pap van. Ook nu zie ik er een paar en ze zijn inderdaad beter benaderbaar dan vorige keren:
Ik zie alleen een tweetal vrouwtjes en kan een paar aardige close-upjes maken, maar met iets meer ruimte is eigenlijk ook wel mooi:
Na een uurtje of twee zit de taak voor deze namiddag erop. Ik pik alleen nog even een fraaie rode Heidelibel op een stokje mee, altijd leuk:
Woensdag 19 augustus ga ik met andere plannen op stap. Ik ga deze keer in een heel ander hoek van de AWD struinen en neem ingang De Zilk. In dit gedeelte kom ik niet zo vaak. Gek eigenlijk, want het is er lekker rustig en je kunt nog wel eens een ree scoren. Daarnaast is dit deel van de AWD het enige stukje waarin heide bloeit, tenminste, dat wás altijd zo. Vandaag zie ik een enkel stengeltje met de bekende paarse bloemetjes, voor de rest alleen maar kort bij de grond afgevreten planten. Wat er aan de hand is, weet ik niet, maar dit is niet het werk van heidekevers. Reeën eten bij mijn weten geen heide en schapen uiteraard ook niet. Hoe het met damherten zit weet ik niet, maar daar zijn er natuurlijk wel heel veel van… Hoe dan ook, geen heidefoto’s vandaag. Moet ik dan voortaan toch met de meute mee naar de Posbank?
Je kan zeggen wat je wilt van damherten, ze bieden wel altijd een zekerheidje. Een kwartet mannen van uiteenlopende leeftijd ligt te luieren in het gras. Normaal loop je daar aan voorbij, maar één van de wat oudere kijkt vol belangstelling naar de bladeren boven zijn hoofd:
Ik vind dit sowieso toch al een fraai tafereeltje, maar misschien zit er nog meer in. En ja hoor, daar gaat-ie. Op de achterpoten. Hij doet het een paar keer, maar als-ie met zijn kop tussen de bladeren zit, is het niet zo’n fraai beeld. Ik probeer nog wel een andere positie te vinden, maar helaas zit dat er niet in.
Ik moet weer verder, want één van de plannen is het zoeken (en vinden) van parnassia en dat bevindt zich in een verre uithoek van de AWD, als het goed is… Ik heb dan ook nog een paar kilometer te gaan. Gelukkig word ik onderweg niet veel opgehouden;-). Twee keer een vogeltje, maar te ver weg. Dat vogelkieken is en blijft toch een vak apart… Een landschapje is makkelijker. Als ik achterom kijk zie ik de lucht een klein beetje kleuren.
Als er maar niet teveel zon komt, want dat is niet zo gunstig voor de witte Parnassia. Ik ben inmiddels in de hoek beland waar ik ze zou moeten kunnen vinden, een grote natte duinvallei, maar ik zie ze nog niet zo één, twee, drie. Wél iets anders, minstens zo fotogeniek: een klein groepje piepkleine roze bloemetjes:
Ik ken het niet, maar daar hebben we internet en Google voor en het zou het om het vrij zeldzame Strandduizendguldenkruid gaan, een plantje dat je alleen achter de eerste duinenrijen aantreft. Het schijnt geneeskrachtige werking te hebben. Ik speel nog even verder:
Even aanklikken. In het groot is het veel mooier!
Weer wat geleerd vandaag, maar daar kwamen we niet voor. Waar is de Parnassia? Daar… een ander bloemetje, maar overduidelijk geen Parnassia. Dit is een oude bekende voor mij, Stijve Ogentroost heet het. Ook mooi. Een klein beetje door de grassprietjes heen gefotografeerd:
En dan ineens is daar toch de Parnassia! Eerst zie ik één bloempje en dan nog één, er staan er tientallen. Als je er eerst maar één gezien hebt, dan zie je er steeds meer. Maar hoe nu verder. Van bovenaf is de bloem eigenlijk het mooist, maar dat heb ik al eerder gedaan. De bloem trekt met de nectar uit de onvruchtbare meeldraden (goudgele bolletjes) veel vliegjes aan. Daar maak ik wat kiekjes van, maar vind het geen succes. Ik ga vandaag voor het zij-aanzicht:
Alleen of met z’n tweetjes:
Deze keer vind ik ‘alleen’ toch het mooist. Twee keer dezelfde bloem:
Ik kan niet goed kiezen welke ik het mooist vind… maar deze maakt een goede kans. Door de camera ietsje te draaien krijg ik hier een achtergrond in overwegend grijstinten. Vind ik wel mooi…
Zo, en nu weer overeind zien te komen. Dat valt niet mee na ruim een uur op je knieën! Even een stukje lopen, ondertussen goed oplettend niet op de zeldzame en wettelijk beschermde Parnassia te stappen. En dan even iets heel anders, een beetje ‘grafische’ abstract kiekje van een bosje heermoesstengels:
En in ‘drone-view’ krijg je dit:
De zon begint meer en meer door te breken. Even wat drinken en maar weer verder. Ik kom vanuit het grassige deel van de duinvallei in het zanderige deel. Het is hier net de Sahara: het is warm, het loopt zwaar. Ik zal toch geen zonnesteek oplopen? Het is net of ik paddestoelen zie staan… nu al? En hier in die zandbak? Weer op de knieën en ja, het is echt zo:
Hoe ze heten, weet ik niet zeker (duinfranjehoed lijkt het meest waarschijnlijk), maar ik vind het wel een mooi sfeerplaatje om het paddestoelenseizoen mee te openen. Net half augustus, maar hoe je het ook wendt of keert: het komt er aan! Meestal duikt iedereen dan de bossen in, maar ook hier kun je ze dus vinden.
De zon gaat steeds fanatieker schijnen en het licht wordt er niet beter op. Tijd om weer eens huiswaarts te keren. Ik wil nog even langs het Oosterkanaal om wat te vlinderen; daar stond altijd veel Watermunt, waarop allerlei mooie vlindersoorten afkwamen, maar dit jaar is ook dat kommer en kwel. Bijna niets meer van over en vlinders zie ik dan ook amper. Bovendien waait het inmiddels ook flink, dus het zou toch niets worden. Desondanks kan ik hier een paringswiel van waterjuffers niet onaardig vastleggen. Nadat ze eerst af een toe als vliegwiel fungeerden, gingen ze uiteindelijk lang genoeg aan deze heermoesstengel hangen.
Bijna bij de uitgang, op een beetje windluw plekje, valt mijn oog ineens op een dikke vlinder die me bekend voorkomt: een Gamma-uiltje (dat zeg ik…). Twee jaar geleden ontzettend veel gezien, vorig jaar helemaal niet en nu dus toch weer, al is het er maar één. Even werk van maken voordat ze weer naar warmer oorden afreizen. Als de zon even achter een dun sluierwolkje verdwijnt, krijg je meteen een veel mooier plaatje:
Ik vind het een mooie afsluiter van een toch wel goed gevulde dag. Er viel dan wel een aantal wensen van mijn lijstje af, daar kwamen ‘vanzelf’ weer andere, onverwachte onderwerpen voor in de plaats. Verrassend en toch leuk! Tot zover dit blogje over de AWD.
Ik loop nog steeds een dikke maand achter met bloggen, maar ga nu toch even de chronologie loslaten. Het paddestoelenseizoen had ik al officieel geopend en inmiddels heb ik alweer genoeg materiaal verzameld om een eerste blogje te vullen. Binnenkort hier te bezichtigen. Bedankt voor het lezen en kijken en wie weet tot een volgende blog.
Yemrev Kiekt 