Grote Bonte Specht – Yemrev Kiekt

In de maand juli was ik op 3 dagen in de Amsterdamse WaterleidingDuinen te vinden. Op dagen dat het niet te warm zou zijn én er ook wat bewolking werd voorspeld.
De eerste keer was op 7 juli en omdat ik er in juni helemaal niet was geweest besloot ik ter compensatie er maar een lange dag van te maken. Met een graad of 18-20 was de temperatuur prima, maar ondanks dat er wel bewolking was, scheen de zon nog te vaak én te fel naar mijn zin…
Voor mijn doen vroeg (07:30u) stalde ik mijn fiets bij De Oase en besloot een wandeling richting Groot Zwarteveld te maken. Op zich niet zoveel kilometers, maar door allerlei oponthoud was ik toch pas om 16 uur weer bij de uitgang. Met goed gevulde geheugenkaartjes, dát dan weer wel!

Voor een kwalitatief betere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken!

Ik had een berg foto’s om te bewerken en uit te zoeken en had er uiteindelijk nog bijna 100 over die ik wel blogwaardig vond. Toch heb ik dat aantal gaande weg het componeren van dit blog kunnen terugbrengen tot 46. Nog best veel, maar verdelen over 2 blogs vond ik niet zinvol. Er ligt nog genoeg ander materiaal te wachten, waaronder ook nog vanuit de AWD…

Ik heb dit blog ingedeeld in elkaar afwisselende kleine blokjes over vogels, libellen en vlinders, met tussendoor af en toe een floraplaatje. Ik begin meteen maar met dat laatste, dan hebben we dat maar vast gehad. Mijn eerste foto is er één van het op bepaalde plekken nog uitbundig bloeiende Vingerhoedskruid. De bloei was al duidelijk over zijn hoogtepunt heen, want je moest echt goed zoeken naar gave exemplaren.

Een kort vogelblokje, geheel gewijd aan een jonge Grote Bonte Specht die zich onbespied waande en met zijn ochtendgymnastiek bezig leek te zijn. Hij zat best ver weg, maar de kwaliteit van de beelden (flink gecropt) viel me – geheel tegen verwachting – toch niet tegen.

Ik dacht eerst misschien met een Middelste BS te maken te hebben, maar waarneming.nl vond het overtuigend een GBS, dus dan zal het wel zo zijn…

Verder viel er deze dag op vogelgebied weinig te beleven. Alleen nog een Witte Kwikstaart, op de valreep (laatste foto).

Libellenblokje 1

De opbrengst aan vlinders was vandaag echt gigantisch, ondanks het feit dat het dit jaar niet zo’n geweldig vlinderjaar zou zijn. Niet het aantal soorten, geen bijzondere soorten, maar toch veel foto’s. Daar had ik best een apart blogje aan kunnen wijden.

Deze maand staat ook bekend als libellenhoogseizoen in de AWD, maar ik kan dat dit jaar niet beamen. Nou kan het best zijn dat ik steeds op de verkeerde tijd op de goede plekken was (of andersom), maar rondom de bekende poeltjes vond ik het maar magertjes.
Toch had ik wel een paar leuke ontmoetingen, zoals met deze Watersnuffel, een juffersoort die ik niet zo vaak zie en zeker niet zomaar even snel herken. Ook hier moest waarneming.nl behulpzaam zijn.

Voor lantaarntjes ligt dat iets gemakkelijker, hoewel je ook hier nog wel de mist in kunt gaan. Deze keer ging het goed:

Uitsluipers heb ik dit jaar gemist. Boomkikkers trouwens ook, tot nu toe. Deze Heidelibel (een wat latere libellenfamilie) was nog zo vers dat de vleugels nog niet geheel opgedroogd waren.

Zoals gezegd verschijnen de Heidelibellen wat later ten tonele. Daar staat tegenover dat ze tot ver in oktober nog te spotten zijn. Er zijn negen soorten heidelibellen, waarvan de drie rode (steen-, bruin- en rood-) het bekendst zijn. Hier had ik één van die rode te pakken. Hoogst waarschijnlijk de zeldzaamste van de drie, namelijk de Bloedrode Heidelibel. Waarneming.nl was daar zeer van overtuigd.

