20 juni was een heerlijke midzomeravond. De op één na langste dag van het jaar, maar dat scheelt slechts één minuutje, dus een kniesoor die daar op let. De temperatuur was aangenaam, het licht leek goed en er stond niet veel wind. Kortom: het leek een ideale avond voor een fotorondje Leyduin.
En als ik Leyduin schrijf dan bedoel ik de – van zuid naar noord – aaneengeschakelde landgoederen Woestduin, Vinkenduin en Leyduin.
Voor een kwalitatief betere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken!
Op een open plek aan de zuidoostelijke rand van Woestduin stond het gras hoog. Er was nog niet gemaaid en gelukkig doen ze dat hier steeds later… Opvallend veel Zevenstippelige Onzelieveheersbeestjes (LHB) profiteerden ervan. En ik daar weer van…
Aan de westkant van dit veldje staan veel bramenstruiken met daar tussen weer veel brandnetels. Niet bepaald de makkelijkste planten, maar er zijn vaak leuke beestjes op te vinden. Zo zat een Veldhommel roerloos op een bramenstruik en bood mij volop gelegenheid dichtbij te komen. Samen met de zwakke wind ideale omstandigheden om – uit de losse pols – wat focusstacks te maken. De linkerfoto is een stack van 15 opnames. Voor de rechterfoto ben ik nog wat dichterbij gekropen om een serie van 25 opnames te maken. Het leverde een behoorlijk gedetailleerd hommelportret op.
02a Veldhommel 
02b Veldhommel
Je hebt mensen die met tussenringen en voorzetlenzen nog veel extremere foto’s van insectenkoppen kunnen maken, maar die zijn inmiddels wel al overleden. De betreffende insecten bedoel ik dan, niet de fotografen, voor zover ik weet…
Dat gaat mij net iets te ver, maar het focusstacken op zich is wel een leuke techniek om macro-opnamen te maken waar de beestjes van voor tot achter scherp in beeld komen, met behoud van bokeh. Dat is mij op de ‘normale’ wijze nog niet zo vaak gelukt met bijv. LHB-tjes, maar nu wél. Foto 01 is een stack van 8, foto 03 van 5 opnames. Alle opnames gemaakt bij f/2.8.
Genoeg technisch geneuzel, tijd voor wat floraplaatjes.
De bramen bloeiden volop en ik zocht naar een bloesem in combinatie met door het achterliggende gebladerte vallend warme licht van de avondzon.
Brandnetels zijn in de fotografie een ondergeschoven kindje. Tijd om er eens eentje in het zonnetje te zetten. Een tegenlichtopname in combinatie met lensflare. Dat laatste is een verschijnsel dat veroorzaakt wordt door verstrooiing van onder een bepaalde hoek op de lens vallend direct (zon)licht. Het komt in verschillende vormen voor, afhankelijk van de gebruikte lensconstructie. Meestal wil je dat niet, maar soms – zoals in dit geval – kan je er ook mooi gebruik van maken. Hè… toch weer technisch geneuzel. Sorry.
Na dit aangenaam verpozen, verliet ik het veldje om mij richting de velden met manshoge Adelaarsvarens te begeven. Soms heb je geluk en vind je er een leuk beestje, zoals hier de rups van één of andere Bladwespensoort. Groen op groen…
Beestjes voegen wel iets toe, maar je hebt ze niet per se nodig. De varens zijn ook fotogeniek van zichzelf. Er staan er echter gigantisch veel en het is dan ook goed zoeken naar een beetje aardige compositie.
Gelukkig, toch weer een beestje. Een Grasmot deze keer, een Vroege Grasmot zelfs. Een microvlinder die zijn naam dankt aan het feit dat-ie al vroeg in het jaar (mei) vliegt. De foto is weer een focusstack, maar niet helemaal goed uitgevoerd, zodat er toch nog scherpteverloop te bespeuren is. Ondanks dat – of juist daardoor – vind ik het toch een blogwaardige foto.
Aan het eind van de eindeloos lijkende(foto)jachtvelden kom je weer op een grote open vlakte, deels de voormalige paardenrenbaan. In het voorjaar bloeit hier de Cipreswolfmelk, maar nu stond er voornamelijk veldzuring. En waar zuring staat, kan je de Zuringspanner verwachten, zeker in juni. Ik zag er inderdaad enkele fladderen, maar het veldje lag inmiddels in de schaduw en dan willen ze ook nog wel een gaan zitten. Het is vervolgens een kwestie van laag bij de grond voorzichtig dichterbij kruipen en hopen dat ze lang genoeg blijven zitten om een aantal plaatjes te schieten.
Ik had het geluk dit mannetje met zijn indrukwekkende geveerde antennes te treffen… (stack van 6)
Hierna verliet ik Woestduin en liep snel via Vinkenduin naar Leyduin en wel het bijna meest noordelijke puntje. Ook daar zijn wat velden met grassen en bloeiende andere planten. Tenminste… die waren er. Sinds de natuur’beheerder’ (Landschap NH) het nodig vond de loop van de Leybeek aan te passen, inclusief een waterspeelpartij en nieuw wandelpad, zijn de genoemde veldjes aardig gereduceerd. In het voorjaar kon ik er al nauwelijks nog Pinksterbloemen vinden – laat staan Oranjetipjes – en ook nu zag ik er geen vlinders meer. Gelukkig waren de (Gevlekte) Rietorchissen wel gespaard gebleven.
10a Rietorchis 
10b Rietorch
Misschien ben ik te ongeduldig en komt het met dit deel van Leyduin wel weer goed. We zullen het de volgende jaren nauwlettend volgen.
Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel. De Reeën gedijen er goed en laten zich tegen de avond bijna altijd wel zien in de weide tussen het landgoed en de spoorlijn. Vanavond had ik oogcontact met deze fraaie Reebok.
Niet alleen in Leyduin is de kans een Ree te spotten vrij groot, ook in het hondenvrije deel van wandelbos Groenendaal kan je ze aantreffen. Ook wil er nog wel eens eentje zijn geluk beproeven in het tussenliggende Manpadslaan-gebied. Zo ook vanavond. En alweer een bok en nog fraaier dan zijn bovenstaande soortgenoot. Deze was duidelijk verder in de aanmaak van zijn zomervacht.
Het was inmiddels over tienen en de zon was al zo goed als onder. Fotograferen is dan vrijwel geen doen meer. Bovenstaande foto leverde bij ISO2000 en f/6.3 nog ternauwernood 1/25s sluitertijd op. Gelukkig bewoog-ie tijdens zijn hoognodige plaspauze niet…
Tot zover dit fotoverslag van een mooie midzomeravond. Een ieder weer hartelijk dank voor het lezen, kijken en reageren. Graag tot een volgend blog.
Voor wie alle foto’s in betere kwaliteit wil zien is hier
DE BEELDENCAROUSSEL
Yemrev Kiekt 