Vorig jaar had ik voor het eerst een poging gewaagd om boerenzwaluwen te fotograferen en dan met name het voederen van de jonkies door de ouders. Ik had een plek gevonden die daar in principe goede kansen voor moest bieden en die kwamen ook wel (zie blog). Was ik nog niet helemaal tevreden over de resultaten of was dit een gevalletje ‘smaakt naar meer’? In ieder geval had ik het voornemen om het dit jaar nog eens dunnetjes over te doen. En zo geschiedde…
< Voor een grotere en beduidend betere weergave loont het de moeite een foto even aan te klikken! Wil je alle foto’s uit dit blog in groot formaat bekijken, maak dan gebruik van de beeldencarrousel aan het eind van dit blogbericht>
11 Juli 2018 deed ik een eerste poging. Ik begaf me weer naar dezelfde plek als vorig jaar en reed voorzichtig het enkele honderden meters lange smalle landweggetje op. Het is een drukte van jewelste met af en aan vliegende zwaluwen, maar er zit er gelukkig ook één op het prikkeldraad. Een volwassen exemplaar met op de achtergrond vaag een paar koeien in de wei. Vond ik wel passen bij een BOErenzwaluw…
Er zaten ook jonkies op het prikkeldraad, zoals dit sip voor zich uit starende exemplaar, met – alweer – een vage koe op de achtergrond.
De auto stond links in de berm en het prikkeldraad was aan de rechterkant met nog een sloot ertussen. Ik schat dat de afstand een meter of 5-6 was. Nog een jonkie, ook al niet de vrolijkheid zelve…
Ah… er bleek er toch ook nog eentje honger te hebben, of in ieder geval ontzettende trek: waar blijft dat eten nou?
Het eten kwam niet, er werd nog niet (of niet meer) aan voederen gedaan. Ik besloot het een stukje verderop te proberen. Hier zat een heel rijtje zwaluwen gezellig op het draad. Vier op een rij.
Volgens mij drie volwassenen en één jonkie. Die gezelligheid was maar schijn, want kennelijk had het jonkie iets uitgevreten dat niet goed viel bij één van de oudere vogels.
De kleine beet flink van zich af. Ik ben wel benieuwd waar dit allemaal over ging.
Uiteindelijk besloot de kleine aan zijn of haar stutten te trekken en koos wijselijk het luchtruim om elders een plekje te zoeken.
Dit was zo ongeveer het spannendste wat er deze dag gebeurde. Ik geloof dat ik zegge en schrijve één voederpoging zag. Misschien waren de jonkies al zo groot dat de ouders vonden dat ze zelf maar hun kostje bij elkaar moesten scharrelen. Dan was ik dus gewoon te laat? Het leverde dan wel geen voedermomenten op, het was in ieder geval een goede oefening in het vastleggen van vliegbeelden.
<Voor wie de foto’s van deze eerste dag nogmaals in groot formaat wil zien is hier de beeldencarrousel: klik op een willekeurige cirkel om deze te starten en blader vervolgens met pijltjestoetsen of muisklikken door de foto’s van deze dag>
15 Augustus 2018 waagde ik toch maar een tweede poging. Ik had namelijk in mijn archief gezien dat ik vorig jaar ook ergens begin augustus hier was geweest. Toen ik ter plekke arriveerde moest ik echter tot mijn verbijstering vaststellen dat mijn landelijke weggetje weg was! Asfalt eraf en er werd met groot materiaal gewerkt aan een nieuw wegdek. Zo slecht was dat toch nog niet, dacht ik.
Maar ja, ik was hier toch niet helemaal voor niets naar toe gereden? Dus parkeerde ik de auto aan het begin van het ex-weggetje en besloot lopend en zonder dekking van een mobiele schuilhut toch maar wat te proberen. Het leek vrij kansloos, maar een andere locatie wist ik niet. Over een dijkje parallel aan het voormalige weggetje lopend, was de afstand tot het prikkeldraad al gauw twee keer zo groot als de vorige keer. Dichterbij dorst ik (nog) niet te komen. De eerste poging: er zat een jonkie overduidelijk aandacht te trekken.