Vlinderblokje 1.

Een paar soorten die je normaal gesproken elk jaar wel ziet, maar niet altijd uitnodigen tot het maken van een foto. Dikkopjes zie je op bepaalde plaatsen best veel, maar ze zijn klein en druk en willen niet altijd leuk poseren. Ik ben er geen grote fan van en kan er dan ook maar één foto van laten zien. Een Groot Dikkopje in dit geval. Hij zit er niet op zijn voordeligst bij en daar is dan ook alles mee gezegd.

Ook Zandoogjes zag ik wel vliegen, maar ook van deze familie maak ik meestal niet veel werk. Het Bonte Zandoogje vind ik eigenlijk het mooist en opvallendst, maar die gaat vaak op de meest onmogelijk plaatsen zitten, bij voorkeur op de grond. Tijdens een fotosessie met een paar Keizersmantels (late meer hierover) kwam dit Bruine Zandoogje voorbij en ging – zij het kort – even netjes voor me zitten. Tsja, als ze zich dan zo opdringen, dan klik je natuurlijk toch…

De hyperactieve Zuringspanner hoort dan weer wel tot mijn favoriete soorten en als ik er eentje zie dan hol ik daar meestal net zo lang achteraan tot ie even pauze neemt. Pas als het een mannetje blijkt te zijn, maak ik er meer werk van. Deze keer had ik de pech dat het een vrouwtje bleek te zijn die even stil zat. Toch maar een foto gemaakt. Geen geveerde antennes dus, maar wel op Cypreswolfsmelk.

De volgende en laatste uit dit blokje vind ik de mooiste. Ik struikelde er bijna over en zag hem pas omdat ie druk met zijn vleugels zat te wapperen. Verder hield ie zich vrij rustig en liet zich van alle kanten vastleggen.
Deze vrij grote en geheel groene vlinder had ik nooit eerder gezien. Een primeurtje dus. En de determinatie was geen enkel probleem: dit was ontegenzeggelijk een Zomervlinder. Zelfs die naam kende ik niet.

Tijd voor een bloemetje! Nou ja, bloemetje… niet dus. Wel knoppen, maar net als ieder jaar was ik ook dit jaar weer te vroeg om de zonnedauw bloeiend vast te leggen, maar zo is het eigenlijk ook best mooi….

Vlinderblokje 2

Langs het pad dat langs de Vogelkijkhut voert, stond een vrij forse boom waar een stukje schors van ontbrak. Op die plaats was kennelijk iets te halen (vocht?) want vlinders en andere insecten (waaronder Hoornaars) vlogen af en aan. Het wemelde er werkelijk van de Atalanta’s. Sowieso een vlinder die het dit jaar ontzettend goed deed en nu nog steeds doet. Ik besloot een poging te wagen om m.b.v. Pro Capture wat vliegbeelden te maken, maar succes bleek hier uit. Zie later in dit blog voor een paar ‘bloopers’…

Stilzittende Atalanta’s zijn natuurlijk ook gewoon mooi, zelfs met gesloten vleugels.

Een stukje verderop was de plek waar je in voorgaande jaren altijd wel een paar (soms honderden) Keizersmantel kon spotten. Ook dit jaar zaten er enkele, maar zodra de zon even achter een wolk verdween, zag je ze niet meer. Dan vlogen ze direct omhoog, de bomen in. Dan was het zaak om geduldig te wachten op de zon om vervolgens, zodra de eerste vlinder even rustig ging zitten eten/drinken, te proberen met je lichaam voor wat schaduw te zorgen. Meestal werkte dat niet, want: ‘als we laag zitten, willen we wél graag in de zon!’

Ik heb hier weer vrij veel tijd besteed aan pogingen om vliegbeelden te vangen, maar ook hier was dat bijna niet te doen. Het gaat niet altijd goed, zelfs al is je apparatuur nog zo geavanceerd.

Tussendoortje: voor de broodnodige afwisseling kwam ook hier een Atalanta buurten. Stilzittend, dat wel.

