Begin vorig jaar kon ik met grote blijdschap mijn eerste Baardmanfoto’s presenteren op mijn blog. Dat smaakte uiteraard naar meer, maar op de locatie waar ik ze toen kon kieken, gaven ze deze winter niet thuis. Gelukkig diende zich een mogelijk alternatief aan en nog wel dicht bij huis ook: in de Amsterdamse Waterleidingduinen (AWD)!
Nou worden ze daar bijna elke winter wel één of meerdere keren gespot, maar niet door mij. Het is dan ook een enorm gebied met eindeloos veel rietkragen. Ga er maar aan staan!
Begin december werden ze gesignaleerd. Een tweetal. Dan een paar weken niets, maar vanaf eind van diezelfde maand volgden de waarnemingen elkaar snel op. En ook het groepje werd steeds groter: van 3 naar 5 naar 8 tot soms wel 14 stuks. En ook vaak in ongeveer hetzelfde gedeelte van de AWD. Nou was dat nog best groot en ook daar zijn vele rietkragen. Bovendien hebben ze de gewoonte om zich tijdens het foerageren te verplaatsen dus voor hetzelfde geld loop je ze er de hele dag achteraan…
Voor een kwalitatief betere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken!
Maar het begon te kriebelen en te jeuken en op de eerste de beste dag waarop niet al teveel wind werd voorspeld (2 januari), besloot ik een gokje te wagen. Het eveneens voorspelde zonnetje bleef echter thuis en ook de Baardmannetjes lieten het in eerste instantie afweten.
Nou ben ik gezegend met een tamelijk extreem geduld. Ik kan gerust urenlang op dezelfde plek blijven zitten wachten op een vogeltje, maar als ik daarentegen één of andere onmogelijke verpakking niet meteen open kan krijgen dan is het al snel op. Het weer zorgde ervoor dat dit laatste vandaag het geval was en al snel ging ik op zoek naar andere fotomodellen. Op een enkele vos na werd dat echter niks, dus toch nog maar eens terug naar de eerste plek. Dat bleek een goed besluit, want al voordat ik daar was, zag ik een drietal andere fotografen hun camera’s op het riet richten. Aansluiten maar…
En ja hoor, daar waren de Baardmannetjes. Slechts een tweetal, maar dat is in principe genoeg, zeker als het – zoals nu – een mannetje en een vrouwtje betreft. Ze zaten ook nog eens redelijk dichtbij. Helaas was het licht er in de loop van de dag niet beter op geworden. Bovendien was de wind aangewakkerd en de rietstengels zwiepten heen en weer, inclusief de Baardmannetjes. Dat is niet echt makkelijk fotograferen!
Een beetje tegen beter weten in schoot ik toch nog wat plaatjes. Het was echter meer geluk dan wijsheid dat daar nog enkele, redelijk toonbare tussen zaten. Als de omstandigheden beter waren geweest, dan had er vast meer in gezeten. Gelukkig waren de vogels snel gevlogen, want anders had ik nog veel meer moeten weggooien.
Maar goed: ze stonden er op en daar was alles mee gezegd. Het was beslist geen verbetering t.o.v. vorig jaar. Het moet beter en het zál beter!
Omdat de eerste twee maanden van dit jaar gekenmerkt werden door nogal veel regen en wind, waren de voor een herkansing geschikte dagen echter gering. Pas op 20 januari beloofden onze weerdeskundigen weinig wind én half bewolkt weer. Ideaal, mits de modellen dat ook vinden natuurlijk.
Nadat ik eerst op enkele plaatsen bot had gevangen, kon ik ook vandaag weer aansluiten bij een drietal collega’s, die ze al voor mij gevonden hadden. Een groepje van 8-10 exemplaren nog wel. Helaas zaten ze aan de achterkant van de ruim drie meter hoge rietkraag en terwijl de anderen probeerden tussen de stengels door te fotograferen, besloot ik een andere positie te kiezen. Wel wat verder weg, maar – met de schoenen nét niet in het water – kon ik nét achter de rietkraag kijken en zodoende dit vrouwtje mooi vrij op een rietpluim vastleggen. Dan maar wat meer croppen.
In een iets andere positie en met een andere lichtval, leek het een ander vogeltje. Gezien de ring om haar pootje zal dat wel niet het geval geweest zijn. Ik kan niet laten om te zeggen hoe jammer ik dit nou weer vind. Waarom kunnen mensen dieren niet gewoon met rust laten.
