In mijn laatste ‘gewone’ blog van 2018 weer volop ruimte voor gezwam over zwammen. Deze keer ging de moeizame speurtocht naar de Amsterdamse WaterleidingDuinen. Ik had me daar dit jaar al twee keer eerder met paddestoelen bezig gehouden, maar dan specifiek met de soorten die alleen in de zeereep voorkomen. Bijzondere en zeldzame soorten groeien daar (zie o.a. mijn vorige blog) , maar omdat ik tot nu toe daar maar twee soorten heb kunnen vinden, werd het tijd om mijn zoekgebied te verleggen naar het bosrijke gedeelte tussen de ingangen Oase en Zandvoortselaan.
< Voor een grotere en beduidend betere weergave loont het de moeite een foto even aan te klikken! Wil je alle foto’s uit dit blog in groot formaat bekijken, maak dan gebruik van de beeldencarrousel aan het eind van dit blogbericht>
De eerste zwammensoort die ik tegenkwam, was meteen al een hele mooie, namelijk de zeldzame Zalmzwam. De eerlijkheid gebiedt mij echter te zeggen dat dit niet in de AWD was, maar – min of meer – op de weg er naartoe., in het Groenendaalse Bos. Ik weet daar een plekje waar ze voorkomen, maar de kunst is het tijdstip uit te kiezen dat ze op hun mooist zijn. Hoewel ik daar elk jaar een paar keer ga kijken, heb ik dat tijdstip nog niet gevonden.
En nu gauw verder met de AWD. De Oranje Aderzwam deed het dit jaar niet slecht, niet alleen daar. Het is een zwam die groeit in onooglijke plakkaten op dood hout. De meeste mensen zullen er aan voorbij lopen, maar als je er met je macrolens bovenop kruipt, blijken vooral de randen soms bijzondere sculpturen te herbergen.
Een kwartet uit de bejaardensoos is het volgende onderwerp waarvoor ik door de knieën ga. Ik zit zelf ook zo langzamerhand in de gevarenzone en daarom: oud en rimpelig kan ook zijn charme hebben…
Net als de Rimpelzwammen, zag ik dit jaar ook veel Scheurzwammen, de één met een grotere scheur dan de ander. Niet om het één of ander, maar ook een scheur kan soms zijn charmes hebben…
Zo, en nu weer even serieus. Oranje Druppelzwammen op een stukje dood hout. Ik kan er niet veel zinnigs over zeggen, behalve dat het meestal geen mooie foto’s oplevert. Deze vrij grote groep bood echter toch de mogelijkheid voor een redelijk aardige sfeerfoto.
Pas thuis op de PC zag ik dat ik op één van de foto’s een leuke bijvangst had gemaakt: een springstaartje. Als ik er naar op zoek ga, vind ik ze bijna nooit en als ik er één vind dan is het meestal deze bolvormige soort (Dicyrtomina sp). Ze leven meestal onder stenen of bladeren, op mos en andere vochtige plaatsen en zijn slechts een 1-3 mm groot. Als je wat bladeren omkeert en je ziet wat wegspringen, dan is dat meestal een springstaartje. Maar die is dan meestal niet meer terug te vinden.
Weer terug naar de zwammen. Op ongeveer dezelfde plek vond ik ook wat bruine kelkzwammetjes. Ze groeiden op dood eikenhout en dan kan het haast niet anders dan dat het een Eikentakstromakelkje is. Deze naam heb ik overigens niet zelf verzonnen.
Vanaf een iets ander standpunt leek dit kelkje wel geschikt om mee te goochelen. Op zich had ik dat wel goed gezien, maar er was verder niets anders in de buurt dat ik zover kreeg om mee te werken aan het perfecte plaatje. Gevolg is dat er niets scherp is op deze foto. Is dat erg? Ik mis het eigenlijk niet.
Aan het andere eind van dezelfde tak groeide een groepje van dezelfde soort. Jammer dat die niet op een ander takje stond, want dan was die misschien wel bruikbaar geweest bij mijn goochelpogingen. Helaas, soms zit het mee, maar meestal….niet.
Dit groepje bestond uit twee verschijningsvormen van het Eikentakstromakelkje: de bekervorm en de schijfvorm. Dat dan weer wel.
