Niet Altijd Feest

Amsterdamse WaterleidingDuinen, 16 en 25 juli 2016

Als je een dagje door de Amsterdamse WaterleidingDuinen struint, kom je – op fotogebied – meestal wel met iets leuks thuis. De ene of de andere keer kan echter een hemelsbreed verschil maken. In mijn vorige AWD-blogje – handelend over 7 juli – had ik heel veel materiaal om te laten zien, daar had ik wel twee blogjes mee kunnen vullen. In dezelfde maand ben ik nog twee keer geweest, een ochtendje en een avond, en toen was de opbrengst tamelijk teleurstellend. Maar ja, het kan natuurlijk niet altijd feest zijn; dan ben je gewoon even niet op de juiste tijd op de juiste plaats. Er zit dan niets anders op dan een combinatie-blog te componeren. Ik begin met de ochtend van donderdag 16 juli….

< TIP: voor een grotere, mooiere én vooral scherpere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken! >

Als je damherten of vossen wilt fotograferen, dan kan het eigenlijk niet missen: de eerste zitten werkelijk overal en de laatste – althans een bepaald deel van die populatie – kan je altijd op dezelfde tijd op dezelfde plek aantreffen. Niet echt een uitdaging dus en foto’s van die twee diersoorten zal je dan ook niet vaak tegenkomen in mijn blogs over de AWD. Toch kiek ik meestal wel een damhert: dan kom je ten eerste niet met niks thuis en het is een mooi onderwerp om je apparatuur even te testen. Soms levert dat zelfs nog een paar aardige plaatje op ook:

Spitser met bastgewei

Een mooi portret

Ik ga vandaag weer eens bij De Oase naar binnen en loop richting het Eiland van Rolvers. Ik had in dat deel van het duingebied vorige week namelijk jonge Rugstreeppadjes ontdekt en ook gefotografeerd. Ik kwam toen echter maar met één redelijk plaatje thuis – zie vorig AWD-blog – en dat moest beter kunnen. Ik loop meteen op de bewuste plek af en zie ze daar weer direct. Net als de vorige week allemaal weer richting het water van de poel kruipend en springend. Ik volg weer dezelfde strategie en neem mijn positie in bij de boomstronk die sommige padjes als doorgangspunt gebruiken. Je verwacht het niet zo van padden, maar deze kleintjes zijn toch best rap en het valt dan ook niet mee er eentje vast te leggen, laat staan mooi.

Rugstreeppad

Het is het nog niet helemaal, maar in ieder geval alweer beter dan de vorige week. Nog net niet helemaal vrij van storende vegetatie. De volgend is zelfs nog wat beter, bijna zoals ik het wil.

Rugstreeppad

Net als vorige week is het festijn echter snel afgelopen en wordt het zaak mijn aandacht te verleggen. Libellen en juffers dan? Die zijn er genoeg, maar willen niet meewerken. Zittend langs de rand van het poeltje zie ik in het midden, bovenop de waterplanten – die hier ongeveer op het oppervlak drijven – een tweetal vinken een voederscène opvoeren. Beetje ver weg, dus het levert geen fraaie beelden op. Bovendien ook nog eens beroerd belicht, maar wél leuk om te zien hoe hier een juffer van moeder op een – best al wel groot – kind wordt overgedragen.

Jufferoverdracht1

Jufferoverdracht2

Ik besluit aan de wandel te gaan, maar een hele tijd komt er niets op mijn pad dat de moeite waard is om te kieken. Ik besluit met een omtrekkende beweging richting Naaldenbos en Vinkenveld te gaan, vlak bij de ingang. De Keizersmantel is namelijk weer gesignaleerd en ik verwacht die – net als voorgaande jaren – dan ook weer op die plek. Maar al wat ik zie: geen Keizersmantel. Wel een Groot Dikkopje, op een distel langs het betonnen kanaaltje. Die heb ik dit jaar nog niet gezien, dus die nemen we graag even mee. Werkt nog redelijk mee ook.

