Voor ons inmiddels jaarlijkse mountainbike-weekje huurden we deze keer weer een huisje in de Ardennen, in een gehucht met de wonderschone naam Beffe. Daar waren we al vaker geweest en ligt 10 km van La Roche-en-Ardenne. Het huisje ligt op een heuvel aan de rand van een bos (Bois d’Arlogne) en kijkt uit over het dal van de Ourthe. Het is een prima uitvalsbasis voor diverse fietstochtjes, maar ook op wandelgebied is er volop gelegenheid.
Vaak is het in september nog prachtig nazomerweer, maar deze keer was de herfst al vroeg van de partij. De weken ervoor had het flink geregend, maar tijdens ons verblijf viel dat reuze mee; wél was het behoorlijk aan de frisse kant, vooral ’s nachts. Dat stond garant voor mist en nevel in de ochtend. De eerste ochtend was het al meteen raak en omdat je van te voren nooit zeker weet of dat vaker gebeurt, ging ik al voor het ontbijt op stap met de camera.
< TIP: voor een grotere en betere weergave loont het de moeite een foto even aan te klikken! Wil je alle foto’s uit dit blog in groot formaat bekijken, maak dan gebruik van de beeldencarrousel aan het eind van dit blogbericht>
Ik maakte een klein rondje door het agrarisch gebied achter het huisje en nam een kronkelend landweggetje. Ik begon met de telelens op de camera…
…en zocht naar wat aardige landschapjes. Op een paaltje figureerde een torenvalk:
De mist leek niet lang te blijven hangen. Af en toe was het bijna helder en even later daalde er weer een wolk neder. Een eenzame boom in zwart-wit:
Ook de groothoeklens werd even van stal gehaald en dat leverde meteen een heel ander beeld op.
Weer terug naar de telelens. Een merel op een paaltje: het Usutu-virus had hier kennelijk nog niet toegeslagen, je hoorde en zag ze nog volop.
Plotseling was het gedaan met de mist en het beloofde een mooie fietsdag te worden. Er woonde een hele familie torenvalken in de buurt. De avond tevoren telden we er – over een stuk van een paar honderd meter – een stuk of vijf-zes, zittend op de elektriciteitsdraden langs de weg. Als je er met de auto langs reed, bleven ze rustig zitten; op de fiets of lopend was dat een ander verhaal. Deze keek dan ook – op veilige afstand – geregeld achterom om mij in de gaten te houden.
Zoals gezegd: het werd een mooie fietsdag. Omdat het de eerste dag was in de ‘bergen’ begonnen we rustig, grotendeels over geasfalteerde wegen. Het echte mountainbiken zouden we later in de week gaan doen, als het meeste water was weggezakt. Gevolg was dat er aan het eind van de dag nog wat gelegenheid was even het veld in te gaan met de camera. Heel veel leverde dat echter niet op. Alleen dit plaatje van – wat later bleek – een Smalle Aster vond ik wel blogwaardig, vooral vanwege de fraaie bokeh.
De volgende ochtend was ik weer vroeg uit de veren, maar de aanwezige mist trok nog sneller op dan gisteren. Ik moest het vandaag doen met een biddende torenvalk.
Als ze daar mee bezig zijn, hebben ze weinig aandacht voor de verdere omgeving. Hun focus ligt dan kennelijk alleen op ‘eten!’
Hoewel de mist al vlug weg was, was er nog wel volop dauw. In tegenlicht hoop je dan op mooie bling-bling. Een eerste poging met Kaasjeskruid als onderwerp.
Ik had daar graag nog wat meer mee gedaan, maar – helaas pindakaas – veel kaasjeskruid was er niet. Dan maar even wat met klaver stoeien. Al iets meer bling-bling…
Heel veel bling-bling in het volgende plaatje, maar de compositie vind ik niet om over naar huis te schrijven. Klaver is gewoon ook niet zo’n fotogeniek onderwerp.
Gras kan dat op zich wél zijn (vind ik). Eén enkele halmpje is wel lekker simpel, maar toch is dit het ook niet helemaal… eigenlijk heb ik geen idee waarom niet.
