2 mei 2017 was het weer zover: het jaarlijkse vogelhutten-uitje met René. Na een bosvogelhutje op de Veluwe (Hoenderloo), een bosvogelhut nét over de grens in België (Kalmthout) en een bosvogelhut in het verre Twente (Haaksbergen), wilden we deze keer eens iets anders proberen. Een hut op het wad, in de Balgzandpolder bij Den Helder. Al maanden geleden geboekt en het is altijd weer afwachten wat voor weer het die dag is en hoe dus de lichtomstandigheden zijn. De laatste twee keren viel dat een beetje tegen en ook deze keer leek het er niet op dat de weergoden ons gunstig gezind zouden zijn. Op de weg naar de kop van Noord-Holland werd de lucht grijzer en grijzer en nét boven Alkmaar begon het zelfs te regenen.
Gelukkig was het weer droog toen ik 200m vóór de plaats van bestemming op zo’n vervelende ‘tweebaans’-rotonde de verkeerde baan koos en pas 5km verder weer kon keren. Wat heb ik toch een hekel aan die dingen. Iets later dan de bedoeling was, stapte ik dan ook de hut binnen. René zat er al en had alle luiken geopend: het feest kon meteen beginnen. We zaten in een soort betonnen container op comfortabele bureaustoelen iets boven het waterniveau. Hoogwater was vandaag om 12 uur gepland en dan zoeken de wadvogels het hoger op en komen – als het goed is – op bezoek voor de hut. Vanaf een uur of 10 konden we dus een toenemende toeloop verwachten, maar je weet het nooit met de natuur.
Ik kan echter nu al zeggen dat het storm liep. Bijna doorlopend bezoek: een tureluur en een witte kwikstaart die de hele dag heen en weer liepen, afgewisseld door ‘gewone’ grauwe ganzen, maar ook af en toe een meer bijzondere soort en zelfs een paar primeurtjes. Het leverde dan ook een berg aan fotomateriaal op met daartussen natuurlijk veel rommel en veel van hetzelfde. Uiteindelijk bleef er nog genoeg over om een drietal blogjes mee te vullen. Na deze tamelijk lange inleiding wil ik dit eerste deel beginnen met de eenden en ganzen.
< TIP: voor een grotere en betere weergave loont het de moeite een foto even aan te klikken! Wil je alle foto’s uit dit blog in groot formaat bekijken, maak dan gebruik van de beeldencarrousel aan het eind van dit blogbericht>
Ik begin maar meteen met onze ‘huis’-krakeend. Deze was bijna de hele dag wel heen en weer zwemmend voor de hut te vinden. Een enkele keer kwam madam met haar gatje uit het water:
Het was voor ons vooral vermakelijk omdat ze de hele dag ‘kwek’ zei en niet ‘krak’, hetgeen je zou verwachten (?)… Niet verwonderlijk dus dat Kwek al snel haar bijnaam werd. Hoewel ze het met zekere regelmaat deed, viel het nog niet mee om dit moment vast te leggen.
Gedurende de ochtend was het licht niet om over naar huis te schrijven en dat maakte veel foto’s een beetje sombertjes, zeker als het onderwerp ook nog eens ver weg zat, zoals bij deze slobeend (m):
Hoewel futen niet tot de eenden behoren, laat ik ze hier toch ook maar even zien. Even leek het erop dat er iets spannends zou kunnen gebeuren. Het bleef echter bij wat kopschudden.
De bergeend behoort tot één van de kleurigste eendensoorten. Daar kan slecht licht niet veel aan veranderen. Ze zijn niet alleen erg groot, deze kwam zo dichtbij dat ik bijna moest uitzoomen…
De laatste eendensoort is de wintertaling, zeker niet de minste. Een koppeltje kwam af en toe lekker ‘slobberen’ voor de hut:
Bij dat eeuwige geslobber verdwijnt de kop vaak voor een groot deel onder water en dat is voor de foto natuurlijk minder leuk. Je moet dan geduldig wachten op een beter moment. Hier hief mevrouw even haar hoofd:
Jammer dat haar achterste een beetje buiten beeld valt… Ook heer wintertaling poseerde af en toe met geheven hoofd:
Ook trakteerde hij ons op een korte oefening ochtendgymnastiek…
… waarna hij er weer zo fris als een hoentje bijstond. Is en blijft een mooie eendensoort.
Terwijl de eenden kwekkend en slobberend doorgingen met waar ze mee bezig waren, kwam er ook af en toe een grauwe ganzen-familie langs. Ze gingen vlak voor de hut te water.
Een lekker ondiep stukje waar de kleintjes even konden wennen aan de nattigheid:
Hoewel de kleintjes al flink waren gegroeid, hadden ze nog steeds het donzige, gele uiterlijk wat ze zo ‘snoezig’ maakt. Twee gingen samen aan de wandel:
Dit is vast niet wat het lijkt, maar het was net of hier geoefend werd in het aannemen van een agressief houding….
… maar even later leek het weer de onschuld zelve:
Met zijn tweetjes aan de zwem. Ook leuk voor een foto:
Even een blik richting de fotograaf doet het ook altijd leuk:
Einde zwemoefening: weer het water uit en afschudden die natte boel:
Waarbij overdrijven natuurlijk ook een vak is:
De familie gaat weer eens op zoek naar een plekje hogerop, naast de hut. Geeft weer eens wat andere beelden:
Hoewel de grauwe ganzen met kroos wel de show stalen vandaag, gebeurde er op ganzengebied meer. Het badderen en bijbehorende gewapper met de vleugels blijft altijd fotogeniek. Eerst weer een grauwe gans, dan zijn we daar gelijk mee klaar:
Maar ook een Canadese gans moet van tijd tot tijd in bad:
De laatste ganzensoort van vandaag doet het nog wat heftiger:
Als gevolg van al dat watergeweld duurde het even voor ik in de gaten had dat dit wel een heel bijzonder soort was: de Rotgans. Niet bepaald een flatterende naam voor zo’n mooi beest. Heel vaak zie je ze niet, voor ons allebei was het in ieder geval de eerste keer. Je moet er al gauw voor naar het zoute water van de wadden of naar de Zeeuwse delta en ’s zomers zie je ze helemaal niet in Nederland. Eind mei vertrekken ze, dus we waren mooi op tijd voor deze primeur! Een koppeltje:
Ze zorgen in de laatste twee foto’s van dit blog voor het nodige spektakel:
Dirigeren kunnen ze ook:
Hiermee ben ik aan het eind gekomen aan het eerste deel van mijn blogserie over de Balgzandpolder fotohut. In deel twee komen de steltlopers aan bod, dus hou het in de gaten! Tot zover iedereen weer bedankt voor het lezen en kijken.
Voor wie alle foto’s nogmaals in groot formaat wil zien is hier tot slot de beeldencarrousel: klik op een willekeurige cirkel om deze te starten en blader vervolgens met pijltjestoetsen of muisklikken door alle foto’s van dit blog.
Yemrev Kiekt 