Dikkopje

Op het Vinkenveld is het één grote gele zee van bloeiend Duinkruiskruid. Volop kansen voor de Keizersmantel, zou je zeggen. Maar nee hoor, in geen velden of wegen te bekennen. Misschien ben ik te vroeg… of te laat, dat zou ook kunnen. In ieder geval niet op tijd. Een Harkwesp is dat wel, ook een zeldzaamheid…. erg groot en met opvallend grote, groene ogen.

Harkwesp

Na een paar rondjes langs en door de gele zee geef ik het op en loop richting de uitgang. Voordat ik die echter bereik, passeer ik een laatste pol Kruiskruid, waar omheen een grote vlinder fladdert. Ik kijk, kijk nog eens: ja hoor, dat moet een Keizersmantel zijn. Toch nog, op de valreep.

Keizersmantel op de valreep

Ik krijg genoeg gelegenheid een paar plaatjes te schieten. De laatste foto van de dag vind ikzelf de mooiste:

Keizersmantel op Kruiskruid

 

Elf dagen later loop ik een avondrondje door de AWD, niet met een speciaal doel, maar gewoon omdat het kan. De avonden zijn nu lekker lang en misschien zie ik nog wat leuks om met mooi avondlicht vast te leggen. Ik begin deze avond zoals ik de vorige ochtend geëindigd ben, met een oranje vlinder op Duinruiskruid. Verder echter totaal anders. In tegenstelling tot de grote Keizersmantel (ik geloof zelfs de grootste vlinder van Nederland) heb ik nu één van de kleinere soorten op de korrel, de Kleine Vuurvlinder. Die heb ik dit jaar al vaker gezien, maar meestal gaan die op de grond zitten of op andere onmogelijke plaatsen. Als ze al gaan zitten! Vandaag heb ik er eentje die wel wil meewerken:

Kleine Vuurvlinder

Het licht is daarbij nu ook mooi warm. Hij blijft lang genoeg zitten om mij de gelegenheid te geven ook een frontaaltje te maken:

Kleine Vuurvlinder frontaal

Met de vlinders is het nu verder gedaan. Die hebben kennelijk allemaal al vroeg een slaapplaats opgezocht. Geen idee waar, want ik zie ze nergens hangen. Wel een blauwe Juffer, waar ik verder geen naam onder durf te zetten:

Blauwe Juffer

Ook deze juffer is klaar voor de nacht en blijft lekker stil hangen. Prettig voor de fotograaf die alle gelegenheid krijgt om er een mooie achtergrond bij te zoeken! Hommels zijn nog niet zover: dat zijn echte nachtbrakers en zijn nog volop bezig met hun avondmaaltijd.

Hangende Hommel

Wat de vlinders betreft… ik zie er toch nog eentje. Een Icarusblauwtje, ook altijd leuk. En ook deze is lekker rustig en goed te benaderen.

Icarusblauwtje

Verder is het wat insecten betreft wel gedaan. Ik kom alleen nog wat groter wild tegen, voor zover je daarvan in de AWD kunt spreken. Een Blauwe Reiger staat onverstoorbaar om zich heen te kijken en laat mij rustig mijn gang gaan. Vaak gaan reigers meteen op de wieken als je te dichtbij komt… deze niet. Het levert mij een mooi portret op:

Blauwe Reiger

Ik eindig dit blog zoals ik begonnen ben, met damherten. In deze tijd van het jaar wemelt het van nieuwe aanwas en dat wordt elk jaar erger. Met het huidige damhertenbestand komen er elk jaar weer een paar honderd bij. Het zal nog wel jaren duren voordat ze met afschot de populatie weer binnen de perken hebben, tenzij ze het écht rigoureus gaan aanpakken. Misschien moeten we dan in de toekomst veel meer moeite gaan doen om een dergelijk plaatje te schieten:

Jonge aanwas

Het zal echter veel meer voldoening geven als het dan een keer lukt. Plaatjes schieten in een kinderboerderij kan tenslotte iedereen… Tot zover de AWD van de maand juli. Bedankt voor het lezen en kijken.

Advertentie