De ochtenden hield ik hierna verder voor gezien. De meeste dagen begon het grijs en grauw: wel mistig, maar geen mooie fotogenieke lage nevel. Ik verlegde mijn fotografische verkenningen naar het eind van de dag. Soms vlak voor het eten, maar meestal daarna, liep ik nog even een uurtje het bos in, op zoek naar de échte herfstonderwerpen: paddo’s! Door het vochtige weer waren die er al in redelijke hoeveelheden. Eén van de opvallendste soorten was het Oranje bekerzwammetje. Aan de – voormalige – voet van een paar grote omgezaagde bomen was de bodem er mee bezaaid. Ook op de stronken zelf waren ze aanwezig.
De meeste waren al flink groot. Het worden flinke oranje schotels, waar niet veel mee te beginnen was. Dat deed ik dan ook niet. Dit was wel zo ongeveer het grootste exemplaar dat nog net een aardige foto opleverde:
De nog prille jonge bekertjes vond ik echter het meest fotogeniek. Ik heb hier overigens weer focus stacking toegepast: deze keer een combinatie van 8 opnames.
Als je met je neus op de grond ligt, op zoek naar zwammen, wil je ook wel eens iets anders tegenkomen. Bekertjesmos bijvoorbeeld:
Verder met de zwammen: een trechterzwam volgens mij, maar welke soort precies…?? Een Gewone Krulzoom zou – wat mij betreft – ook best kunnen, overigens…
Ook vond ik al de eerste geweizwammetjes van dit jaar. In Nederland was ik ze nog niet tegen gekomen.
Een mooi groepje stuifzwammen, vermoedelijk de parelstuifzwam.
Als ik zo’n omgekrulde hoed van een plaatjeszwam tegenkom kan ik het meestal niet laten een plaatje te schieten van de lamellen. Geen idee wat voor paddestoel dit is, overigens.
Ik heb geen verstand van Belgische paddestoelen. Van Nederlandse ook niet trouwens. Eigenlijk heb ik helemáál geen verstand van paddestoelen… Ik heb wel een aantal stevige paddestoelengidsen, maar die zijn alleen maar handig als je al weet welke soort het is óf als je bereid bent het gevonden exemplaar geheel en al te ontleden. En daar begin ik dus niet aan. Een klein dik witje dus, verder kom ik niet.
De volgende zou best eens dezelfde soort kunnen zijn als voorgaande, maar de steel is in verhouding veel langer. Allebei wel met dezelfde gelige velumresten op de hoed en dezelfde vezelige hoed. Vandaar het ‘langstelige dikke witje’.
De volgende is waarschijnlijk gewoon dezelfde als nr 21, maar nu met gespreide hoed…
Dat de volgende géén familie is, moge duidelijk zijn. Het beste is er wel vanaf, maar hij staat goed gezekerd met een flink aantal scheerlijnen!
Nogmaals hetzelfde groepje parelstuifzwammen als nr 19, nu van de andere kant.
Kijk… als ze maar een duidelijk afwijkende kleur en vorm hebben, dán kan ik er wel een naam bij vinden. Het alom bekende kleverige koraalzwammetje, een opvallende verschijning:
Tot zover de zwammen. Nog een probeerseltje (de spellingscontrole dacht dat ik hier probeersletje bedoelde… geen idee wat dat is…) met Vogelmuur dat wel aardig uitpakte:
Dezelfde soort, nu op een andere plek en een uurtje later.
Zo’n uurtje na het avondeten is zo voorbij. De duisternis valt rap in. De laatste dag van deze vakantie – hoewel fietsen af en toe best hard werken was! – ging dat gepaard met een fraaie zonsondergang.
Links op de voorgrond het bos waar ik net nog op mijn knieën lag. Foto genomen vanaf ons huisje. Je kan een beroerder uitzicht hebben, toch? Tot zover deze Ardenner herfstsfeerbeelden. Bedankt voor het lezen en kijken en wie weet tot een volgend blog.
< Voor wie alle foto’s nogmaals in groot formaat wil zien is hier tot slot de beeldencarrousel: klik op een willekeurige cirkel om deze te starten en blader vervolgens met pijltjestoetsen of muisklikken door alle foto’s van dit blog.>
Yemrev Kiekt 