Bijna geen Keizersmantels in de vlucht, wel veel stilzittende. Dit nog gave mannetje met niet te veel van dat storende, gele Duinkruiskruid leverde onderstaand plaatje op. Het blauwe juffertje vaag in de achtergrond was een mooi bonus…

Een bloemetje! Tweede foto van Vingerhoedskruid. Ook zulke metershoge, forse planten kunnen best fotogeniek zijn, als je het maar wilt zien…

En weer terug naar de vlinders: Vlinderblokje 3.

In dit blokje is de hoofdrol weggelegd voor de blauwtjes. Voor mij lijken alle blauwtjes op elkaar en ik roep dan ook al gauw: hé een Icarusblauwtje. En dat terwijl ik best weet dat er nog veel andere soorten tot deze familie behoren. Boomblauwtjes bijvoorbeeld, maar die zijn zo duidelijk anders dat ik die wel herken. Voor de Bruine blauwtjes (hoe verzin je zo’n naam) ligt dat anders. Laat nou achteraf blijken dat ik die vandaag het meeste zag!

Het stippenpatroon op de onderkant van de vleugels schijnt soortbepalend te zijnt. Dat zal best, maar dat ga ik natuurlijk nooit onthouden… áls ik het al zie. Even invoeren op waarneming.nl (of Obsidentify app, hetgeen hetzelfde is), is tegenwoordig veel makkelijker. Foto’s 21 t/m 24 tonen met 100% zekerheid Bruine Blauwtjes.

Het volgende Bruine Blauwtje kreeg slechts een waarschijnlijkheid van 52%, misschien omdat een deel van de vleugel achter een geel bloempje verscholen zat? De alternatieve voorstellen vielen in mijn ogen sowieso af.

Hé, een Icarusblauwtje! Soms heb je het dan wel ineens bij het rechte eind. Met 100% zelfs! Ik lijk wel een kenner…

De Icarusblauwtjes waren druk met paren en namen daar uitgebreid de tijd voor.

Fijn dat ze dat voor mij (het is een langdurige kwestie) op een mooi plekje wilden doen: met recht een HOOGstandje!

Bloemetje! Stijve Ogentroost deze keer. Heel anders en zeker in verhouding tot het Vingerhoedskruid een minuscuul plantje. Maar daarom niet minder fotogeniek. Het is een lid van de Bremraapfamilie en parasiteert op grassen (wikipedia). Staat op de Rode Lijst als sterk afnemend.

Vlinderblikje 4.

Oeps, een typefout: Vlinderblokje moet dat natuurlijk zijn. In dit vierde blokje trek ik weer een blikje vlinders open, vandaar…

De St.Jansvlinders, ook wel Bloeddropjes genoemd, hadden er – misschien aangestoken door de blauwtjes? – ook nog zin in. Eigenlijk hebben die er volgens mij altijd wel zin in, want je treft ze heel vaak in dergelijke poses.

Maar ook in andere standjes waren ze vandaag te bewonderen. Een kleine selectie:

Libellenblokje 2

Dit blokje begin ik met een soort die op het eerste gezicht wel wat weg heeft van de afsluitende Bloedrode Heidelibel van blokje 1: de Vuurlibel. Eén van de mooiste en opvallendste soorten die je hier sinds een paar jaar kunt tegenkomen. Het begon – zoals altijd – met één waarneming, maar elk jaar zie ik er meer en meer en ook op steeds andere plaatsen. Ze zijn bezig met een opmars in noordelijke richting

Ze lijken niet alleen op de heidelibellen, ze gedragen zich ook zo. Ze vliegen namelijk eveneens vaak vanuit een bepaalde positie een kort rondje en dalen dan weer neer op hetzelfde plekje. Een tak of een stuk dood hout, zoals in bovenstaand geval. Daar kunnen wij als fotografen natuurlijk mooi gebruik van maken.

Zo kun je bijvoorbeeld (nadat je eerst een paar keer dat patroon hebt waargenomen en zodra hij even een rondje maakt) voorzichtig de tak waarop hij zat in een iets gunstiger positie plaatsen of zelf een betere standpunt zoeken. Totdat je tevreden bent over het resultaat óf totdat hij er genoeg van heeft. Wat het eerste komt…
Ze trappen er best langdurig in… Ik ben daar weleens een dik half uur mee bezig geweest voordat ik het opgaf.