En nog een keertje van haar ander kant. De Baardmanmannetjes zijn natuurlijk mooier, maar dit vrouwtje mag toch zeker ook gezien worden!
Maar ja, de heren werkten niet zo goed mee. Deze eveneens geringde man probeerde het wel, maar haalde het niet bij de dame(s).
Ondanks dat dit een serietje is waar je mee thuis kunt komen, kan het – uiteraard – altijd beter. Het was namelijk een beetje jammer dat ze zo hoog zaten, waardoor je ze bijna alleen tegen een witte/grijze lucht kon fotograferen. Zeker op een blog met een lichte achtergrond komen de foto’s dan wat minder tot hun recht. Even aanklikken verhelpt dit (in Chrome, niet in Edge)!
Ik kreeg gelukkig dezelfde dag nog een herkansing.
Omdat het aantal fotografen steeds groter werd, besloot ik me even ergens anders te gaan vermaken. Dit gedaan hebbende keerde ik in de loop van de middag terug naar de betreffende rietkraag, die nu geheel verlaten was. Van fotografen, niet van baardmannen! Voor het eerst herkende ik ze nu aan hun geluid (dat zwakker was dan ik dacht).
Ze zaten op een andere plek in de rietkraag, maar nog steeds vrij hoog. Ik besloot een stapje terug te doen. Niet om de vogels rust te gunnen (want schuw zijn ze niet, maar ze zien je wél!), maar omdat ik dan in een hogere positie kwam en daardoor een mooiere achtergrond kreeg!
Ik vind dit zelf geen verkeerde plaatjes. Toch was de ultieme Baardmanfoto (door mij) nog niet gemaakt: een mannetje met de pootjes in spreidstand vastgeklampt aan twee rietstengels.
Dus was ik drie dagen later opnieuw ter plaatse. Ik had deze keer niet de mazzel dat anderen ze al hadden gevonden. Het duurde vrij lang voordat ik ze eindelijk vond, op een heel andere plek. En dat helemaal door en voor mezelf!
Het was vermoedelijk dezelfde groep als vorige keer. Slechts één mannetje zat redelijk dichtbij. De rest zat wat verder in het riet en schoof langzaam verder van me af.
Het werden wel weer wat onrustiger plaatjes met – naar mijn smaak – net iets te veel rietstengels en -pluimen. Maar ja daar wonen ze nou eenmaal.
Ook deze man was weer geringd. Dat was niet voor de hele groep het geval, je moet het maar net treffen.
Even een iets andere pose dan de bekende typische Baarmannetjes-houdingen.
Zoals ik al zei: ze zijn niet schuw, maar ze zien je wél. Daar is de volgende foto het bewijs van. Als je te dichtbij gaat staan, zullen ze niet direct wegvliegen, maar jou kant op komen is er ook niet bij. De groep ging steeds dieper de ter plekke heel brede rietkraag in. Ik had nog even de hoop dat ik ze aan de andere kant gewoon op kon gaan wachten, maar helaas, ik heb ze niet meer gezien.
Ik ben hierna nog verschillende keren terug geweest in de hoop ze nog één keer te zien. Kilometers gelopen langs rietkragen, maar ze waren gevlogen. Er kwamen ook geen andere meldingen meer vanuit dit gebied, dus dit was het voor dit jaar. Maar wie weet komen ze volgend jaar weer terug. Ik heb namelijk begrepen dat ze een aantal jaren geleden geringd zijn door een vogelringclub (ik kan het woord bijna niet uit mijn toetsenbord krijgen…) uit Vogelenzang. Er is dus nog hoop.
Op één van de somberdere dagen dat ik ze probeerde te vinden, kwam ik deze Pimpelmees tegen, tussen het riet. Toen hij me vroeg wat ik zocht, probeerde ik dat uit te leggen. “Ah, zoiets bedoel je?”, was zijn antwoord.
Ook leuk natuurlijk, maar daar kwam ik niet voor.
De hoogste tijd om dit blog te beëindigen, want ik begin geloof ik een beetje door te slaan. Dat krijg je nou van een overdosis riet.
Een ieder weer dank voor het lezen en kijken. Tot een volgende keer.
Voor wie alle foto’s in betere kwaliteit wil zien is hier
DE BEELDENCAROUSSEL
Voor wie de foto’s in betere kwaliteit én in een sfeervolle omgeving wil zien, is hier:
DE LICHTBAK
07 Baardman (v) 
Yemrev Kiekt 