Vrijdag 6 juni 2014 – Amsterdamse WaterleidingDuinen
Geloof het of niet, maar vandaag liep om 5 uur de wekker al af! Ik liep al een tijdje met dit vreselijke plan rond, heb het lang voor me uit kunnen schuiven, maar eindelijk heb ik gisteravond de wekker dan toch op dit onmenselijke uur ingesteld. Voor dag en dauw opstaan is niet moeilijk, hoor je wel eens zeggen: gewoon je benen over de rand van je bed en gaan…. nou, dat kan wel zo zijn, maar daar heb ik toch minstens een kwartier voor nodig. Ik ben nou eenmaal een ‘slow starter’.
Toch lukt het me – wonder boven wonder – om al rond de klok van 6 uur bij ingang De Oase de AWD binnen te gaan. Ik ben de eerste kennelijk: het parkeerterrein en de fietsenstalling zijn nog geheel verlaten. Voor de ochtendmensen onder ons zal het een normaal verschijnsel zijn, maar voor mij heerst er een vreemd soort stilte: het enige dat je hoort zijn ‘natuurgeluiden’, die anders niet zo opvallen. Ik vraag me dan ook geregeld af wat ik nu weer hoor…
Ik had deze dag uitgekozen omdat de weersvooruitzichten gunstig leken: ’s morgens een getemperd zonnetje, later wisselend bewolkt. Ik had daarbij in de vroege ochtend op wat nevel gehoopt, maar dat was helaas niet het geval. Het hoofddoel voor vandaag was het vinden van een fraai met dauwdruppels bedekte libel, maar veel dauwvorming is er niet en libellen zie ik – in eerste instantie – al helemaal niet.
Een aan de knoppen van – ik dacht – smeerwortel hangende hommel. Normaal heb ik de grootste moeite om een hommel een beetje scherp op de plaat te krijgen, maar als ze nog onder de dauw zitten, is dat een stuk makkelijker! Er zit geen beweging in en ik kan op mijn gemak wat experimenteren met instellingen. Op statief en in LiveView modus scherpstellend krijg ik met f/7.1 voldoende scherptediepte. Misschien had de iso-waarde nog wat lager gekund, maar het was een vrij donker plekje…
Aangekomen bij het Zwarteveldkanaal vind ik aan de schaduwkant nog wat meer onderwerpen. Niet zozeer bedauwd, maar omdat het toch nog vrij fris is nog amper bewegend. In de rietkraag vind ik – uiteraard – Rietkevers, een verliefd stelletje zo te zien:
Een beestje dat van zichzelf al niet zo vlot beweegt; een kleine slak:
Een juffertje – ik waag me niet aan determinatie – probeert oogcontact te maken en dat lukt voor een groot deel:
En dan eindelijk – op de valreep – toch nog een bedauwde libel. Een Viervlek, niet overdadig beladen met dauwdruppels, maar toch:
Wel even op de foto klikken om hem in het groot te bekijken, dan zijn de druppeltjes ook iets beter te zien! Dit is nog niet wat ik voor ogen heb, maar voor vandaag moet ik het er maar mee doen. Jammer dat er een stukje staart mist.
Iets verder van de rietkraag verwijderd, meer in de schaduw én met tegenlicht, zie ik wat meer druppels op de rietstengels. Bovendien een niet bewegende kever – ik hou het op een Zwart Soldaatje – op één daarvan. Ik zie al gauw veel bokeh lichtcirkels, veroorzaakt door de druppels; misschien voor het goede net iets teveel?
Inmiddels is het al half acht, de zon begint al aardig te branden. Alles droogt en warmt snel op en al gauw fladderen de juffers, libellen en andere insecten me om de oren. Waar komen die allemaal ineens vandaan?
De macrolens wordt verwisseld voor de telezoom en ik ga op zoek naar andere onderwerpen, liefst gevogelte… Ik ben namelijk gek op gevogelte (vooral als het goed is klaargemaakt!). Ik wordt al gauw op mijn wenken bediend met deze Blauwe Reiger aan de waterkant (waar anders?):
Ik ben ondertussen de ‘vossenplek’ genaderd (maar negeer die bewust) en zie een stuk of wat Grote Bonte Spechten in een groepje bomen, ver weg. Ik maak wel wat foto’s waarop ik net kan zien dat het om een aantal jonge exemplaren gaat. Niet echt blogwaardig helaas. Dat is deze juveniele Fitis duidelijk wél:
Een volwassen exemplaar is – luid zingend – ook in de buurt. Eerst nog een beetje ver weg…
…maar langzaam maar zeker – en zo onopvallend mogelijk – kan ik dichterbij komen:
Op dit plaatje ben ik zo dichtbij dat er helaas wat storende takken op de voorgrond in beeld komen, teveel om weg te klonen. Echt storend vind ik het niet. Het minder hoeven croppen, levert aanzienlijk scherpere plaatjes op! (klik op een cirkel om te kijken of dat klopt)
Ik heb ook oog voor andere dingen dan vogeltjes, deze kamperfoelie bijvoorbeeld:
Dit alles zag ik langs het Rechte Schusterkanaal. Na een paar honderd meter dit kanaal gevolgd te hebben, steek ik het Groot Zwarteveld over. Vervolgens maak ik een omtrekkende beweging rond het Eiland van Rolvers.
De zon schijnt inmiddels zo fel, dat de belichting steeds harder wordt. De beloofde bewolking blijft uit, het wordt tijd om naar huis te gaan. Maar niet voor eerst een bezoekje te brengen aan de boomkikkerplek. Daar had ik al weken geen kikkertje meer gezien, waarschijnlijk als gevolg van een workshop! Nu zie ik er – ver weg – gelukkig weer eentje zitten. Net lang genoeg om er met de teletoeter één (bewijs)plaatje van te maken, daarna laat hij me snel zijn hielen zien!
Het is inmiddels over elven en ik moet op huis aan, maar eerst heb ik nog een ontmoeting met Ghita die mij weet te vertellen waar je grote kans hebt om zandhagedissen te spotten. Samen lopen we daar even naar toe, maar helaas vandaag even niet. Andere keer maar eens proberen, want veel tijd heb ik niet meer. Ik ga dan ook nu écht richting De Oase, maar toch weer niet zonder oponthoud. Hè, wat vervelend is dat toch 😉
Niet alleen deze Viervlek leidt me af, langs het betonnen kanaaltje wordt mij de weg min of meer versperd door een Canadese Ganzengezinnetje. Tsja, dan gaan de oudjes toch maar weer even op de knieën voor de jonkies:
Als er andere mensen aankomen, vertekken ze en is mijn weg naar de uitgang vrij!
…en dan zit deze dag er op. Een – naar mening – successvolle dag. In tegenstelling tot mijn vorige verhaal, heb ik hier een heel tevreden gevoel over. Het kan dus wel, maar dan moet ik misschien toch wat vaker vroeg uit de veren….Ik zal er over nadenken, maar ben bang dat het geen gewoonte gaat worden!
Yemrev Kiekt 