Je zal het altijd zien: wat vorige keer niet wilde lukken, gebeurde nu wel! De jonge zwaluw werd beloond door één van de ouders.
Veel te ver weg, maar toch een mooi moment.
Dit had ik natuurlijk veel liever op halve afstand vastgelegd, maar ik moest roeien met de riemen die ik had. Nu het eerste moment in de tas zat, kon ik voorzichtig proberen dichterbij te komen. Tenslotte leken ze ook niet bang te zijn van al het grove materieel dat op het weggetje actief was…
Terwijl ik over het dijkje liep, zag ik aan de andere kant nog een draad. Ook daarop zaten zwaluwen. Die afstand was misschien net wat korter. Bovendien was het licht daar nu mooier.
Elk voordeel heb ze nadeel, ook nu weer. Nadat het jonkie eerst mij in de gaten hield, bleek het verlangen naar voedsel sterker. Er was kennelijk iets in aantocht.
Ze zullen me toch wel zien? Voor de zekerheid maar even wat meer aandacht vragen.
Helaas: ze hadden het niet gezien of was ik gewoon nog niet aan de beurt?
Even later volgde een tweede poging, iets fanatieker en met meer geluid…
Deze keer kwam er eentje in de buurt, maar scheerde rakelings over. Op weg naar broertje of zusje?
Shit! Weer niet. Daar wordt een mens niet vrolijker van!
Maar ja, het hongergevoel overheerste. Nog maar eens proberen…
Daar komt wat aan…
Bingo!
Ook bingo voor de fotograaf! Dit was alweer een stuk beter dan het vorige voedermoment.
Gezien de omstandigheden kon ik hier wel mee leven. Ik moest het er waarschijnlijk mee doen, veel beter zou het vast niet worden vandaag.
Voedsel afgeleverd. Of toch niet? De ouderzwaluw had nog wat aan zijn snavel hangen…
Hoe dan ook, ik vind dit wel een aardige serie geworden. Mooie achtergrond ook. Nu probeerde ik mijn aandacht weer op het prikkeldraad te richten. Daar zaten meer zwaluwen op, dus meer kansen. Het lukte daarbij ook om zo onopvallend mogelijk dichterbij te komen. Dat viel nog niet tegen, zonder schuilhut. Maar wat nu? Was dit een vreemde eend in de bijt? Dit leek mij toch geen Boerenzwaluw, maar eerder een Oeverzwaluw?
Weer terug naar de Boerenzwaluwen. Het lukte me nog een paar keer een voedermoment te vangen met de camera en dat was al mooi meegenomen. Hier nog een serie:
Twee minuten later volgde alweer het volgende voedermoment. Duidelijk was (achteraf) dat dit wel de moeite waar was. Een flinke bek vol!
Het ging er in één keer in, zo leek het.
Toch niet alles ging naar binnen. Een deel van de buit nam pa of ma weer mee.
Had de kleine genoeg gehad en verdelen ze de buit over meerdere jongen. Het leek er sterk op. Achteraf, want op het moment zelf was dat niet te zien.
Naar wie gaat dat toe? Naar een broertje of zusje?
Hierna vond ik het voor vandaag wel genoeg. Het begon steeds meer te betrekken en zelfs regen dreigde. Volgend jaar toch maar weer terug voor een derde poging vanaf het nieuwe landweggetje. Het is en blijft een leuke sport om dit goed vast te leggen. In principe moet het wel kunnen, maar dan moet alles meewerken. Vandaag had ik genoeg licht om bij ISO1600 en f/6.3-8 sluitertijden te halen van 1/1250-1/2000s. Om de beweging te bevriezen is korter niet nodig, iets korter mag daarentegen wel om toch nog wat beweging in de vleugels te krijgen.