De vorige twee foto’s zijn vermoedelijk van hetzelfde exemplaar. De volgende kon ik verderop ‘vangen’ bij een poeltje op het Groot Zwarteveld.

De vuurrode mannetjes vallen het meest op en verwisseling met een andere soort is bijkans onmogelijk. Voor een vrouwtje ligt dat iets anders. Ze zijn geelbruin en lijken – hoewel ze wat groter zijn – wel wat op de Zwervende Heidelibel.

Bovenstaande foto is gemaakt niet ver van de plek van foto 36. Er werden verschillende pogingen tot paring gedaan, maar dat ging te snel om te vangen. Een projectje voor volgend jaar?

Het laatste bloemetje: nogmaals Vingerhoedskruid. Niet mooier (eigen mening), maar wel weer heel anders dan de eerste twee foto’s.

Pro Capture gedoe

Vandaag stond het grootse deel van de dag dus in het teken van Pro Capture oefeningen. In dit geval pogingen om vliegende vlinders vast te leggen. Met name een vliegende Keizersmantel zou mooi zijn.

De resultaten waren helaas nogal magertjes. Ik begin met een tweetal ‘bloopers’. Niet zozeer een mislukking, maar meer een toevallige bijvangst. Op foto 39 (links) mis ik net een vliegende Atalanta. Niet alleen is die al bijna uit beeld, hij zit ook nog eens niet in het scherptegebied. Continu autofocussen en tracking AF zijn helaas niet mogelijk met mijn combinatie van camera (Olympus) met telelens (Lumix), maar daar wordt aan gewerkt…
Foto 40 (rechts) heeft als bijvangst een aanvliegende wesp. Helaas geen Hoornaar, wél bijna scherp.

Tijdens het wachten op meewerkende Keizersmantels werd hun plaats kort ingenomen door een Atalanta. Toeval, wél vliegend, maar net geen voltreffer.

Op de volgende twee foto’s staan wél twee vliegende vlinders. Eerst een Bruin Zandoogje die net boven de bloem hing waarop hij zat (of wilde gaan zitten), maar dat is niet goed zichtbaar, dus eigenlijk gewoon een mislukte foto.

Hetzelfde geldt voor de volgende foto, maar dan wél met een Keizersmantel (v)! Ze vliegt, maar je kan het alleen niet zien!

Is er dan helemaal niets gelukt? Jazeker wel! De volgende twee foto’s komen net door de keuring. Een Keizersmantel (man) die net weg vliegt in twee opeenvolgende shots gevangen! Het is goed te zien dat-ie vliegt en de scherpte vind ik wel oké. Enig minpuntje is de iets te drukke achtergrond, maar je kan ook niet overal op letten!

Het hoofddoel van vandaag was gelukt. Na een vliegend Groot Geaderd Witje (zie blog Harz2) kan ik nu ook een vliegende Keizersmantel afvinken, hoewel dat natuurlijk nog wel beter moet. Volgende kandidaat is de Koninginnepage, maar dat zal wel volgend jaar worden…

De laatste fotoplek van dit blog is voor een terugkijkende Witte Kwikstaart. Helaas gewoon op de grond, maar hij wilde niets anders. Nou, dan maar niet. Volgende keer negeer ik je gewoon!

En hiermee ben ik aan het eind gekomen van een druk dagje in de duinen. Een ieder weer dank voor het lezen en kijken. Tot een volgende keer!

Voor wie alle foto’s in betere kwaliteit wil zien is hier
DE BEELDENCAROUSSEL

Voor wie de foto’s in betere kwaliteit én in een sfeervolle omgeving wil zien, is hier:
DE LICHTBAK

	Maria op Dankjewel voor alle lieve…
	Kees van Dommele op Dankjewel voor alle lieve…
	helmasfotogallery op Dankjewel voor alle lieve…
	helmasfotogallery op Dankjewel voor alle lieve…
	Ria op De Spaarbrander is gedoof…
	Marianne op De Spaarbrander is gedoof…

Tag: Grote Bonte Specht

AWD Juli 2020 -1

Deel dit via:

Vind ik leuk: