Zoals mijn trouwe volgers weten, zijn mijn belangrijkste paddestoelen-vindplaatsen het Heemsteedse wandelbos Groenendaal en de Vogelenzangse buitenplaats Leyduin. Daarnaast wil ik me ook nog wel eens uitleven op Elswout, maar verder van huis gaan, vind ik normaal gesproken niet nodig.
Aan de andere kant hoor je wel eens zeggen dat verandering van spijs doet eten. Tijdens onze tweewekelijkse oppasbeurten in Nijmegen kon ik me dan ook niet inhouden en reed even snel heen en weer naar de stuwwal. Je weet tenslotte nooit of daar – op een heel andere ondergrond – andere, liefst mooie soorten te vinden zijn.
Voor een kwalitatief betere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken!
STUWWAL – DUIVELSBERG
Ik ken in de buurt nog niet zo heel goed de weg, maar op de Duivelsberg was ik al een paar keer eerder geweest. Het is een mooi gebied om te wandelen en gaat behoorlijk op en neer. Op 7 oktober stalde ik de auto onderaan de berg in Beek en begin aan een snel in elkaar gedraaid rondje. Ik had me niet zo goed voorbereid op mogelijk vindbare soorten; ik zou wel zien wat er op – of naast – mijn pad kwam.
Het Kleverig Koraalzwammetje is natuurlijk geen bijzondere vondst, maar blijft toch steeds leuk om te zien. Bovendien is het altijd een lastige klant om netjes te kieken.
Hetzelfde geldt min of meer ook voor Witte Oorzwammetjes, met dit verschil dat ze altijd op dode takken te vinden zijn en dus makkelijk te verplaatsen. Zoek een mooie achtergrond, steek zo’n stok in de grond en klaar is Kees.
De Kleine Stinkzwam vind ik wel een bijzondere vondst. Ik heb er een paar keer eentje in Leyduin aangetroffen, maar die was óf al overrijp óf hij zat nog in zijn duivelsei. Hier vond ik er op een kleine plek een tiental bij elkaar.
Ze schijnen zich in slechts enkele uren te ontwikkelen, dus het is zaak op het juiste tijdstip op de juiste plaats te zijn, maar dat is eigenlijk altijd zo. Enkele exemplaren hadden nog de olijfgroene sporenmassa op de kop en waren dus nog vers. Van de aasgeur die ze in dit stadium zouden verspreiden, heb ik overigens niets gemerkt. Ook niet van vliegen trouwens, hoewel die er wel op af lijken te komen, want andere exemplaren waren – gezien hun rode kop – al kaal gesmikkeld.
Door de vrij slappe, sponsachtige steel lagen de meeste exemplaren plat op de grond. Dat is lastig fotograferen, dus heb ik er een paar zo onopvallend mogelijk moeten ondersteunen met bladeren en takjes.
Op de Duivelsberg bevinden zich ook een aantal bemoste hellingen. Op één daarvan trof ik twee groepjes van vijf zwammetjes redelijk dicht bij elkaar. De eerste wat rijper dan de tweede.
Vanwege hun hoge standpunt waren ze makkelijk te fotograferen en kreeg ik de fraaie bokeh bollen min of meer cadeau. Het waren ‘gewone’ Mycena’s, maar ik vond ze vanwege hun fraai gekleurde stelen toch wel bijzonder. Het ging hier vermoedelijk dan ook om Fraaisteelmycena’s, hoewel Prachtmycena’s ook zou kunnen.
Iets minder mooi gepositioneerd, maar toch nog wel aardig om te laten zien, vond ik dit groepje Glimmer- of andersoortige inktzwammen.
Bijna weer terug bij de auto vond ik nog wat stammetjes begroeid met Waaiertjes. Altijd leuk om die van onderaf te fotograferen.
Wat bijzondere soorten betreft, viel het hier toch ietwat tegen. Dat kan aan de voorbereiding gelegen hebben, aan het feit dat ik hier de weg niet zo goed ken en/of aan de tijdsdruk. Ik kom hier tenslotte in de eerste plaats om op kleindochterlief te passen en kan dus niet de hele dag de hort op…
De nu volgende foto’s zijn dichter bij huis gemaakt, nog dichterbij zelfs dan Groenendaal. Op slechts een paar honderd meter van mijn voordeur ligt pal naast Linneaushof nog een leuk klein, hondenvrij bosje: de Overplaats. Op 19 oktober besloot ik hier eens een kijkje te gaan nemen.
Overplaats
Ik loop hier wel vaker rond, maar echt interessante paddestoelen heb ik hier nog nooit gevonden. Ook vandaag leek het er aanvankelijk op dat ik het weer met alleen Mycena’s moest doen. Wel met de kleinste soorten en dat zijn toch vaak de leukste fotomodellen. Vermoedelijk had ik hier een paar Beukenbladmycena’s voor de lens…
Deze eenzame Amethistzwam zorgde voor de broodnodige variatie en leverde een mooie bijvangst in de vorm van een springstaartje. Als ik dat in het veld had gezien, had ik er meer werk van gemaakt…
Ook deze Zwarte Melksteelmycena was zeer welkom, want dat is geen soort die ik dagelijks tegenkom. Misschien moet ik hier toch vaker naar toe.
Tot slot vond ik op deze locatie nog een groepje op het eerste gezicht gewone huis-tuin-en-keuken zwammen. Gewoon een beetje gelige hoed met dito steel.
Achteraf leek het er volgens waarneming.nl op dat ik hier te maken gehad zou kunnen hebben met Narcisridderzwammen. Omdat ik echter geen sterke carbidgeur heb geroken, zou het echter ook nog om de Gele Ridderzwam kunnen gaan. Volgend jaar om deze tijd maar eens terug om wat rond te snuffelen…
De laatste foto’s van dit paddestoelenseizoen zijn niet de minste. Het zijn alle vier foto’s van zeer zeldzame soorten, in ieder geval drie van de vier. Ik moest er weer even mijn oppasplichten voor verzaken en fietste 21 oktober nogmaals naar de Nijmeegse stuwwal.
Stuwwal – Wylerbergmeer
Aan de voet van de Wylerberg ligt een smalle strook grond aan de oever van het Wylermeer. Het is nog nét geen Duitsland. Daar zou het uiterst zeldzame Lila Koraaltje te vinden zijn. Het is de enige plek in Nederland waar deze soort voorkomt en als je dan toch zo dichtbij bent, dan ga je toch even kijken…
Maar eerst vond ik deze koraalzwam, mogelijk de – ook zeer zeldzame – Kroontjesknotszwam. Ik ben daar zelf nog niet 100% van overtuigd, maar toch: hij lijkt er wél op.
Ik zocht het Lila Koraaltje op de plaats zoals door sommige vinders op waarneming.nl gemarkeerd, maar kon ze niet vinden. Pas nadat ik in gesprek was geraakt met een ter plaatse bekend zijnde zwammenzoeker, kwam ik op het juiste spoor en vond ze al snel. Ze waren een stuk kleiner dan ik had verwacht.
Ik vond een stuk of twintig vruchtlichamen, maar slechts enkele waren een foto waard. Dit waren de twee mooiste exemplaren, het natte pak op de terugweg meer dan waard. Omdat het echter altijd beter kan, volgend jaar nog maar eens proberen.
Maar ik ben niet van de allergeduldigste soort (vraag maar aan vrouwlief), dus fietste ik twee weken later nogmaals naar de stuwwal. De situatie ter plekke was echter niet veel verbeterd. Ik vond echter toch nog een derde exemplaar dat ik wel blogwaardig vond.
Aan alle goede dingen komt een eind, zo ook aan het fantastische paddestoelenseizoen van 2019. Hoewel er ook nu nog steeds zwammen te vinden zijn, ben ik al een paar weken geleden begonnen met afkicken. Dit is dan ook mijn laatste zwammenblog en voorlopig zal ik er niemand meer mee hoeven te vervelen.
Een ieder weer hartelijk dank voor het lezen en vooral kijken. Tot een volgend blog.
Voor wie alle foto’s in betere kwaliteit wil zien is hier
DE BEELDENCAROUSSEL
Yemrev Kiekt 