Een ieder weer dank voor het lezen en kijken. Tot een volgend blog.
<Voor wie de foto’s van deze tweede dag nogmaals in groot formaat wil zien is hier weer de beeldencarrousel: klik op een willekeurige cirkel om deze te starten en blader vervolgens met pijltjestoetsen of muisklikken door de foto’s van deze dag>
Yemrev Kiekt 
Ook al was de afstand ver, je hebt er een fantastische fotoreeks van gemaakt. Heerlijk om naar te kijken!
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtig relaas met heel mooie foto’s !!!
LikeGeliked door 1 persoon
Een serie waar ik van droom Prachtig!!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een schitterende series, daar kan ik alleen maar jaloers op zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Wauw, wat een ontzetten gave serie, en echt super mooie foto’s hoor. Als ik ze zo vast kon leggen, zou ik een vreugdedansje maken. Heerlijk om naar deze serie te kijken, ook erg leuke teksten erbij die het een echt verhaal maken.
groetjes Ghita
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtige serie en gaaf dat voermoment!
LikeLike
Geweldig! En wat een voltreffers!
LikeGeliked door 1 persoon
Hai Dick,
Mijn vaste plekje is niet meer bereikbaar en dus dit jaar voor mij geen boerenzwaluwvoedermomentjes. Volgend jaar maar weer eens op zoek, want door dit soort series kriebelt het wel. Heel knap werk. Heerlijke achtergronden. Die voedermomentjes zijn nog wel eens lastig te fotograferen wanneer er meerdere bedelende jongen zijn. Dan moet je een beetje mazzel hebben met het jong dat je uitkiest voor de foto. Ik denk ook dat je toch wel een beetje geluk had met het feit dat je de auto uit moest. Nu was de afstand wat groter en dan krijg je het toch beter op de foto. Je hebt best een groot aantal goed gelukte platen. Het is vaak prijsschieten, maar je moet een beetje geluk hebben met de houding van de vogels. Een serie waar je blij mee kunt zijn!
Groet,
René
LikeGeliked door 1 persoon
Hallo Dick,
Je serie van 2017 vond ik al leuk, deze serie heeft je ontegenzeggelijk meer gebracht. Mij is het dit jaar niet gelukt om een voedermoment vast te leggen. Dus ik zit wel vol bewondering te kijken naar de nogal jaloermakende platen van jou!! Prachtig ook die achtergronden met vage koeien en met dat mooie groen. Het is je heel mooi gelukt. En inderdaad een oeverzwaluw ertussen, leuk!
Groetjes en fijne week,
Maria
LikeGeliked door 1 persoon
Geweldig, en wat een prachtvogeltjes!
LikeGeliked door 1 persoon
Hoi Dick,
Dat zijn twee zeer succesvolle bezoekjes geweest. In beide gevallen ben je thuisgekomen met een reeks prachtige platen die de voedermomenten heel fraai laten zien. Mooie kleuren, goede scherpte, lekker lezend verhaal. Je mag hiermee dik tevreden zijn. En volgend jaar gewoon weer proberen. Je weet waar je moet zijn en het blijft prachtig om te zien.
Groet, Kees
LikeGeliked door 1 persoon
Jaloersmakend mooi dit, Dick.
Wát een mooie momenten en wát een prachtige foto’s.
Hartelijke groet, Corrie
LikeGeliked door 1 persoon
Ja hé!!! Ik ben hier echt even een potje stinkend jaloers!!!!!!!!!
wat een gave serie en wat een prachtige voedermomenten heb je vast kunnen leggen!!!! Echt zo mooi, zo gaaf en zo jaloersmakend hahahahaha…. Nee echt Dick, echt geweldige mooie foto’s en een welgemeend groot compliment.
Groejtes, Helma
LikeGeliked door 1 persoon