In de maand januari was ik een vijftal dagen in de Amsterdamse WaterleidingDuinen (AWD) te vinden. Twee keer gedurende de korte doch hevige flitswinter en drie keer in de daaraan voorafgaande periode. Genoemde winter komt in een ander blog aan de orde, de rest van de maand is eerst aan de beurt.
Het leverde op fotografiegebied helaas geen hoogstaand materiaal op: óf het licht was slecht óf de onderwerpen werkten niet mee. Ik heb geprobeerd er nog wat van te maken door te kiezen voor een wat afwijkend fotoformaat. De meeste foto’s vroegen – naar mijn idee – om een 16×9 of 2×1 uitsnede, het zogenaamde ‘brievenbus’-formaat. Vandaar de titel.
Voor een kwalitatief betere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken!
De eerste dag was het somber weer en uitgerekend dan tref je een Goudhaantje dat even stil wil zitten. Maar dan nog is een ISO van 2000 en een sluitertijd van 1/25s natuurlijk niet bevorderlijk voor een goed resultaat.
Dit was ook meteen de enige foto van die dag die ik wil laten zien.
Een week later was het iets beter weer. De zon scheen zelfs, maar voor het mooie natuurlijk meteen weer te fel, met name in de middag. Ik besloot eerst een kijkje te nemen in de vogelkijkhut. Een Grote Zaagbek zwom voorbij, redelijk dichtbij. Eén van de weinige keren dat ik er eentje zag deze winter.
Dodaarsen zitten daar meestal wel, zo ook deze keer. Deze kwam redelijk dichtbij en dook niet gelijk onder. Helaas is een laag standpunt vanuit deze hut niet haalbaar.
Dat gaat beter langs het Zwarteveldkanaal, gewoon in het open veld. Maar dan moet je wel het geluk hebben dat je daar iets interessants treft én dat dat niet meteen weg vliegt of duikt. Madam Grote Zaagbek werkte redelijk goed mee.
Net op tijd voordat de zon echt doorbrak was ik op het Groot Zwarteveld aangekomen. Het Ruig Haarmos begon hier en daar al een beetje in bloei te schieten. Tijd voor macro!
En als je daar dan ook wat paddestoeltjes treft, dan kan ik de verleiding niet weerstaan om die ook even mee te nemen.
Omdat er verder in de AWD niet zoveel te beleven was, besloot ik even en kijkje te nemen op het strand. Hoewel… even? Je moet daarvoor wel heen en weer over een enorm hoge en mulle duinbult. De conditie bleek nog niet wat het zijn moet…
Ook op het strand was het rustig. Dan maar even spelen met wat zeesop. De zon scheen inmiddels en die combinatie kan leuke effecten opleveren. Geen macro, maar ‘gewoon’ met de telelens van grote afstand.
Aan ‘bling-bling’ geen gebrek…
Een paar Drieteenstrandlopertjes zorgden meteen voor actie én frustratie. Drukke baasjes zijn het en niet direct van plan om heel erg mee te werken. Slechts een enkele bruikbare foto leverde het op
Ik besloot ook even te gaan spelen met grijsfilters en lange sluitertijden. Er was veel licht inmiddels, dus twee filters op elkaar (samen 11-stops) had ik wel nodig. Daarbij een diafragma van f/13 en ISO 100 resulteerde in 25 sec. belichtingstijd. Lang genoeg om de beweging van de laatste voorbijtrekkende bewolking boven zee vast te leggen.
Weer terug in de AWD liep ik het infiltratiegebied in en zag ver voor mij uit een vos lopen. Helaas niet naar mij toe, maar van me af. Toen hij (of zij) even omkeek of te zien of ik hem (of haar) volgde, drukte ik snel af.
Ik hoopte hier Wilde Zwanen of andere wintergasten aan te treffen, maar dat was helaas niet het geval. Pas bij de Zwanenplas ging deze wens – min of meer – in vervulling. Er zwom daar o.a. een flinke groep Krooneenden rond, maar natuurlijk niet dichtbij. Dat is aan één kant maar goed ook, want dan zouden ze achter de rietkraag zitten. Nu kon ik er net overheen kieken.
Dit was de laatste foto van deze dag.
Daags voor de korte inval van Koning Winter was ik voor de derde keer deze maand in de AWD. Het zonnetje scheen, dus licht was er genoeg.
Roodborstjes waren er ook in overvloed, maar meewerken ho maar. Alleen deze kon ik door snel handelen vangen.
Hetzelfde verhaal gold voor de Goudhaantjes, maar dan nog wat erger. Die trekken vaak rond in groepjes en meestal hoor je ze voordat je ze ziet. Op sommige plekken zie je er dan veel tegelijk fladderen en dan is het moeilijk kiezen. Je moet veel geluk hebben dat er eentje even stil zit op een plek zonder veel storende takken.
Ondersteboven hangend aan een tak en dan nét wegvliegen als je scherp gesteld hebt. Dat doen ze ook vaak, maar nu was ik net ietsje sneller.
Eindelijk een Brilduiker man, ook een wintergast. Eentje die niet druk aan het duiken was, maar lekker lag te soezen in de zon. Helaas wel in tegenlicht en dichterbij komen, zat er op deze manier niet in.
De laatste brievenbus wordt bezet door een koppeltje poetsende Knobbelzwanen. Niets bijzonders, maar toch een aardig plaatje.
Op deze foto is goed te zien dat de winter in aantocht was, maar daarover – zoals gezegd – meer in een volgend blog.
Dit was het voor deze keer. Allen weer dank voor het lezen en kijken en wie weet tot een volgend blog.
Voor wie alle foto’s in betere kwaliteit wil zien is hier
DE BEELDENCAROUSSEL
Yemrev Kiekt 