Nog steeds op hetzelfde plekje lag een stammetje waarop ik een slijmzwammetje gevonden dacht te hebben. Doordat ik er met mijn lens bovenop moest kruipen, was de scherptediepte (bij f/2.8) nog maar heel klein. Een focus stack van 8 opnamen was voldoende om het hele bolletje scherp op de foto te krijgen. Helaas bleek het niet om een slijmzwammetje te gaan, maar was het een Eicocon van een Spinneneter. Dat is een spinnenfamilie die jaagt op andere spinnen en kennelijk dit soort eigenaardige gesteelde cocons maakt om de eieren in te leggen. Voor mij was dit nieuw; weer wat geleerd!
Verder met zwammen: een simpele eenzame hoedzwam op hout. Een mycenasoort dacht ik.
Van eenzaamheid heeft de volgende groep, groeiend op een bemoste boomstronk, bepaald geen last. Een mooie groep van – volgens mij – Zwavelkopjes. De Gewone misschien zelfs, maar daarom niet minder mooi.
En dan het Gele Hoorntje. Dat deed het in dit droge jaar nog best goed. Ik heb ze veel gezien en ze zagen er altijd best gaaf uit. Zo ook deze.
Het volgende plaatje kwam onder verschillende belichtingsomstandigheden uit de camera rollen. Deze overbelichte foto vond ik zelf – met dank aan Google’s NIK Collection – het mooist. De zwammensoort is een onbekende voor mij.
Op de volgende foto staat links eveneens een onbekende zwammensoort. Rechts een eenzaam Geweizwammetje. Op zich geen spannend plaatje.
Een iets lager standpunt leverde eenveel interessanter plaatje op. Het door de bladeren vallende zonlicht zorgde voor mooie bokeh bollen. Met enige moeite kon ik het groepje precies voor de helderste bol krijgen, hetgeen deze silhouet-foto opleverde.
Een grote groep bruine hoedzwammen op hout, waarmee eigenlijk niets te beginnen was. Gelukkig kwamen er vrij veel stront- of drekvliegen op af. Weer eens wat anders.
Een eenvoudig bruin hoedzwammetje op een stammetje tussen het mos. In combinatie met bokeh bollen in de achtergrond zorgde dat voor deze plaat
Hetzelfde zwammetje vanaf een ander standpunt. Het mos viel nu grotendeels buiten beeld en het zwammetje bleek niet alleen te zijn…
Een Rupsendoder is een bijzondere zwammensoort die groeit op de in de grond liggende poppen van rupsen. Hoe ze ze vinden weet ik niet, maar het gebeurt. Hoewel ze algemeen voorkomen is dit is voor mij pas de tweede ontmoeting met deze opvallend oranje gekleurde soort.
De nog veel opvallender oranje Kleverige Koraalzwam heb ik daarentegen al veel vaker gezien, maar niet hier in de AWD. Er stonden er meerdere bij elkaar, waarvan dit flinke exemplaar tevens de mooiste was.
Over de volgende foto heb ik niets te melden. Gewoon een paddestoel, maar wel een schilderachtig plaatje. Ik ben wel benieuwd naar zijn naam, dus wie het weet, mag het zeggen.
De laatste paddestoel die ik vandaag vond was een Panteramaniet, gevangen in de stralen van de alweer snel zakkende zon. Dit effect krijg ik vaker met deze macrolens. Het is volgens mij geen defect, maar een eigenschap: een vorm van lens-flare. Ik heb het niet eerder gezien bij andere gebruikers van deze lens, maar ik maak er af en toe dankbaar gebruik van.
Terug fietsend naar huis begon de schemering al een beetje in te vallen. Zeker als je door Leyduin fietst, neemt het licht dan snel af. Toch haalde ik daar mijn camera tevoorschijn toen ik in een plasje een Grote Zilverreiger zag jagen. Het nog resterende licht viel precies mooi op die plek. Ondanks de grote afstand vind ik het toch best een aardig plaatje geworden.
Het laatste blog van 2018 is hiermee gevuld. Er volgt uiteraard nog het gebruikelijke jaaroverzicht, maar of dit net voor of net na de jaarwisseling verschijnt, durf ik nu nog niet te zeggen: er wordt nog aan gewerkt.
Naast mijn dank voor het lezen en kijken van al die onzin, wens ik al mijn bekende en onbekende volgers veel plezier tijdens de jaarwisseling. Steek daarbij vooral géén vuurwerk af, maar eet gerust een oliebolletje extra. Het eerste is beter voor ieders gezondheid en het tweede loop of fiets je er zo weer af. Toch?
Tot volgend jaar!
<Voor wie alle foto’s nogmaals in groter formaat wil bekijken, is hier tot slot de beeldencarrousel:klik op een willekeurige cirkel om deze te starten en blader vervolgens met pijltjestoetsen of muisklikken door alle foto’s van dit blog>
Yemrev Kiekt 